Mevcut başlığım kirlenmesin diye buradan siz sözlük yazarlarına bir sonnot bırakmak istedim. çünkü vakit dolana kadar konuşabileceğim başka kimse yok. Buradan başka kendimi anlatabilecepim tek bir mecra yok. Kalmadı. kendi stilimde gitmek istiyorum burdan. Böyle hatırlasın arkamdan gelecekler.

Beni tanıyan, bizzat görüştüğüm arkadaşlarım kardeşlerimde bilirler. Maddi durumum iyidir. Çok fazla şey yaşayıp gördüm geçirdim. Akıl hayal alamayacak kadar çok para kazandım. Ve zengin iş adamlarıyla beraber çalıştım. iş yaptım. Para ve prestij yıllarca yanında kültür ve bilgi birikimiyle beraber kadınları da getirdi.

Hüzünlü bir aşk hikayesinden sonra ortaya çıkan bir playboyluk oyunuydu benimkisi. Bir kereye mahsus aşık olmuş ve kadınlarla tanıştığım andan itibaren oyunlarına. Dedikodularına, entrikalarına. Aldatmalara, herşeylerine maruz kaldım. Herşeylerini birebir gördüm.

Her ne kadar tanıyanlar görüştüklerim özenilecek bir hayatım olduğunu söyleselerde her güzel şeyin bir bedeli olduğunu hiç düşünmediler. Evet ayda milyarlarca para kazanıyodum. Ama o kadar çok çalışıyodum ki beş liralık bi dürğm yemeye bile vaktim kalmıyodu. Evet bir sürü kadın tanıyodum ve kadınlarla yatıp kalkıyodum ama. Onların bin tane oyununu çözüp onlarla oynamak, onlarla uğraşmak insanı içten içe çürütüyodu. Kimseler göremese de. Dört tane kızı aynı anda idare etmenin hiçbir güzel yanı yok. Yada her gece başka bir kızın yatağında yatabilmenin. ciks sanıldığı kadar güzel değil. Arzulanmak herşey değil.

Para başarı ve prestij. insanın hayatı boyunca uğruna çalışabileceği şeyler bunlar. Yani üniversitede neden okur insanlar. Saygın bi işe girebilmek. Güzel paralar kazanabilmek. iyi yerlere gelebilmek ve yükselmek. Vesaire. Ben o yükselişi çok erken yakalayıp çok çabuk sona ulaştım. Çok çabuk zirveyi gördüm. Ve orda kalmanın bedellerini yıllarca çok fazla ödedim.

Beni bütün bu yıllar boyunca ayakta tutan şeylerden birisi kardeşlerimdi. Arkadaşlarımdı. Yıllar geçtikçe hepsi birer birer ayrıldılar benden. Koptular. Koparıldılar. Hep aynı şeyler için. Para. Prestij. Kariyer. Çoğuylada ben görüşemedim zaten yıllarca meşgul olduğumdan dolayı.

incisözlükte hikayemi anlatmaya başladım. Lise yıllarından beridir takip ettiğim, arkadaşlarımla gece sabahlara kadar zütümüz tavana vurana kadar güldüğümüz eğlendiğimiz i, gibertmeler yapıp ayar verdiğimiz bi yerdi burası. Yazar olma fikri hiç aklımda yoktu o zamanlar. Hikayemi anlatmak için üye oldum. Anlattım. Dinlediler saolsunlar.

Bir çok genç arkadaş, bir çok iyi insan, bir çok güzel kardeş edindim burdan. Konuştum. Taktik verdim. Sevgili yapmalarına yardım ettim. Hediyeleştik. Makara yaptık muhabbet ettik. Güzellikti bunlar. Hoş insanlardı. Hoş şeylerdi bişeyler paylaşabilmek. Bi ailem olması güzel bişeydi.

Fakat zamanla anladım ki artık o şeylerinde sonu gelmeye başlamış. Diğer arkadaşlarım ve kardeşlerim gibi onlarda birer birer gitmeye başlamış. Aileminde yıllar önce çekip gittiği gibi. 15 yaşından beri tek başıma yaşadığım gibi.

