kitabımı bastırmadan incide paylaşıyım dedim

Karşılıklı nezaket gösterisinden sonra lavabodan çıktım. Bekçi eşliğinde tedavi odasına zütürüldüm. Epeyce bir süre Sheila ile bekledikten sonra öğleden sonraki kontrol vaktinin gelmiş olduğu haberini aldık. Bekçiye rahatsızlığımı belirttim ve Sheila da arkadaşımın yanında kalmalıyım diye söylendi. izin alması biraz uğraştırsa da kabul edildi. Sheila büyük bir korku ve heyecanla sordu:

’’ Şimdi ne olacak Nia ? ‘’

’’ Alt ranzada yatmama sebebini hatırlıyor musun Sheila ? ‘’

’’ Ee- evet ? ‘’

’’ Oradaki örümcekle tanışmak ister misin peki ? ‘’

’’ Bunu birkaç gün önce söyleselerdi cevabım kesinlikle hayır olurdu. Fakat… Sana güveniyorum Nia. ‘’ Ben de örümcekleri pek sevmezdim ama , ranzanın altına kafamı soktuktan sonra büyük bir dikkatle örümceği tek bacağından yakaladım. Örümcek , Sheila ya yakın durdukça ona ulaşmak istercesine kıpırdanıyordu.

’’ Senin ondan korktuğu biliyor fakat senin onu kontrol edebileceğini bilmiyor Sheila . ‘’

’’ Ne yani. Bu ıyyy. iğrenç varlığı kontrol edebiliyor muyum ben ? ‘’

’’ Elbette. Ama ondan korkmadığını düşünerek tabi. ‘’

’’ Ama ondan korkuyorum. ‘’

’’ Ama kontrol korkuyu yok edebilmeli. Derebeyleri sayıları ne kadar fazla olsa da kölelerinden korkmuyordu Sheila. Çünkü üstünlük onlardaydı. ‘’

‘’ Peki…’’ Sheila kaşlarını çattı , baştaki korku ifadesi yerini kudrete bırakmıştı. Az önce Sheila ya ulaşmak için debelenen örümcek şimdi epey sakinlemişti. Sheila bunu görünce çığlığı bastı:

’’ Başardım , başardım! Bunu yaptım! Sende gördün mü Nia ! ‘’ Ona sarıldım ve konuşmaya devam ettim:

’’ Bunu biliyordum Sheila. Başaracağını biliyordum. Şimdi korkan ve itaatkar taraf o rahat edebilirsin.’’

’’ Peki bu yaratık , buradan çıkmamız konusunda nasıl bir yardımda bulunacak ki ? Baksana daha benim gibi örümcek fobisine sahip birine boyun eğiyor.‘’

‘’ Sadece bu değil Sheila. Akıl hastalıkları bölümü ve tüm hastanedeki örümcekleri düşün. ‘’

’’ Ah! Olamaz onları buraya mı toplaştıracağız ? ‘’

‘’ Evet… Ve burayı ilaçlamaya gelecekler Sheila. O sırada ise sen örümceklere ilaçlama görevlisinin üstüne yönlendireceksin. Böylece ben kostüm devir daimi yapıp görevli kılığında buradan uzaklaşacağım. Sende o sırada diğer hastaları ayaklandırıp curcuna içinde , hasta bakıcı kıyafetlerini kullanarak çıkış yapabilirsin . Nasıl fikir ? ‘’

’’ Vay canına. Bu kadar şeyi tek başına düşündün demek ha ? ‘’

‘’ Hayır Sheila. Benim de bir şizofren karakterim var unuttun mu ? Revill ?‘’

’’ Efendim Nia ..’’ Sheila artık Revill geldiğinde ürkmüyordu. Çünkü oda kontrol etmenine sahip olan bir şizofrendi.

