değişkenlik gösteren bu bakış açılarının özünde modern dünyanın insan üzerinde etkili idealizmi sağlayamayıp nihilizme yol açmasından kaynaklı teolojik metinlerdeki öngörülerin benzeşme noktalarının felsefi bir anlamdırma ile çözümlenmesinde fayda olduğu gibi, insanlar bir ontolojiksel somut konuyu araştırdıklarında, muhtemel sonuç ya bir şeyin keşfedilmesi ya keşfedilmesinin reddi ve notr açıklıkta kavranamayacağının itirafı ya da araştırmanın ya da düşünmenin devamı biçiminde olması ve Bu nedenlerle, felsefi araştırmalarla ilgili durumda da, bazıları süspansiyonel epik doğruyu keşfettiklerini söylemekte, bazıları onun kavranamayacağını iddia etmekte ve kaotik başkaları da hala araştırmaktadır ki, islam idealizmindeki kıyamet e iman konusunun konusu rasyonalist bir biçemde düşün konusu olmaya layık... bunu açıcağım zaten.
kıyametin barındırdığı kavram inanç, aynı zamanda, araştırma ve inceleme eyleminden ötürü, dinsel olarak adlandırılmasında evrim sonrasında bireyde oluşan duygu nedeniyle yargıyı askıya alıcı olmasından mütevellid Çözememezlik olgusundan dolayı ve her şeyi araştırdığı için ya da kabul etmesi mi reddetmesi mi gerektiği konusunda kaybolmuş olduğundan, sorgulayıcı olması da teolojik Skeptisizme, kendisinden öncekilerden daha sistematik ve çarpıcı bir biçimde bağlı olması olgusundan dolayı da anti- Pironist olarak adlandırılmasına neden olduğunu unutmamamız lazım arkadaşlar.
kıyamet günü, herhangi bir biçimde görünen ve düşünülen şeyler arasında sansasyonel karşıtlıklar ortaya koyma yeteneği olduğunu unutmadan Karşıt nesnelerin ve açıklamaların içindeki fenomolojik realitelerin eşit ağırlıkları nedeniyle, önce yargının askıya alınması noktasına varolun varolmasına gelmemizi ve sonrasında da huzura ermemizi sağlayan bir yeteneğin insan algıları bakımından Buna üstün bir anlamda yetenek olarak Sadece “yapabilmek” anlamında Görünen şeyleri buradaki içerikte, algıların nesnesi olarak alıyoruz, bu nedenle onları düşüncenin nesneleri ile karşılaştırıyoruz ve “Herhangi bir biçimde” ifadesi de modern dünyanın çıkmazlarında (insan pgibolojisi kapsamında) bir yetenek olarak veya “görünen ve düşünülen şeyler arasındaki kaplamsal karşıtlıklar ortaya koymak” olarak alınabilir ve “Herhangi bir biçimde” diyoruz çünkü karşıtlıklar çeşitli yollarla ortaya konabilir. Görüneni görünenin karşısına koymak, düşünüleni düşünülenin karşısına koymak nedenselliğinde ve çapraz bir biçimde, bütün karşıtlıkları içerecek biçimdeki “Görünen ve düşünülen şeyleri”, görünenin nasıl göründüğünü veya düşünülenin nasıl düşünüldüğünü araştırmadığımızı göstermek için, sadece, onları basitçe varsaydığımızı göstermek için dünyanın sonsuz bir döngü olduğu düşüncesi insan için cazipleşiyor ama bu pgibolojik açıdan
ket vurmaktır.
