umrumda değildiniz, ama duygusallık işte. kendinize iyi bakın, gençlik ölümsüzlük demek değil. öleceğinizi de bilin.

mandalinalarımla yanlız bırakın beni

-sigara içmeyin-

eyvallah...

kalan 1 ay leyla ile mecnun izleyeceğim. daha da üzeceğim kendimi, madem göçeceğiz, hızlı olsun. arkamda insanlığa faydası olacak birşeyler bırakamıyorum. sizlerden özür dilerim. ancak bu güne kadar insanlık için faydası olan kişiler mükafatını unutulmayarak almış olamazlar. bunun karşılığını yaradan verir diye düşünüyorum. ben bunu haketmemişim demek ki. pet şişeyi, silahı bombayı bulanlardan olmakta vardı, şükür onlardan değiliz. isterdim ama tesla yerinde olmayı, aman yahu hepiniz de öleceksiniz. benimki erken olacaksa olacak.

-unutmayın beni, her muhabetiniz ben olayım demiyorum ama, arada lafzım geçsin. arkamdan konuşurn, belki mutlu olurum. arkamdan sövecekte çok kişi vardır. onlara nispeten siz azsınız ama olsun- diyebileceğim tek arkadaşım yok. bir annem var bir babam birde yeğenim kafama takılan,

gibko bir sahilde yanımda sevdiğim kadın ile yürümek isterdim. hiç sevilmedim, beni sevmeyenlere de ceza olmuş olacak işte, keşke bana duygularını açan bu adama karşılık verseydim derler belki, kimin umrunda ki? annem babam aklımdan çıkamıyorken, onları kim gibler? sessizce ağlamalar artıyor günlerdir. kimse ile görüşmüyorum bu soktuğumun dört duvarında. kim akıl etti bilmiyorum biri bana bu bilgisayarı getiriverdi işte. içimi dökebileceğim bir yer biliyordum. hemen uygulamaya koyulma zamanıydı

ihtiyar biri olarak ölmek daha az koyar adama diye düşünmeden edemiyorum. tatmadığım çok zevk var. inancıma göre bir kısmı günah bunların. ben hiç asker olamayacağım beyler, beni bayraklara sarıp askere göndermeyecekler. alkol almadım hiç. bira dahi içmişliğim yok. pişman mıyım hayır, en azından inancını korumaya çalışmış biri olarak gideceğim. 1 ay sonrasında hatırlanırsam belki bir kaç iyi kelime söylemelerine vesile olmuş olur.
hiç sevişmedim. sıcak bir vücuda sarılıp uyumadım. evlenmek istedim, olmadı.

daha iki yaşındaki yeğenim...

sana ne kadar şey öğretecektim... aklımda hepsi. yazmayacağım. tek bilmen gereken kimseye güvenmemen, bunu ayaklarını bi daha ısıramayacak dayından öğrenmiş olacaksın. dayından sana tek kalan da bu olacak. çok uzun zaman sonra dersin belki, dayım vardı belki hatırlarsın bile azıcık. yüzüm kalsa aklında, gülümserken hani, yüzüne her baktığımda, o küçücük dişlerini, yanaklarını gördüğümde yüzüme oturan gülümseme, o kalsın lütfen. hasta, solgun bezgin halimi hatırlatmasınlar sana birtanem, meleğim. tek dileğim tüm saniyelerinin mutlu geçmesi. sen benim hayatımın odağı oldun. umarım kimseyi hayatının odağı yapmazsın, en çok seni bırakıp gitme koyuyor bu hasta adama.

şizo naber

baygınlıklar geçirecek, enişte biraz buruk olsa bile, ne kadar birbirimizden haz etmesekte arkamdan niye gittin demez mi? der ulan tabi. kocaman yüreği var, anam şimdiden başladı ağlamaya. yan odada ağlayıp dua ediyor. ah be anam bir bilsen, ben etmeliydim o duayı. son pişmanlık işte. ne faydası var?

problem nedir tam olarak?

annem ne yapacak, baygınlıklar geçirir biraz, ağlar, atar içindekini, ama babam nasıl ağlasın lan? o içine atar, ağlar mı ulan o? benim babam o benim...
ağlamaz, dağ gibidir. çoğunuz bilirsiniz baba nedir, belki baba olmayı da biliyorsunuzdur. ben bilemeyeceğim işte. bana sarılıp uyuyan bıcır bıcır konuşan bir kızım olmayacak benim. düzelsem bile olmayacak. çünkü hasta doğma ihtimali olacak. hem benimle düzelsem bile kim evlenir ki? ablam ne olacak peki?

ne olacak ben gidince babam? onca emeği nolacak? gerçi gibinde olmaz ki lan
dağ gibi oğul bu be, iki kez denemiş, olmamış. üçüncüde vermiş Yaradan. sevinmiş adam. erkek evlat güzel bişey gibi
nolacak şimdi o adam? benden bir kaç gün belki, aynı gün. kalbine mi inecek? oda arkamdan gelecek mi yoksa bu acıya dayanmak zorunda mı kalacak?

ağlamaya çalışmaya gerek yok. iki saniyemi almaz, dudaklarımı titretir ağlarım -da-
olacak mı yani düzelecek mi içim, içimdeki yangın geçecek mi? insanı kanser değil, tümör değil düşünce öldürüyor demek...

alayına isyan. belki 50 defa sildim yazdıklarımı. çünkü içimdekini anlatmaya yetenler değil.

şair değilim, etrafımda saçılan kelimeleri bir araya getirip ışık saçtıracak kadar hünerim yok. son bir vurgun bu gece. sonrasında toparlanma evresi.