‘’ Vay canına. Sana soracağım bir çok sorum var ama şundan başlamak istiyorum Nia. Buradan kurtulmayı neden bu kadar çok istiyorsun ? ‘’

’’ Babam…’’

‘’ Anlat Nia dinliyorum. ‘’ Tüm hikayemi başımdan sonuna kadar anlatırken ben hikayemin sonunda Sheila duraksadı ve:

‘’ Tüm örümcekleri nasıl bir araya toplayacağız Nia ‘’ Revill karıştı araya:

‘’ Ranzanın altındaki delikten öteye örümceklerin yuvası açılmakta. Deliği bir kaşık yardımıyla biraz daha büyütürseniz sorun olmayacaktır. Yarın ki öğle yemeği bunun için ideal diye düşünüyorum. ‘’

‘’ Peki… Bu arada Nia. Sana yardımcı olmam için elimden geleni yapacağım. ‘’

’’ Teşekkürler Sheila.. ‘’

’’ Bir şeyi unutmadın mı Nia ? ‘’

’’ Neyi ? ‘’

‘’ Jack ve Marienne in şuan ne yapıyor olduklarını .‘’

’’ Ahh evet Revill ! ‘’ Gözlerimi sabit bir noktaya diktikten sonra Jack ve Marienne in Bradford Oak Ormanı haritasını belirten broşürden en uç noktayı bulmaya çalıştıklarını gördüm. ihtiyacım olan bilgiyi aldıktan sonra hissiyat siluetinden çıktım… Revill’e durumu özetledim.

Sheila ya farkındalıklarını kazandırdıktan sonra , yarını beklemeye başlamıştık. Kaşık araklamanın ise ilginç bir deney olacağını tartışmıştık aramızda. Biraz sonra hastalar tek sıra halinde içeriye girince Revill ortadan kayboldu. Yarınla birlikte 4 günümüz olacaktı. Beklemek sabır isteyen bir şeydi. Sabır ise bizi çileden çıkarabilecek yönlü sınırlı bir şeydi.
Biz ise sınırları çoktan aşmıştık….

12 nci bölüm sonu

bölüm 13

diğerleri

’’ Kaşığı yere düşürdükten sonra cebine at Sheila ‘’ Kafamı kaldırdıktan sonra kimsenin duymaması için tetikte bir yüz ifadesi taşıdığıma emin olduğum için normal davranmaya çalıştım. Az sonra yerde metal bir kaşık çınlaması duyuldu. Sheila kaşığı cebine attı sonra bağırmaya başladı:

‘’ Kaşığım yere düştü ve bulamıyorum ! Aç kalacağım burada ! ‘’ Bekçi yaklaştı ve masanın altına eğildi. Oda bulamamıştı çünkü bariz bir biçimde kaşık Sheila nın cebindeydi. Mutfak görevlisine işaret edip yeni bir kaşık istedi. Sheila yeni kaşığını aldığında sevinmiş gibi yaparak , önündeki çorbayı kaşıklamaya başladı ve oldu bu iş derecesine göz kırptı.

Yemeklerimizi yedikten sonra tek sıra halinde tedavi odasına yöneldik. Tedavi odasına girdikten sonra Sheila ile birlikte hemen ranzanın olduğu yöne doğru ilerledik. Sheila oturdu , ben ranzanın altına girdim . Olağanca bacaklarıyla beni kapatmaya çalışıyordu. Ben deliği büyültmeye çalıştıkça , diğer hastalardan tuhaf bir şeylerin döndüğünün farkına varılıyormuş gibi mırıldanma sesleri geliyordu. Sonra bir ses duyuldu:

‘’ Uyumak için yanlış yeri tercih ediyorsun aptal ! ‘’ Sheila anında karşılık vermiş ve ayaklanmıştı. Beni kapatan bacaklarının artık beni belli ediyor olmasıyla birlikte ortada olmayışıyla anlamıştım.

’’ Hey sen kime aptal diyorsun !? ‘’

’’Siz iki tuhaf yaratık günlerdir bir şey çeviriyorsunuz. ‘’

’’ Sizin için çabaladığımızın farkına varın ! ‘’ Kız günlerdir bizi gözlemliyormuş gibi her şeyi açığa çıkarırcasına konuşuyordu.

