Veda etmek demiştim ya bazen umduğunuz kadar kolay olmuyor diye. Bazı vedaların yaptığı gibi bu vedada benden bazı şeyleri almıştı hissiyatlarımı, duygularımı yani işte bazı insani özelliklerimi resmen paramparça etmişti. Düşündüğüm kadar iyi birşey olmadığını bile düşünür olmuştum. Ama verdiğim karardan dönmeye niyetim yoktu her ne kadar yanlış yaptığımı hissediyor olsam da gelecek için en iyisinin böyle olmasına karar vermiştim.Hem onu hayatımdan tamamen çıkarmıyordum kı sadece en geç 2 günde bir yanına gitmek yerine haftada veya 10 günde bir gidecektim. Pazartesileri oldum olası sevmem bir çoğumuz gibi ama o gün sanki içimde yeniden birşeylerin kıpırdadığını hissetiğimden midir bilinmez o pazartesi farklı gelmişti bana. Necoyu da alıp okul yolunda buldum işte kendimi. içimde yeni başlayan liseli heyacanı vardı garip bi şekilde. Sanırım birşeylere veda ettikten sonra birşeylere tutunmanın verdiği durumdan kaynaklanıyordu bu. Klagib konuşmasını yaptıktan sonra müdür bey sınıflara geçebileceğimizi duyurdu. insanların acıma duygusuyla karışık üzüntülü bakışlarını giblemiyordum açıkcası. Hayret ediyordum kendime. Sınıflara geçtikten sonra arkadaşların bi çoğunun “hoşgeldin” diye karşılamalarını cevaplayıp eski sırama oturdum yeniden. Elim istemsizce telefona gitti. Genelde günaydın mesajını o sırada atıyordum ondan olsa gerek. Dersler başlamıştı işte hocalar 15 tatili değerlendirip değerlendirmediğimizi soruyordu beni görenlerse “hoşgeldin” muhabbetini yapmayı unutmuyordu. Demiştim ya okulda derslerle aram iyidir diye. Doğal olarak hocalarla da aramız iyi oluyordu. Yavşaklığım olmasa da belli bi samimiyet çerçevesinde ilerletmiştim o zamana kadar hocalarla ilişkimi. 4. ders Canan hocanın dersiydi. Çıkışta yanına uğramamı istemişti. Her ne kadar o an şaşırsam da bu beklediğim bi durumdu.Öğle arasında yanına gittiğimde bana o ara boyunca yaşadıklarımın kolay olmadığını bildiğini kocasını kaybettikten sonra ki dönemin ne kadar ağır olduğunu ama yaşamaya bi yerden devam etmemiz gerektiğinden onların da böyle isteyeceklerinden falan bahsedip en son bana bi program yapmayı önerdi. Belki yetişemeyebileceğimi ama en azından seneye mezuna kalırsam aradaki boşluğu rahatça kapatabileceğimden bahsediyordu. Kendinden örnekler verdi. işte belli birşeylere tutunmamız gerektiğinden. Candan hocayı seviyorum diyordum ya hani başlarda cidden ayrı biriydi benim için. Her ne kadar klagib şeyleri söylemiş gibi gelse de doğruları söylüyordu ve bunu en içten şekilde anlatması onun yerini ben de ayrı yapmıştı yeniden. Çıkışta yapalım diye anlaştıktan sonra onun yanından da kalkıp derse az bi süre kalmanın verdiiği şeyle sınıfa doğru yol aldım. Sınıfa girdiğimde sadece Didem vardı içeride telefonuyla uğraşıyordu. Muhtemelen benim olmadığım aralıkta başka bi okuldan sevgili yapmıştı onunla konuşuyordu. Sınıfa girdiğimi belli edecek bi selam verdikten sonra geçmiştim ben de sırama. Candan hocayı düşünüyordum. Hadi bizim ki 7 aylık bi ilişkiydi ben böyle olmuştum. Ama o nasıl başarabildi diye fikirler cirit atıyordu kafamın içinde.Ben böyle düşünürken Didem’in yanıma geldiğini farketim. “ Yaşadığın şeyler cidden ağır şeyler hani biz düşününce bile böyle oluyoruz ama seni tahmin edemiyorum. Geçmişine dair yardımcı olabileceğim pek birşey yok biliyorum. Ama dersler olsun başka birşey olsun her ne kadar sınıfa yeni gelen kişi olsam da ben de sana destek olmak için elimden geleni yaparım.” gibisinden birşeyler söylemişti. Ayıp olmasın diye teşekkür edip biraz konuştuktan sonra zilin çalmasıyla gitmişti yanımdan. Aramızda samimiyet yoktu ki neden böyle gelip içten bi konuşma yapmıştı. Bırak samimiyeti sadece selam sabahlıktık. Ben onun hakkında birşey bile bilmiyordum o da muhtemelen yaşadığım olayı biliyordu sadece. insanlık gereği sorduğunu düşündüm başka ne olabilir ki diye de kafamda gene ciritler atıyor olsa da hocanın gelmesiyle dağıldı düşüncelerim.O gün cidden iyi geçmişti bilmiyorum en azından iyi gelmişti bana. Çıkışta gidip candan hocayla programı yapıp eve geçmiştim. Programı uygulamak için belli fikirlere kapıldım kafamda. Belki de böylesi daha iyi olacak kendimi derslere vermek. Ama pek fazla uzun sürmedi bu fikirler ve kendimi bilgisayarın başında buldum yeniden. O zaman facebook tavan yaptığı sıralardı. Söz yazmalar sayfa açmalar falan tam aktif olduğu devirlerdi. Hepimizin vardır ya öyle ergenliğine dair yazdığı duvar yazıları özlü sözler vesaire. Bense oturup sadece pasif şekilde kullananlardım. Sınıftan bile çoğu kişi ekli değildi hesabımda. 8 gibi otururken Didem xx seni ekledi diye bildiirim aldım. Sonuçta aynı sınıfı paylaşıyoruz deyip hesabı onayladım.