Sadece bir gözlem olarak yazıyorum.

Namus kavramı fakirlere göre bir kavramdır, gelir ve sosyoekonomik seviye arttıkça namusun değeri düşer (istisnalar kaideyi bozmaz) bunun nedeni de tabii ki fakirler arasındaki toplum baskısı.

Namus derken daha soft bir mevzudan bahsediyorum. Mesela "benim kızım asla açık saçık giyinemez edepli giyinir" "benim kardeşimin sevgilisi olamaz" ya da ne bileyim "sevgilimin yakın erkek arkadaşı olamaz" gibi mevzuları yok saymak

Mesela şunları da görürsünüz, çok muhafazakar bölgelerden gariban çıkan adamlar zenginleşince gavatlaşmaya gidebilir:

örnek: batıda tanıdığım mafyatik zengin doğulu ailelerin kızları hep çok serbest, babişkoları da hiçbir sey demez. Aynı adamın köydeki gariban emmoğlusu camdan baktı diye kızını döver, şehirdeki zengin hırbo da köyde kalıp gariban olsaydı o da aynısı olacaktı

Ben şahsen çok deli zengin olsaydım namusu pek takmazdim çünkü kim ne diyebilir ki amk? Ama garibansan adın çıkar, insan içine çıkamazsın, yaşatmazlar.

Okumak istemeyenler için özet: Zenginler namusa pek önem vermez çünkü namussuzluk yapsa dahi başına bir iş gelmez ama fakirin tepesine biner karısını elinden alırlar.