’’ Bir kaşıkla duvarda ufak bir delik açarak mı kaçacağız buradan ? Normal bir insanın aklını kaçırma ihtimali bu şekilde buradan kaçma ihtimalinden daha yüksektir! ‘’ Ardından bende ranzanın altından çıkıp konuşmaya başladım. Tüm hastalara alabildiğince bakmadığım için sayılarını bilmesem de bizim dışımızda 10 a yakın daha hasta olduğunu görmüştüm. Artık ok yaydan çıkmıştı. Hastaları ayaklandırmak için ilk adımı gerçekleştirmeliydim:

‘’ Ben Nia Daisy. Size şuan ki yaptığımız hareketler anlamsız gelebilir. Ama buradan kaçmak için yaptığımızı bilesiniz. Şimdi size anlattıklarıma kulak verin. Yarın burayı örümcekler basacak. Ve ilaçlamak için gelecekler. Sizi de muhtemelen tedavi odası B ye alacaklar. Tam alınma sırasında ayaklanma çıkartmanızı istiyorum. Bu sayede buradan kurtulabiliriz! ‘’ Aynı kız tekrar konuştu:

’’ Bence senin aklını örümcekler basmış güzelim.’’

’’ Lütfen bana inanın. Hiç birimiz zarar görmeden buradan kurtulacağız. Başka şansımız var mı ? Ve benim 4 gün sonra Bradford ormanında olmaktan başka şansımda yok.‘’ Hasta odasından Nia doğru söylüyor gibi sesler yükselmişti. Kız ise kibir ifadesi taşıyan suratını kızgınlıkla çevirdi. Ve sıkılmış dişlerinin arasından tek bir sözcük çıktı:

‘’Peki.’’ Bense ranzanın altına tekrar girdim ve deliği biraz daha büyüttüm. Yarın için hazırlıklar tamamlanmıştı. Ve biliyordum ki Jack ve Marienne de hazırlıklarını bizimle aynı orantıda yapıyordu. Bu gece gözüme uyku girmeyeceğini düşünerek gözlerimi kapadım. Yarınla birlikte 3 günümüz kalacaktı. Acele etmemiz gerekiyordu. Acele işe şeytanı karıştırmadan hem de.

13 üncü bölüm sonu

rezerved

bölüm 14

kaçış

’’imdaaat! Yardım edin ! Örümcekler yüzlerce örümceeek! ‘’ odadan çığlıklar yükselirken saat 8:55 te hastalar hemen kahvaltı salonuna alındı. Kahvaltı vakti bitene kadar ilaçlama servisi gelecek ve hastalar için bir yol düşünülecekti. Onlar kahvaltılarını yaparken , ben ranzanın altında bekliyordum. En nihayetinde 15-20 dakika sonra , ihtimamlı bir şekilde diğer odaları gezen ve sonunda kahvaltı salonuna bakan görevliyi Sheila görmüş odaya gireceği vakit olan 15-20 saniye sonrasında örümcekleri görevlinin üstüne yönlendireceğini biliyordu. Acilen gelen ilaçlama görevlisinin şaşkın ifadesini ranzanın altında görebiliyordum. Ve görevlinin üstünde yüzlerce örümceğin paçalarından hücum edişini de. Görevli çığlık çığlığa kaldığı sürede kafasından başlığı çıkarttım , yüzünü saran onca örümcek beni başta korkutsa da onun görevli kostümlerini yavaş yavaş soyarak üstüme giydim. Sonundaysa etkisiz hale getirmek için duvarda asılı olan kırmızı çerçeveyi ense köküne geçirdim. Kıyafetlerle dışarı çıktıktan sonra kahvaltı odasında bekleyen doktorlar , bekçiler ve hastabakıcılara tamam işareti yaptım. Başlıktan yüzüm görülmüyordu. Sesimi olağanca kalınlaştırıp hepsinin yok olduğunu yazdım. Zehrin öldürücü değil bir daha geri gelmemeleri üzere uzaklaştırıcı olduğundan bahsettim. Ama ilaç kokusu yüzünden 1-2 gün odaya giriş olmayacağını belirttim. Görevli kıyafetlerinin içindekinin ben olduğunu anlayan Sheila ise örümcekleri bir daha gelmemeleri üzere geri çekmişti bile.