Meğer tek başına yaşamışım hakkaten. Yıllarca bir kişi bile edinememişim. Evet yüzlerce kadın sevdi beni ve seviştik. Ama hiçbirisi beni o geceden daha fazlası olarak görmemiş. Bir tanesini bile sevmediğim gibi, bir tanesi de beni sevmemiş hiç. Zaten sevdim diyip yüzük taktıklarımın yaptıklarıysa insanın insana yapmayacağı şeyler.

Yıllar önce ailemin yokluğu ile terbiye edildim. Sonrasında parasızlık ve gurbet yolu açıldı. Kimsesizlik güzel bişey değil. Fakat küsmemiştim hayata. Bir kaç kişinin hatta tek bir kişinin bir tek gülümsemesi için yaşamaya devam ediyordum. O zaman yapsaymışım keşke. Onu tanımadan önce. Kahpeliklerini görmeden önce. Kesseymişim keşle gırtlağımı.

Zamanla herkes gitti beyler. Herkes uzaklaştı. Kimi kendisini öldürdü. Kimi vadesi yetti öldü. Fakat herkes sustu. Haksızlığa karşı sustunuz. Bütğn bir insanlar olarak. Yıllar önce tek başıma ankarada keçiörende o asfaltın üstüne çöküp annesiz babasız kaldığımda bağıta bağıra ağladığımda sustular. Kimse yanıma gelip neyin var birader demedi. Yanımdan geçti gitti koca koca arabalar. Bir kişi bile kolumdan tutup kaldırmadı. Gözlerimi silmeme yardım etmedi. Dinleseler yeterdi. Konuşmadılar. Sustular. Görmediler. Bakmadılar. Kördüler. Olmadı. Yapamadık. insan olamadılar onlar.

Hem yurt paramı, hem kendi oaramı kazanıp hemde lise okurken bi yandan. Haksız yere kaldığım yurttan atıldım. Cebimde beş parasız sokaklarda, parklarda, banklarda, kahvehanelerdr, hastanelerdeki acillerdr yatarken, kimse gel bizim kapının önünde yat demedi. Halbuki yalvardım herkese. Ben büyük adam olucam. Ben iğrenç bi herif değilim. Neden kaçıyosunuz benden. Neden yüz çevriiyosunuz. Neden görmezden geliyosunuz. Neden susuyosunuz yahu? Neyim ben canavar mı? Öksüz yetim bi çocuğum lan ben daha. Haksız yere yurdumdan atıldım sadece. Sokağa düştüm. Okuyorum ben. Her gece sabah ezanında uyanıp okula gitmek için kalkamam diye uyumuyordum. Ve bir kişi bile en azından ben uyandırayım seni demedi.

Gene haksız yere müdürden dayak yiyio ağzım burnum kan içinde döndüğüm sınıfta bir kişi bile ne oldu diye sormadı. Bir kişi bile adımı öğrenmek için soru sormadı bana. Bir kişi bile bana seslenmedi. Öğretmen bile beni kulağımdan tutup müdürün odasına zütürürken ki pişmanlığını yaşamadı kan içindeyken ben. Herkes sustu. Herşey sustu. Ben susmadım. Ben durmadım. Ben yılmadım olum. Çalıştım ben. Bir gün hepsinin üstüne çıkıp gözü kapalı kulağı sağırlardan olmayacağım dedim. Nerede ah eden nerede bir yardım eli bekleyen varsa el olacağım göz olacağım. En azından oturur dinlerim dedim. Çalıştım. Okudum.

Ve haftasonları dershanelere özel okullara carta curta giden o suskunların çocukları direk geçişle iki yıllıklara giderken ben üniversite sınavından geçerek gazi üniversitesini kazanmıştım. Ama artık o şehirde durmak istemiyodum. Daha fazla suskun insan görmek istemiyodum. Gittim. Yıllarca neler neler yapıldı. Ne oyunlar döndü. Ne olaylar oldu. Fakat gene benden başka sesi çıkan olmadı.

Herkes suskun beyler. Bugün bu ülkede yaşadığımız şu topraklar üstünde. Bi kadına gün ortasında tecavüz edebiliyolar. Veya birisi karısını bıçaklayabiliyo yol üstünde. 10 dan fazla insanda bana dokunmasın diye korkup elini dahi uzatamıyolar. Ancak kadın kanlar içinde yere yığılıp adam kaçtıktan sonra başına üşüşüp yorum yapıyolar.

