Yeni çocuğun da babası alkolik müptezelin tekiymiş bir gün için bunu balkondan atmaya çalışınca devlet el koymuş çocuğa. Küçüklükten beri neler yaşamışsa çok ürkek bir çocuktu garibim. Zaten 17 yaşında intihar etmiş çok sonra öğrendim bu olayı da. Bütün gece uyuyamadım amk yorganın altına girip içime içime ağladım. Ama daha da kötü günlerin geleceğini tahmin bile etmiyordum bunlar meğer iyi günlerimmiş

Sabaha kadar uyumadım uyumak da istemiyordum zaten. Pgibolojim tamamen gibilmişti. Ne yapacağımı bilmiyordum amk. Daha buraya neden getirildiğimi bile tam anlayamamıştım. Ama ikinci gün odamdaki çocuklarla daha samimi olmaya başladım. Önceden burdaki çalışanlar falan baya kötüymüş hep bağırıp kızarlarmış çocuklara ama yeni modele geçildiği için artık öyle yapamıyorlarmış. Hazırlanıp kahvaltıya geçtik hep beraber yemekhaneye. Uykusuzluğun vermiş olduğu o iğrenç yorgunluktan dolayı ayakta durmakta güçlük çekiyordum.

Kahvaltıyı da yemedim zaten. Odaya geçince bizim odadan bi çocuk eşyalarını topluyordu, ne oldu deyince oda değiştireceğini söyledi. Tabi dünkü veledi bizim odadan başka odaya attıkları için hemen merak ettim neden diye. Bu samimi arkadaşlarıyla aynı odada kalmak istiyormuş anlaşmalı şekilde biriyle yer değiştirecekmiş. Normalde izin yokmuş böyle şeylere ama daha oda listeleri tam oluşturulmadığı için gizliden yapacaklarmış.

Bu çocuk gitti odadan biz de bekliyoruz yeni çocuğun gelmesini. Çocuk geldi ama bizden baya büyüktü en az 15 yaşında vardı. Hiçbir şey demeden içeri girdi eşyalarını dolaba bıraktı ve çıkıp gitti amk. Biraz korkmuştum açıkçası çingene veletle baş edememiştim daha bunla nasıl baş edecektim. Odadaki çocuklar da benimle aynı fikirde olacak ki hemen kendi aralarında bu bize bulaşırsa hepimiz aynı anda saldıralım diye örgütlenmeye başladılar.

Tabi öğle yemeğinde öğrendik bu çocuk tam bir pgibopatmış. Çingene veletten kurtulduk derken bu çıktı başımıza. Zaten odasındaki çocuklarla da anlaşamadığı için bizim odaya gelmiş. Ben iyice tedirgin olmaya başlamıştım. Amk bütün sülale geçen haftaya kadar bana krallar gibi bakarken birden çingeneler tarafından şişlendiğim, pgibopat ergenlerin olduğu bi ortama düşmüştüm. işte bu yüzden değerli dostlarım çocuğunuz olursa ona her şeyi toz pempe göstermeyin ki yeri geldiğinde kendini koruyabilsin.

Akşam oldu bu pgibopat geldi odaya hiçbir şey demeden uyudu direkt. Ben de o gece az biraz uyuyabildim. Sabah oldu yine önceki günün aynısı. Gerçeklik algım tamamen kaybolmuştu fakat 3 günde artık bazı şeyleri kabullenmeye başlamıştım. Gece oldu gene hepimiz yatağa geçtik. Ordaki çocuklar hiç aile sevgisi görmediği için birbirlerine aile oluyorlar, en ufak şey neşelerini yerine getirmeye yetiyor. Bu pgibopat uyurken diğer çocuklar da kendi aralarında sessizce gülüyordu, masum günahsız çocuklar. Bu pgibopat aniden kalkıp bunlara küfür etmeye başladı amk. Siz nasıl benim uykumu bölersiniz diye kemeri çıkartıp bunlara vurmaya başladı. O çocukların bağırışları yalvarışları hâla kulağımdadır amk bunları yazarken bile elim ayağım titriyor. Çocuklar yapma diye yalvardıkça bu müptezel daha fazla vurmaya başladı.

