/i/Dertleşme

Derdini anlatmayan derman bulamaz..
  1. 1.
    +3 -1
    panpalar wattpad a atmaya cesaret edemediğim bu iç döktüğüm yazıyı önce sizlerin beğenisine sunmayı düşünüyorum bana okudukça tavsiye ve uyarılarınızı bildirmenizi isterim şimdiden hepinizin keyif almasını dilerim.
    ···
  2. 2.
    +1
    Koltukta otururken buldum kendimi akşam üstü güneş batarken arkadaşlarımı yeni göndermişim işlerine hepsi gitmiş birtek ben kalmışım salonda yarı açık perdeden içeri giren turuncu ışık masayı aydınlatıyor sanki bana hayatının özetine bak istersen dermiş gibi masada ağzına kadar dolu küllükler ve bir kaç boş kahve kupası bana hayatımın bir yansımasını sunuyor güneş batarken azalan ışıkla masayı izledim tamamı ile karanlık çökene kadar anlamaya çalıştım sıfırdan 4 senedir hayattaki amacımı çözmeye çalışıyorum başka hiçbirşey yapmadan ama bu sefer sıfırdan başladım geçmişten yararlanmadan bu sefer ne bulacaktım bu sefer nasıl bahaneler uyduracaktım kendime arkadaşlarım çalışırken ben neden hala parazit gibi yaşamayı seçecektim bu sefer bunu neden yaptığıma bi sebep bulabilecekmiydim ilk önce itiraf etmeliyim dedim kendime neydim ne oldum göreyim karanlığın içine karışırken düşündüm neydim ben nerden geldim aklımda kalan ilk hatıralar çocukluğumun nasıl da güzel ve aynı zamanda taktan olduğunu hatırlattı bana ama bi anda lise yıllarıma zıpladım o anları hatırlamak istiyordum ben olduğumu anladığım yıllardı lise yıllarım adam olduğum zamanlardı içten içe keşke dedim keşke o yıllara dönebilseydim herşeyi değiştirirdim belkide diye neler değişirdi dedim sonra neler değişebilirdi dönseydim sonra anladım kendime itiraf etmem gereken şeylerde bile halen seçiciyim kendime bile doğruyu söyleyemiyorum karanlığın içinden sigara içme isteği ile bir anda hayata döndüm sigaraya uzandım masadaki ve yarı dolu kahve bardağını kendime yaklaştırdım küllüğe uzanmak yerine bardağa atacaktım külleri, sigaramı yaktım ve daha ilk yudumda bi karar aldım.
    ···
  3. 3.
    +1
    Derin ve gerçek itiraf

    ilk aldığım yudumla beraber başladım ne olduğumu kendime itiraf etmeye neden sokağa çıktığımda gururla yürüyemiyorum eskisi gibi itiraf edeyim kendime derken çözüm ararken buldum kendimi neden yürüyemiyorum diye sormak yerine kendime çözümler ürettim bir karar aldım; kilo verecektim öncelikle hemde lisede olduğum kadar zayıflayacaktım ama kilo vermek yetmeyecekti aynı zamanda kas yapmalıydım biraz eskisi gibi olmalıydım tamamen dimdik dururken insanlar dönüp bakacaktı bana hayal ettim bunu ama bi anda daha önemli bir şey olduğunu geldi aklıma bunda önce herkese olan borcumu ödemeliydim hepsini bir anda tek seferde kapatmalıydım yoksa olmayacaktı bitmeyecekti omzumdaki yük beni hep ezecekti son 7 ayda nerdeyse hepsini kapatmış olsamda halen bi miktar vardı kapatmam gereken bunu düşünürken kendime sordum neden yapmıştım bu borçları neden başıma böylesine bir dert açmıştım ki neden düşünmemiştim ilk başta neler olabileceğini şimdi halime bakınca utanacağıma o zamanlar utansaymışım kendimden ama daha fazla zarar vermeseymişim kendime acıdım kendime anlık hevesler ve istekler için kendimi ne hallere sokmuştum insanlar benden bahsederken nasıl biri olduğumu bilmeden güvenilmez diyebiliyorlardı sadece bu nedenden ötürü ama bilmiyorlardı hakkımda hiçbirşey bak yine savundum kendimi dayanamıyorum kendi kendimi eleştirirken bile savunuyorum kendimi insanlar tamamı ile haklılardı kim bana neden güvensin ki şu anda neden içimi görmeye çalışsınlar ben sanki hepsinin içini mi görmeye çalışıyordum yapmıyordum bunuda itiraf ettim kendime biriyle ilk defa konuştuğumda direk karar veriyordum ne olduğuna doğru oluyordu ama neden ilk seferde karar veriyordum ki nasıl biri olduğuna ve bunu kendim yaparken nasıl çevremdekilerden tersini bekliyordum sigaram bitti ve kararlarımı aldım ilk olarak borçlarımı kapatacağım ve kilo vereceğim dedim kendime ama ilk önce odama gidip biraz yatayım dedim kalktım odama geçtim kapıyı açmamla beraber yine kendimle karşılaştım odam nasıl bir haldeydi inanmak istemedim iki dolabım olmasına rağmen kıyafetlerim dolapta değil yerde ve yatağımın üstündeydi aynı salondaki masa gibi etrafta kahve bardakları ve küllükler kitaplarım tabak altlığı olmuş içerdeki sigara kokusu tarifsiz durdum bir kaç saniye ve bir hevesle giriştim temizliğe kıyafetlerimi dolaba yerleştirdim boşları mutfağa kaldırdım yerleri süpürdüm ve oldu herşey tamam dedim içimde bir mutlulukla salondan sigaramı aldım ve yaktım yatağa uzandım ve işte yine bir kez daha kendimle yüzleşme vakti küllüklerin hepsini kaldırdığım için odada küllüğüm yok ve kalkıp gitmeye üşenen ben yere döktüm külleri o saniye anladım bu düzenin ömrü yok aslında ben bunun gibi basit bir şeyi bile becerememişim halen kendime itiraf edememişim gerçekten kim olduğumu.
    Tümünü Göster
    ···