Ben artık böyle insanların arasında yaşamaktan çok sıkıldım. iğrenç geliyo herşey. iğrebç geliyo bütün insanlar. Yazık amk. Gerçekten herkese, herşeye çok yazık.

bazı şeyler anlık gelişir beyler. bazı şeyler anlık oluşur. zaten intihar denen şey günler öncesinden planlanmaz. ama günler öncesinden birikir. bende yıllar öncesinden birikiyodu. zaten oldum olası ölümden korkmadım. korkulacak bişey de yok zaten. ne demiş şair.. "ölüm güzel şey , budur perde arkasından haber, hiç öyle olmasaydı ölür müydü peygamber ? " bakalım bizi perdenin arkasında ne bekliyo. artık bu ülkeye, insanlara , insanlığa, güzelliğe dair bütün umutlarımı yitirdim. artık oyunlara, eğlenceye, kadınlara, paraya ve prestije doydum. zaten manasız şeylerdi benim için. gereksiz yere kürek çekiyodum yıllardır. umrumda olmayan şeyleri kazanıp başararak insanların bana gıpta ile bakması mutlu ediyodu beni sadece.

ha şunuda söyleyeyim. ilk işe başladığım zamanlar okulda okuyodum hala. üniversitede devam ediyodum yani. o zamanlar pek fazla bişey kazanamasam da daha sonralardan ilk aldığım maaşım 3 bin lira kadardı. ki asgari ücret şimdiki gibi 1300 küsür falan değildi. bunu çünkü daha önceden sordular. övünmek gibi görünür belki millet imrenir falan diye kimseye söylemedim. ama artık övünülecek bi durum kalmadı. ilk işe başladığımda, daha doğrusu ilk ciddi işime başladığımda maaşım 3 bin lira civarındaydı. bunun ne kadarını kullanıyodun derseniz, kılık kıyafet ve aylık harcamaları düştükten sonra geriye 2000 küsür para kalıyodu. bu parayla da yaşamayı falan düşünmedim hiç. gezip tozmadım. kızlarla yemedim. hoşlanmadığım şeyler zaten. kendime aldığım cep harçlığı ile yaptım herşeyimi. birikim yapmayı beceremedim hiç. arkadaşlar arasında dağıtıldı genelde benim param. bir çoğunu anlattım zaten nerelere harcadığımı. prensesin ev mevzusu falan vardı. veya başka ihtiyaç sahiplerine ulaştırmıştım. çevreden de tanıdığım çok kişiye gitti yıllarca kazandığım paralar. çünkü ben hiç bi zaman kazandığım paranın bana ait olduğunu düşünmedim. gerekkli gördüğüm kişilere verdim. vermeyede devam ederdim ama. artık o köprü yıkılıyo maalesef. inşallah başka birisi bu köprü görevini devralır artık.

yıllarca zenginlerle beraber yaşadım beyler. zenginlerle beraber çalıştım. geceler düzenledik. günler düzenledik. özel şeyler düzenledik. kimsesiz çocuklar yararına, düzcede aç kalmış yetimler yararına. kimsesizlere, yetimlere, öksüzlere, bakıma muhtaç insanlara. vs. aklınıza gelebilecek her yardım diyene, her aman dileyene su zütürmeye, bir yardım etmeye, bi el uzatmaya çalıştım. inanırmısınız bilmiyorum. kokteyl düzenleyip kiralamalar masraflar içecekler yiyeceklerle geceler konuklar falan ağırladığımız gecede 130 bin liraya yakın masraf edip 200 bin liraya yakın gelir elde etmeyi başarmıştık. giderlerin hepsini şirketlerin karşıladığını düşünün. 200 bin lira sadece dağıtılacak gelirdi. bağıştı. ben bunlara büyük rakamlar derdim. daha sonra gördüm ki bizim bağış gecemizde kimsesiz çocuklar için 20 bin lira bağış yapıp kasıla kasıla ortalıkta gezen bağışçılar bir hafta sonra oğullarının yada yakınlarının oğullarının doğum günü için düzenledikleri partilerde sadece 1 hediye için harcadıkları para 50 bin 100 bin lirayı buluyodu. sadece o çocuğa, o bebeye yada o gence alınan o yatlar katlar tekneler arabalar falan yurt içindeki tüm açlara yemek olabilecek düzeyde para getiriyodu. görmediğiniz bilmediğiniz çok şey var. çok fazla şey var.