Zaten iyice pgibolojim bozulmuş amk gerçeklik algımı kaybetmiştim. Artık ne olacaksa olsun kafasındaydım. Hem bir şey olursa belki beni eve geri gönderirler diyerek sürahi şişesini tuttuğum gibi arkadan iki elimle bunun kafasına vurdum amk. Artık ben de kendimi tanıyamıyordum amk. Buna sürahiyle vurduktan sonra kaçtım dışarı. Yalınayak koşuyorum. Normalde dış kapı kapalıydı ama şansa o saatte çöp dökmeye çıktıkları için kapı hafif aralıktı. Kaçtım bahçeye ayaklarım kanaya kanaya

Kapıya kadar koştum hızlıca. Korkuluklardan atlamaya çalıştım. Korkuluğu demiri ayak tabanımı yardı. Bir de surat üstü düşünce ağzım yüzüm paramparça oldu amk. Hemen kapı görevlisi gelip beni yakalayıp kucakladı ve içeri zütürdü. Öyle bir bağırıyordum ki bütün yetimhane ayağı kalkmıştı o saatte. Beni hemen doktora zütürdüler. Ayağımın tabanına 9 dikiş atıldı. O 9 dikişin izi hâla ayak tabanımdadır. işte o izler bana o esirgeme kurumundan çok daha fazla şey öğretti. Bir anlık hevesin, bir anlık boşvermişliğin insanın hayatını nasıl batırdığını öğretti bana. Arzularının köpeği olmanın ne demek olduğunu öğretti bana.

Hastanede bu paikopatı da gördüm. Kafasını pansumanlıyorlardı manyak herifin. Hastanede iş bittikten sonra çocuk polisi okula geldi. ilk benim ifademi aldılar sonra da diğer çocukların. Normalde aynı yaş grubundaki çocukların aynı odada kalması gerekiyordu ama dedim ya bunlar gizlice yer değiştirdiği için kimse fark etmedi. Bu çocuk bizim odada olduğu için kurumda birkaç personel soruşturma yedi. Çocuğu da yolladılar eski odasına gene bizim odadaki de geri geldi. Ama ikisine de çok sağlam fırça kaymışlardı.

Bir hafta boyunca ayağımın üstüne basamadım. O bir hafta içerisinde bir defa ailemle telefonla konuştum ve artık bazı şeyleri kabullenmeye başlamıştım. Odadaki çocukların sevgisini de kazandığım için kendimi artık daha güvende hissediyordum. Ama maalesef odam dışındaki çocukların çoğu zaman yalvarış seslerini duyuyordum. Sırf bu nedenle o suskunlar dizisini asla izleyemedim amk. Direkt nefesim kesildi başım döndü ilk bölümde. Gerçi bizim zamanımız da o kadar kötü değildi ama bizden önceki dönemler çok kötüymüş.

Ara ara geziler falan oluyordu, artık gün saymayı bırakmıştım. Orda akademik başarıdan çok çocuğun gerçek anlamda ekmek yiyebileceği beceriler öğretilir yurtta kalan varsa bilir ne demek istediğimi. ikinci haftama da girmiştim ki bam. Yurttan 30 kişi istanbula bir aylığına zütürülecek ve bolluca çocuk yuvasında kalacakmış. Beni göndermezler diye tahmin ettim amk bizim odayı komple gönderiyorlar. Hemen gittim müdürün yanına hocam yapmayın etmeyin benim mevzu farklı dedim. O da bir şey olmaz emin ol zaman çok daha hızlı geçer diyerek başından gibtir etti beni.

dıbınakoyim zar zor buraya alıştık şimdi ne tak yiyecez istanbulda amk. Neyseki bizim oda komple geleceği için az çok teselli oluyordu. 3 gün sonra 2 otobüs yola çıktık. Tabi istanbula varınca öğrendik Bolluca yurdundan öğrenciler de bizim yurda gelecekmiş izmiri gezmek için. Amk bollucaya bi girdik cezaevi gibi. Tek renk var her yerde. Amk bu yüzden şampanya sarısından nefret ederim. içeri girdik tabi koguş sistemi varmış daha orda. Bizim geldiğimiz kurum çok daha iyiymiş burdan. Bizi koğuşlara dağıttılar. Bizim odadan 2 çocuğu ve yan odadan 3 kişiyi benimle birlikte 16 kişilik ranzalı bi koğuşa koydular.

