korkulu hikaye dinleyin piçler artı 18

lan muallakler!!!

anlat illaki tutar

edit: panpa anlat ben dinlicem söz pizişick güçler neymiş merak ediyom

edit2: o değilde hala okumadım lan yarın dershanem var bu geceye kadar lol smurf hesap kascam affet panpam ilk ben söz vermiştim :(.

ananı sıkıyım o ne ya

amı olanın dini olmaz inanmıyorum amk

bu geçtiğimiz ramazan bayrdıbının ilk günü köye, ananemi ziyarete gitmiştik. hava hafif kararmaya başlamıştı. annemler arka bahçede gelenekselleşmiş olan mangalı yapıyorlardı. ananemlerin evi köyün girişinde bulunan ve merkezden uzakta 3 katlı bir villadır. ön tarafta bahçe kapısından eve doğru ilerleyen patikada yolun iki yanında sıra sıra çam ağaçları vardır. rahmetli dedem bu ağaçların tohumlarını almanya’dan gelirken getirmiş, gözü gibi bakıp büyütmüştü onları. çam ağaçlarının yanı sıra elma, incir, ceviz ve söğüt ağaçları da vardı bahçede. ben de o akşamüzeri ağaçların arasında geziniyordum. şehrin beton yığınlarından bir süreliğine kurtulabildiğim için kendimi şanslı sayıyordum.

yarım saat geçmişti farketmeden. sonra birden ensemde bir nefes hissettim. bi anlık bi şeydi. refleks olarak anında arkamı döndüğümde bana en yakın duran soldaki çam ağacından bir hışırtı sesi geldi. Ya da ben öyle sandım. tırsmıştım.
durup dururken anlamsız nefes alıp verme seslerine, karanlıktaki gölgelere alışkındım aslında. ama etrafımın ağaçlarla çevrili olması beni oldukça rahatsız etmişti. hava da iyice kararmıştı. arka tarafa, annemlerin yanına geçtim. mangalı yaptık, akşam yemeğini varendada yedik. az önceki olayı unutmuştum. daha sonra ben kahveleri yapmak için mutfağa girdim. küçüklüğümden beri bu evde tek başıma mutfağa girmekten korkardım. bu korkumun da şöyle bir hikayesi var.

2005 yılında dedemi akciğer kanserinden kaybettik. 40'ı çıkana kadar bu evde yaşadık annem, teyzem ve ben. teyzem dedemin ölümünden çok etkilenmişti. mutfaktaki divanda uyuyordu geceleri. bir gün annemle konuşurlarken duydum. annem "neden gelip yatakta yatmıyosun?" diye sorduğunda "ben geceleri babamla konuşuyorum abla" dedi. o an şok olmuştum. teyzemin ben doğmadan önce birçok kez ve ben 7 yaşındayken bir kez ruh çağırdığını biliyordum. sınıf arkadaşımın kalp krizinden ölen babasını çağırmışlardı. beni çocukla dışarda bırakmışlar, içeri almamışlardı. teyzemin bu yaptıkları ile ilgili biçok şey anlatılmıştı. psişik güçlerimin bana teyzemden geçtiğini düşünürdüm hep. neyse annem "nasıl?" diye sordu. teyzem de "***,***,*** dualarını okuyorum, ardından bir kez arka bahçeye doğru bakan mutfak cdıbına tıklıyorum. bikaç dakika sonra 3 kez cama ve duvara vuruyor geldiğini belli etmek için. ben de sabaha kadar ağlıyorum onunla konuşarak. elini yüzümde hissediyorum." falan dedi. bu söylediği mantıklı gelmişti, çünkü teyzem gündüz ruh gibi uykusuz oluyordu ve bikaç saat uyuyordu öğleden sonra. ben bunu duyduktan sonra o mutfaktan feci derecede tırsmaya başladım. çünkü bu olaya şahit oldum bir kez.

