dünyada yaşanabilecek en sıkıntılı ülkelerden biri. nedenine gelirsek hep bir arada kalmışlık hissi uyandırıyor bu ülke. gelişebilecekken gelişememiş , bir ihtimali varmış ama olmamış. artık olacağı da yok zaten. hep bir umut aşıladılar ama yıllarca bize. ilkokul yıllarından itibaren. türkiye gelişmekte olan bir ülke dediler. biz de sabırla gelişeceğimiz o kutlu günü bekledik. gelmedi ama o gün gelmeyecek de. belki o umut olmasa içimiz daha rahat ederdi. kimsenin umursamadığı ve öylesine yaşanılıp gidilen bir orta asya ülkesi olmak daha rahat ettirirdi. yenilmişliğin ve çaresizliğin dayanılmaz hafifliğini yaşardık. çok şey oldu bu geçen yirmi yılda. ortalama bir avrupalının 3 nesilde göreceği kadar dehşet şeyler yaşadık. alıştık da en kötüsü. hani ırak, suriye , afganistan gibi ülkelerde insanlar ölür ama çok da umursanmaz ya. televizyondan izler üzülür geçeriz. biz de dünyanın üzerinde düşünmeyeceği bir ülke olma yolunda gidiyoruz yokuş aşağı. hepimiz bir distopya romanından fırlamışçasına ilgisiziz artık her şeye. torpilin, adam kayırmanın kanıksandığı bir diyar burası. referans adı altında yumuşatılan bir saçmalıklar silsilesi. buna da alışkınız ama. okuma oranı düşük, trafiği berbat, eğitimi geriye gitmiş, barınma sorunu olan, mülteci sorunu yaşayan, terör belası ile uğraşan, yolsuzluklarla bezeli garip bir ülkeyiz. en kötüsü en azından iki tarafız artık. birbirinden zihnen kopmuş hem de. ahlaksızlığın da zaman zaman prim yaptığı bir yer burası. ahlaksızlığa pratik zeka diyen insanların diyarı. kurallara uymamanın başarı addedildiği saykodelik bir yumak işte. kimse kimsenin umrunda değil en çok da. herkes birbirinin başarısız olmasını istiyor. kimse kimsenin gözünün yaşına bakmıyor. kibarlık zayıflık iyi insan olmak aptallık sanılıyor. sonra diyorum ki kendi kendime bu kadar kötülük varken nasıl düzelecek her şey? insan inanamaz çünkü. sonra keşke her şey bir simülasyon olsa gerçekten diyorum. hesap sormak isterim bitiminde çünkü. galiba artık anlıyorum. hayata yenik başlamış doğu toplumlarının neden dört elle sarıldığını başka bir hayata. reenkarnasyon, karma veya cennet cehennem her ne varsa. nasıl inanmaz ki insan. beş parasız, sevgisiz, umutsuz, yetersiz beslenmekten düşük zekalı olmuş. nasıl ama nasıl inansın her şeyin çok güzel olacağına. burası işte böyle bir ülke. öylesine yaşayıp gidiyoruz biz de.