Anlatıyorum. Bu hikayeyi 9 haziran 2020 de yazdım, gerçekten gördüğüm rüyadır, 18 yaşına kadar yaşayabildim ancak, doğup büyüdüğüm andan itibaren rüyada resmen bir hayat yaşadım. Ancak son saatlerini hatırlayabilmişim ancak. Yine de 18 yıldır yaşadığımdan eminim ve hala da eminim, çünkü vücudum o rüyadan kalan hisleri hala hissediyor.

Rüyanın son saatleri

Hala aklımda, bayağı canlı hissettim son anlarımda. Rüyanın son sahnelerinden öncesinde bir okuldaydım, okulda problemler olmuştu ve tahliye edilmesi gerekiyordu.

Çok büyük ve karışık bir yerdi. 8 adet asansörü vardı ve bir sürü merdiveni vardı, kaç katlı olduğunu hatırlamıyorum ama...

Bir kaç kişinin o hengamede asansör boşluğundan düştüğünü de görmüştüm. O yoğunluktan bazı katlara gelemeyen asansör arıza yapıp çalışmaya devam ederken, gelmediği katlarda kapısı açılıyor ve hiç bakmadan boşluğa atlayanlar oluyordu.

Bir kardeşim vardı onu arıyordum, ancak bir kaç dakika önce bana telefon edip çıktığını ve parkta beni beklediğini söylemişti. Ben de o sıra boş ve kimsenin fark etmediği bir tane yangın merdiveni buldum.

Herkes ana merdivenlerden ve asansörlerden kaçmaya çalışıyor ve o hengamede merdiven boşluğundan düşüp ağır yaralanan ve muhtemelen ölenler de oluyordu. Ah bir hatırlayabilsem tahliyenin sebebini.

Her neyse o sırada tanıdığım başka bir sınıftan kız gördüm, elinden kaptım beraber çıkalım buradan dedim. Onayladı ve mutlu olmuştu.

Kısa ve kızıl saçlı minnoş ve gözlüklü, gözleri hafif sarıya kaçan koyu renkli ve oldukça taze ve beyaz tenli tatlı bir kızdı.
Memeleri de epey güzel ve şekilliydi.

Her neyse onu alıp bulduğum merdivenin oraya zütürdüm, el ele hızlıca merdivenlerden iniyoruz. Çok uzun sürmüştü çıkışa ulaşmamız. Ondan önce ilk katın penceresinden baktığımda çok yüksekten boğaz manzarası(istanbul boğazı değil, rüyada istanbula benzeyen ama astarında bambaşka bir yer olan, gerçekte asla var olmamış kurgusal bir şehirdi. Ancak o kadar detaylı ve canlı bir şehirdi ki, her bir ayrıntısıyla hissediyordum. Gökyüzünde geçen uçakların çığlıkvari seslerinden tut, caddelerde kafa giben araba ve otobüs seslerini duymayı geçtim, kokuları da alabiliyordum. Bu rüyadan uyanır uyanmaz yazdıktan aylar sonra yapılan güncelleme notu, hala hatırladığım şeylerden biri de aldığım kokular, özellikle o kızın kokusunu hala unutmadım.) gözüküyordu. Nerden baksan 50-60 metre var, bu kadar büyük okul mu olur dıbına koyayım.

Binanın arka tarafındaki çıkışa ulaştığımızda kızın suratı asıldı ve elimi bırakıp önden çıkıp arkasına bakmadan gitti. O andan önce merdivenlerden inerken sohbet edip birbirimize bayağı bir kaynaşmıştık. Aramızda elektriklenme olmuştu ve hatta merdiven aralarında memelerini ellememe ve hatta durup emmeme de izin vermişti. Emzirirken çok zevk alıyordu ve süt de veriyordu namussuz, lıkır lıkır içtim tabii ki. Tadı hala damağımda.

Merdivenin sonlarına doğru yaklaşırken onun enerjisi ve heyecanı git gide azalmıştı, son olarak çıkış kapısından çıkmadan önce önümde durdu ve gözlerimin içine doğru baktı boş yere umutlanma sadece memelerimi emmene izin verdim, ve teşekkür ederim dedi. Aslında haksız da sayılmaz, ikimiz de o durumda istediğimizi almıştık ne de olsa, ama nedense hiç hoşuma gitmedi kullanılmışlık hissini üzerimden atamadım.

Memeleriyle vakit geçirdim en azından diye avutmaya çalıştım kendimi. Derken kapıdan dışarı çıktık, Hani olur ya uzun bir tünelin çıkışına ulaştığında kör edici bir ışık, ardından yavaşça netleşip kristal berraklığında her şey ortaya çıkarak gözlerine kısa süreli bir festival yaşatır... O kadar uzun süredir loş merdivenlerden iniyorduk ki, mağaradan çıkar gibi çıktık. Orada durdum kapının eşiğinde durdum, o önden çıkmış devasa okulun gölgesinin hemen ardında bahçesine doğru yöneldi, kalabalık vardı dışarda bayağı...

O giderken durmadım, peşinden gittim ve gördüm ki 2 metre boyunda çirkin ve vakum dudaklı bir zenci vardı, beni görünce gitmem için uzaklaş işareti yaptı. Arkasında o memelerini emdiğim kızın arkadaşı vardı, bana acıyan gözleriyle bakıp bıyık altından gülüyordu. huur...