@1 sen şunu bi izle http://goo.gl/ALh7j

@8 tıklayanı gibsinler.

okuyamadım ya la . acilen asılmam lazım dikkatim incin

okuyo musunuz dıbına koyim?

binler.

dedemin ölümünün üzerinden 2 haftadan fazla geçmişti. annemle ben 2. katta kalıyorduk. gece 3 gibi birden gözümü açtım. sanki biri dürtmüştü ve uyanmıştım. bazen oluyordu bu bana. hatırlayamadığım bir rüya yüzünden uyandığımı düşünürdüm. komodinin üzerinde duran su şişesine baktım, boştu. aşağıya inip mutfaktan su alacaktım. ama biraz tırsıyordum. bikaç gün önce duyduklarım nedeniyle inmesem mi diye düşünüyordum. o zamanlar hiçbi şeye inanmıyorum modunda takıldığım için bi an cesaret geldi. yoktur lan bişey dedim. çıktım odadan. merdivenlerden ağır ağır iniyorum. bi ses duydum. anans*iiim oldum. merdiven gıcırdıyormuş. altıma yaptım o an yemin ediyorum. sonra dedim lan bişey yok işte ne moda giriyosun? indim aşağıya. 1. kata indiğinde evin kapısının yanındaki camdan bahçeyi de görebiliyorsun. karanlık dışarısı, zifiri hem de. bakmamaya çalışıyorum ben o tarafa. mutfağın ışığının yandığını gördüm. kapı kapalıydı ama. şimdi o karanlık holden kendimi mutfağa atmak istiyorum bi an evvel. ama bi yandan da yapıyorum altıma.

hiç mi okuyan yok ? zütünüze koyim.

o ne amk cin yannanı mı ?

rezerve

neyse artık. ben kararttım gözümü. mutfağın kapısını açıyordum yavaşça. kapı teyzemin sözünü ettiği pencerenin tam karşısında. divan da pencerenin altında. o anı sittin sene unutamam. filmlerde ağır çekim olur ya böyle kadın açar kapıyı, kafayı yavaşça kaldırır falan aynen o şekilde bi an yaşadım ben o gece. ağır çekimde açtım kapıyı, kafamı kaldırdım. ve teyzem divanda oturuyordu, pencere açıktı. pencere buğday tarlasına bakar, ucu bucağı yok böyle o tarlanın. o karanlıkta da haliyle hiçbir şey olmayan bir boşluğa bakıyor demektir bu. ben o karanlığın içinde pencerenin önünde etrafına ışık veren bir varlık gördüm. şeffaf ama sanki varlığının sınırlarından o karanlıkta etrafa ışık saçıyordu. bahçenin çitlerinin dibindeki çam ağaçlarının kozalakları görünüyordu bildiğin. öyle güçlü bir ışık vardı. bu anlattıklarım 3 saniye içerisinde oldu ve teyzem gülerken aniden bana döndü, baktı. Aynı hızla birden kafasını pencereye çevirdi. ışık yoktu. "ne işin var bu saatte burda?" dedi bana. ben konuşamıyordum. "su alacaktım.sen napıyosun teyze?" dedim. "ışık vardı. neydi o öyle?" dedim. ağlayacam nerdeyse ama. "uyku tutmadı.ne ışığı yahu? bişey yok. uykusuzluktan hayal görmüşsün sen." dedi. "kendi kendine mi gülüyodun yani?" dedim. "evet. aklıma bi fıkra gelmişti, ona gülüyodum. hesap mı verecem sana ya? allalla." gibi sert bir çıkış yaptı bana. daha önce teyzemden böyle bir tepki almamıştım, şaşırdım. biraz önce şahit olduklarım nedeniyle kalbim hala küt küt atıyordu.

upupupupup

reserved

dıbına koduumun kevaşesi püskevit yiyodum koyacağın capsi senin ırzını nefsini gibeyim