2. sayfaya benle başlayın istedim.

‘’Özgürlük, kanatlarını aç ülkemize’’
[Zeze’nin en sevdiği marş]

‘’ Ne var, Zeze? ‘’
‘’Hiç, Godóia... Neden kimse beni sevmiyor? ‘’
‘’Çok budalasın. ‘’
‘’Bugün üç kez dayak yedim, Gódoia.’’
‘’Hak etmemiş miydin üçünü de? ‘’
‘’Onu demek istemedim. Kimse beni sevmediği için, dövmek istediklerinde herhangi bir şeyi bahane ediyorlar.’’

‘’ Sanırım en iyisi, Rio-Sao Paulo yolunda
kendimi bir arabanın altına atmam.’’

‘’ Büyükler birtakım masallar anlatıyorlar ve çocukların her anlattıklarına inandıklarını düşünüyorlar.’’

Yalan da olsa
Bir masal dinlemek isterdim.

Çook çook uzun zaman önce köyün birinde bir genç yaşarmış gencin adı Alim imiş..

Merak ediyorum ama şu an :/
Kafamda senaryo falan kurguluyorum

Alim kimsesiz bir çocukmuş, ne anne ne baba, elinden tutan hiç kimsesi yokmuş. Köyde çobanlık yaparak köylülere yardım ederek ekmeğini çıkarırmış ve Alimi herkes severmiş kimse terslemez, dışlamazmış.

Alim köye bırakıldığında daha henüz kundakta bir bebekmiş ve kimse kimin bıraktığını bilmezmiş. köyden Nizam dede sahiplenmiş bu bebeyi ölüme, kaderine terketmemiş. Nizam dede köylülere anlatmış durumu bebeği kimin bıraktığını bilmediğini ama artık bizim bebeğimiz olduğunu söylemiş köylülere ismi nedir diye sorulduğunda Nizam dede Alim ismini Vermiş Bu Bebeye.

Alimin hayata yenik başlaması bebekliğinden geliyor yazık zavallım anne babasını hiç tanıyamayacak...

Günün birinde; Alim köy meydanında gezerken köyün kahvesinin önünden geçer Nizam dedenin oğlu Şemsi amca Alimi kahveye çağırır Alim gelmek istemese de Şemsi amcayı kıramayıp oturmuş yanındaki iskemleye, yaşı henüz 10 olmasına rağmen koca koca adamların yaptığı işleri yaparmış alim bu yüzden hep takdir edilirmiş köyde.. Şemsi amcasıyla meyve suyunu içerken birden bir haber yayıldı Camii hoparlöründen ve ölüm sessizliği oluştu köy meydanında yediden yetmişe herkes kitlenmiş Camii hoparlöründen yankılanan sesi dinliyordu Camii de ki ses kesildi herkes birbirine baktı ve Anons’u yapılanın evine gittiler...

Anons Şemsi amcanın babası Nizam dedenin evinden geliyordu bunu herkes biliyordu fakat Camii mikrofonu çok kötüydü sadece 2-3 kelimesi anlaşılabiliyor diye sadece aile bireylerinin ismi defalarca tekrarlanırdı ne olduğu bilinmezdi eve gidince anlaşılırdı..

Şemsi amca, Alim ve bütün köy halkı Nizam amcanın evine geldi kapıdan içeri girdiler ve acı gerçekle yüzleştiler Nizam amca kalbine yenik düşmüş ölmüştü Alim artık en yakınını kaybetmişti koskoca köyde yalnız kalmış gibi üzüldü koşarak evi terketti ve ara sokaklarda gözden kayboldu . Ufak bir tepeye emin ve koşar adımlarla tırmanmaya başladı Alim, buraya hep Nizam dedeyle çıkar köyü seyreder ve Nizam amcanın hikayelerinden, masallarından dinlerdi ...

Zeze bu masala
noel hediyesi almış kadar sevinicek

Ya bos yapma mq

Alim yaşadığı acının ilk ve son olmasını dilerdi fakat ölüm girdiği evden bir kaç can daha almadan çıkmayacak gibiydi..

Alim ilkokulu köyde tamamladıktan sonra lise için kasabaya yatılı şekilde yerleşmesi gerekiyordu fakat bunun için paraya ihtiyacı vardı. Hayatta ona tek sahip çıkan Nizam dedede gitmişti ne annesi vardı ne babası vardı hayat şimdi başlıyordu Alim için çünkü kimse Alime bakma sözü veremiyordu her koyun kendi bacağından asılır...

Alim istediği liseye yerleşti ve okula başladı, şeref amcası öğretmenleriyle durumunu konuşup ona burs ayarlaması konusunda yardımcı olmalarını istedi fakat kimse yardım etmek istemiyordu çünkü herkesin derdi kendine yetecek kdar büyüktü..

Alim lise hayalini yarıda bırakmak zorunda kaldı köyden kaçıp şehire yerleşti iş buldu bir barakada yaşamaya başladı aylar ayları yıllar yılları kovaladı alim artık 20 yaşına geldi ve kendi evine çıktı durumunu toparladı ve halinden gayet memnundu, aldığı bir kararla liseye tekrar yazıldı ne kadar kendini geliştirebileceği kurs varsa hepsine gitti okullar okudu başarılı olabilmek için çok çabaladı ve bir gün birisiyle tanıştı bir kızla...