Bollucadaki çocuklar yaşça bize göre daha büyüktü. Odadaki pgibopat yüzünden travma olmuştu büyük bir çocukla aynı odada kalmak. Ama beklediğimin aksine hepsi bize çok iyi davranmış eşyalarımızı yerleştirmemize yardım etmişti. 1 ay boyunca istanbulun her yerini gezdik. 3 5 küçük olay dışında istanbulda büyük bir olay yaşamadım zaten. Ordaki arkadaşlarımın bazılarıyla hâla görüşürüm bu arada. 1 ayın sonunda izmire geri döndük. izmire döndüğümüzün 2. günü müdür beni odasına çağırdı amk ne oldu dedim hızlıca odasına gittim. Bi baktım bizimkiler odada oturuyor. Beni görünce başladılar bunlar ağlamaya amk. Bunlar ağlıyor ben ağlıyorum.

Hacı her entrye düzenli olarak bir şuku geliyor kim o :D. Birazdan uzun uzun yazacam o 1 şukunun sahibi üstad için

Bunlar başladı bana anlatmaya mevzuyu, soruşturma bir iki haftaya bitermiş. Tabi babam para cezası falan da almıştı. Bir de hemen vermeyecekmiş devlet. Aşamalı olarak. Yani soruşturma bitince ilk aileyi kontrol edecek. Sonra beni verecek ben ailedeyken de sıkça kontrol edecekti. Neyse bitecek dedik sarıldık vedalaştık. Bunlar gitti müdür biraz nasihat verdi bana bak işte geçecek demiştim sana gibisinden konuştu biraz. Amk ben odaya dönerken baktım bu çingene bin. Daha beni makarna süzgecine çevirdiği olayın intikdıbını almamıştım bu müptezelden. Bu yanımdan tam geçerken bunun ümüğünü sıkıp duvara yapıştırdım. Ard arda birkaç tane yumruk atıp odama topukladım direkt.

Bu çingene odama geldi arkamdan ama artık yalnız değildim ilk günkü gibi dostlarım vardı, kardeşlerim vardı. Hepimiz birden saldırdık bu müptezel pekekente yere atıp tekmeledik bu muallak kaçtı gitti hemen. Odadaki çocuklara benim mevzuyu anlattım. Hem üzüldüler hem sevindiler. Ama ben söz verdim onlara onları asla yalnız bırakmayacaktım ki bırakmadımda zaten. Kimsesizin kimsesi önce Allah sonra dostlarıdır derdi ordaki çocuklar.

iyisiyle kötüsüyle 2 hafta sonra beni aileme geri verdiler. Ama haftada bir kez eve gelip beni kontrol ediyorlardı. Hayat bana çok garip geliyordu amk. Odama giriyordum ama sanki bura benim odam değilmiş gibi geliyordu. Rahatça dışarı çıkabilirdim fakat çıkamıyordum amk. istediğim saate kadar uyuabilirdim ama sabah 8de ayaktaydım. Gece uyurken hep tetikteydim çingene veled gelebilir diye. Uzunca bir süre etkisinden çıkamadım hatta baya uzunca bir süre. Ama ayda en az bir kez ziyaret ettim yıllarca ordaki dostlarımı.

Bütün şımarıklığımdan, aç gözlülüğümden arınmış bir şekilde hayatıma devam ettim. 15 yaşıma kadar izmir'de kaldım bizimkilerle. 16 yaşımda bi amcam beni yanına çağırdı istanbul'a Ümraniye sanayisinde yeri vardı oto elektronik ustasıydı. Yanına gidip işi öğrendim bundan. Yanında hem okudum hem çalıştım yıllarca. Üniversite bile okudum sırf o istedi diye. Tabi 2016 yılında o dükkanı kapatıp memlekete döndü. Ben de kendi dükkanımı açtım aynı sanayide. Esnaf olduk, insan tanıdık, elimizden geldiğince insan olmaya çalıştık. Geçen sene bahar ayında dükkanım soyulunca toparlamaya çalıştım ama o şevkim kaçmıştı bi kere. Dedem de pandemide vefat etti bu arada. Canım dedem. Şimdi ben de izmirdeyim. iki ay önce geldim. Burda bi firmanın teknik ekibindeyim. Çorbamız kaynıyor hamd olsun.

Benim hikayem bu kadardı dostlar. Okuyan 3 5 kişiye selam olsun. Hatamız olduysa affola.