bu pgibolojik etmenleri açımlarsak: “kıyametr” derken aklımızda illa bir olumlama veya olumsuzlama yok, bu ifadeyi basitçe “çatışan açıklamalar” olarak alıyoruz. Eşit ağırlık dediğimiz zaman, ikna edici olup olmamak bağlamında eşitliği kastediyoruz. Çatışan açıklamaların hiçbirisi diğerinden daha ikna edici olmak anlamında, diğerinden daha üstün, daha öncelikli değil. Yargının askıya alınması, herhangi bir şeyi ne reddetmemiz ne de olumlayarak kabul etmemizle bağlantılı olarak, aklın bir durgunluğudur. Huzur, rahatsızlıktan arınmışlık veya ruhun sakinliğidir. Huzurun yargının askıya alınmasına nasıl eşlik ettiğini teoloji de insan varolunu kısıtılar... dinin nedensel ilkesi huzura ermek umududur. Bazı yetenek sahibi insanlar, şeylerin uyumsuzluğu ve hangilerini kabul etmeleri gerektiği konusunda kafaları karışıkken, şeylerde neyin doğru neyin yanlış olduğunu araştırarak, bu konularda karara vararak huzura, ereceklerini düşünmüşlerdir. dinin ana oluşturucu ilkesi, her açıklamanın karşısında eşit başka bir açıklamanın olduğudur. Çünkü bize göre, dogmatik inançlara sahip olmamamızı sağlayan budur diye düşünen ateist öngörü adına “Hiçbir biçimde daha fazla değil” veya “Ben hiçbir şeyi belirlemem” veya daha sonra tartışacağımız diğer ifadelerden bir tanesi gibi, belirsiz konularla ilgili skeptik ifadeleri seslendirirken bile dogmatik inançlar taşımazlar. Çünkü dogmatik inançlar taşıdığımız zaman, hakkında dogmatik inançları taşıdığımız şeyleri gerçek olarak olumlayarak kabul ediyorsunuz. Oysa Skeptikler bu ifadeleri illa da gerçek olarak kabul etmezler. Çünkü onlar, “Her şey yanlıştır” ifadesinin, her şeyle birlikte kendisinin de yanlış olduğunu söylediğini varsayarlar; (aynısı “Hiçbir şey doğru değildir” için de geçerlidir). Bunun gibi, “Hiçbir biçimde daha fazla değil” ifadesinin de, her şeyle birlikte kendisinin de olmasının olmamasından daha fazla olmadığını ve böylece her şeyle birlikte kendisini de iptal ettiğini varsayarlar. Aynı şeyleri başka Skeptik ifadeler için de söyleriz. Onun için, dogmatik inançlar taşıyanlar, hakkında dogmatik inançlar taşıdıkları şeyleri gerçek olarak kabul ediyorlarsa, dinsel mitlerin gölgeleri ise kendi ifadelerini, kendileri tarafından dolaylı olarak iptal edilmiş bir biçimde seslendiriyorlarsa, o zaman onları seslendirmekle dogmatik inançlar taşıdıkları söylenemez. En temel nokta şudur: bu ifadeleri seslendirirken, kendilerine görünen şeyleri söylemekte ve kendi duygularını, dogmatik inanç olmadan, dış nesnelerle ilgili hiçbir şeyi olumlamadan, aktarmaktadırlar. Skeptikler, sistematik bir düşünceyi ifade etmek anlamında, bir okula ait mi biçimindeki soruya karşı da aynı tavrı alıyoruz. Eğer bir okul, birbirleriyle ve görünenle tutarlı olan belli sayıda dogmatik inançlara yandaş olmayı içeriyorsa ve dogmatik inancın belirsiz olan bir şeyi onaylamak olduğunu söylüyorsanız, o zaman Skeptiklerin bir okula ait olmadıklarını söylemeliyiz. Ancak bir okulu, bütün görünüşlerle uygun bir biçimde, bir açıklayıcılıkla tutarlı bir yol olarak sayıyorsanız, bu açıklayıcılık iyi yaşamamızın nasıl olanaklı olduğunu gösteriyorsa, (burada “iyi” erdemle bağlantılı değil, daha gevşek bir biçimde, yargının askıya alınması yeteneğine uzanıyor), bu durumda, Skeptiklerin bir okulu ve sistemi olduğunu söyleriz. Çünkü biz tutarlı ve görünüşlere uygun bir biçimde, bize, geleneksel adetlerle, yasalarla ve kendi duygularımızla uyum içinde olan bir yaşamı gösteren bir açıklayıcılığı izliyoruz ama genel geçer yargıların mistizmi daha sahici.
modernizmin özü hedoniklikle bezeli konformizm olduğundan evrene karşı olan tutumlarımız sonuna kadar anti-ahlaki bir yapıda olduğu için yaşama içerdiği hakikattan daha fazla anlam yükleyip hümanizmin köleleri olup idealizmden kopmamız artık bilimsel gerçeklerin öngörüsündeki dünyanın sonu senaryoları artık bir gerçek ve hakikatın gölgeleri olduğunu iddia eden dinsel dogmatik mitlerin mistizmi köpürtmesi de modern insan için kafa karışıklığı yaratması aslında absürd.