O kızla merdiven arasında yaşadığımız kısa ve keyifli an bir anda hiç oldu, bana dönüp bakmadı bile, her neyse anında gibtiredip yoluma baktım. Kardeşimi bulmam gerekiyordu.

Parkın girişinin önü, aynı eminönü sahiline benziyordu ve oldukça kalabalık ve işlek bir yerdi. O sıra parkın girişine yaklaşmışken bir tane siyah köpek önümde çöp kutusunun içinden 2 kiloluk ve kemikleri gözüken, yarısı yenmiş pişmemiş devasa bir biftek çıkardı. Parka giriyordu o da.

Parkın girişi ufaktı, merdivenlerle yukarı çıktıktan sonra girebileceğin siyah demirli bahçe kapısı gibi girişi vardı. O sırada köpek etini taşırken bir tane yaşlı ve huysuz dayının teki gelip köpeğe tekme attı, tahminen 60-70 yaşlarında bir dayı. Köpeğe sana ait olmayan bir şeyi alamazsın diyor benzeri bir kaç cümleyle azarlıyor. Köpek de nedense anlıyor gibi görünüyor ve ağzında et varken dişini göstererek öfkesini belirtiyordu.

En sonunda eti yere bıraktı ve dayının paçalarını ısırıp sinirini çıkartmaya çalışıyordu. Dayı da durmuyor köpeği tekmeleyip kurtulmaya çalışıyordu.

Bu anlamsız kavga devam ederken ben de yakınlarındaydım ve o sırada merdiven iyice kalabalıklaşmaya başlamıştı. Bunlar merdivenin ortasında kavga ettiğinden dolayı.

Kalabalığın yüzde doksanı yaşlıydı dıbına koyayım. Türbanlı ve şişman teyzeler, bıyıklı ve ter kokan yobaz dayılar...

O kalabalıkta benim dışımda bir tane daha genç olan çocuk vardı, 15 yaşında falan olmalıydı sanırım.

Kalabalık iyice sıkıştı, iğne atsan yere düşmezdi. Bu köpek iyice sinirlendi, bıraktığı et kalabalığın ayakları altında iyice derbeder olmuş parçalanıp kaybolmuştu. Ağzının önüne kim gelse onu ısırmaya çalışıyor. Bu köpeği dürten huur çocuğu ise kalabalıktan çok önceden kurtulmuş ve parkın içine girmiş, elinde poşetlerle arkasına bakmadan hiç bir şey olmamış gibi yoluna devam ediyordu.

Bu köpeğin agresifliği yüzünden herkes korkmuş, önüne geleni köpeğin önüne itmeye çalışarak kendini kurtarmaya çalışıyor, köpek de boğucu ve karanlık kalabalıkta korkuyla saldırganlığının zirvesinde ağzına geleni ısırmaya çalışıyordu.

dıbına koyayım, sanki otoban burası, arkadan gelenler de kalabalığa katılıp ittirmeye çalışıyordu, sanki parka girecek başka giriş yok, gibeyim.

En sonunda kalabalık o kadar çirkinleşti ki, tam o sırada ben köpeğin önüne düşmüşken ve zar zor beni iten yaşlı osuruklara karşı direnirken yaşlılardan bir tanesi bıçak çıkartıp karnıma sapladı. Beni itenlerden dolayı kaybetmek üzere olduğum gücüm bir anda kayboldu ve bana yardım eli uzatan genç dostumun eline uzanamadan yere yığıldım. Kafamın tam üstünde ise ağzından tükürükler akan azgın bir köpek.

Benim yere düştüğümü görür görmez anında boğazıma saldırdı ve dişlerini şahdamarıma geçirdi.
Boğazımı parçalarken karnımdaki bıçağın oluşturduğu kegib ve midemden akan asitle karışıp iyice ısı hissini arttırmaya başlamış ve vücudumun uç kısımları buz gibi olmaya başlamıştı, parmağımı bile oynatamıyor, parçalanan boğazımdan ötürü bağıramıyor ve titreyerek yoğun acıyla (belirtmek isterim ki bu rüya dışında daha bir çok rüyada çok çeşitli acılı ve uyandığımda dahi iliklerime kadar hissettiren korkunç ölümler yaşadım, belki de başka rüyalarımdaki acı dolu deneyimlerin zihnime verdiği dirayet dolayısıyla o durumda komaya girmemiş olabilirim diye düşünüyorum. Halbuki rüya gördüğümden haberim yok) boğuluyordum.

Çok sancılı ve uzun bir ölüm oldu. Eğer yaşasaydım, hem hatırlayamadığım kardeşimi son saniyelerde görebilecek, hem de muhtemelen o genç çocukla arkadaş olup bu garip ve anlamsız anımızı her yerde anlatıp birlikte ortak anımızı paylaşarak güzel bir ortam konusu yapabilecektik. Daha yarını bile görmesi meçhul olan yaşlı ve korkak huur evlatları yüzünden genç yaşımda çok acılı bir ölüm yaşadım.

Tam ölürken hışımla ve bağırarak uyandım. Bu yazıyı uyandıktan 10 dakika sonra yazıyorum. (arada bazı eklemeler oldu, bu notumu bir okuyayım dedikten sonra hatırladığım daha fazla detayı da eklemeye karar verdim)

dıbına koyayım uyanıp balkonda sinirli bir şekilde sigara içerken görüntülü arama yaptığım arkadaşıma rüyamı anlattıktan sonra o huur çocuklarına sitem ettim, elim ayağım titredi.

Son