koltukta uyuyakalan sevgilinin üstünü örtmek

günün yorgunluğuyla bitap düşmüş , bi çare kıvranmış 3lü koltuğa usulca televizyon seyrediyor. mutfağa gidip çay demliyorsun , meleğimin nur yüzüne kan , şifa gelsin gayesiyle sırıta sırıta bardakları dolduruyorsun. döndüğünde kapanmış göz kapakları ve avuçlarını bacak arasına sıkıştırmış bu nimet misali varlıkla karşı karşıya geliyorsun. bu nasıl bi duruştur , bu ne asil bi uykudur böyle ey tanrım. üstünü kapatmak için örtüyle ufak bi hamle yapıyorsun , ayak parmaklarından başlayarak öpe öpe kapatıyorsun göz bebeğinin üşümeye yüz tutmuş üstünü. gözüne biricik ponpişinin kalçasına temas eden kumanda ilişiyor , alayım diye yelteniyorsun usulca eğilip. ve işte o an ve işte o an benim güzel kardeşim , nur yüzlü ay gözlü o bebek misali koltuğa kıvranmış meleğinden hafif bi zaart sesi çıkıyor. aldırış etmeden ve de inceden bi tebessümle almaya kararlı olduğun kumandaya son bi hamle yapıyorsun. israfilin boruya üflemesi mi dersin zafer bayramında sırayla gökyüzüne kavuşan topların sesi mi dersin. biricik sevdiğin recaizade mahmut ekrem edasıyla osuruyor. ama ne osurmak , bu züt bu sesi nasıl çıkarabilir heyhat. hemen ardından gelen o takumsu koku , hatta bizzat tak kokusu. yaklaşan tezeğin yaklaşan o muhterem atmığın habercisi. ve flaş kopuyor , bakmaya doyamadığın dokunmaya kıyamadığın o nadide çiçek koltuğun anasını gibercesine sıçıyor , kıvrıldığı yere takluyor.