elbet kendine güvenirsin birgün, belki işinde, olmadı ailenle oda olmadı hobi olur ha oda yok din olur. güven her türlü bulunur. bir yerde kendine güvenmek için ilk başkalarına güvenmeyi öğrenmen gerekir diye bir şey okumuştum. ama kimse olmadan da aynı şeyi başarırsın sadece biraz daha zor ve meşakkatlı olur. hatırlıyorum kendime bir ara ben neden kendime güvenmiyorum aq demiştim, acı kısım güvenecek birşeyimin olmamasıyıdı. vücut kendini salmıştı, onu toparlamak için koşmaya başladım sonra salona gittim cehennem gibiydi aq, hatta bir ara spordan sonra kusmuştum. dil bilmiyordum onun için 2 sene köpekler gibi ingilizce kitap okudum, allah var şimdi sevdiğim konuya sahip kitaplardı. dersler desen yerdeydi, üniversite sınavına çalışıp güzel bir üniversitede, güzel bir bölümü kazandım. ve bunları yaparken yanlızdım, hatta işin komik yanı ben kendim kendime söz vermiştim insanlardan uzak duracam diye, aga ben sosyal anlamda insanları çekemiyorum, sosyal anksiyete diye birşey var o yüzden dediğim bir cümle beynimde bin takla atar, ama onun yolunu da buldum, sadece insanlarla duygusal bağda ilişki kurmuyorum, ve artık herşey otomatiğe bağlandı, ha beki duygusuz görünebilirim ama taklit ederek en azından diğerleriyle uğraşmıyorum. aman uzun yazı oldu, okumazsın belki ama arada böyle şeyler yazmak insanın görüşünü tazeliyor, haydi öpüyorum canım benim, sağlıcakta kal

olum bizim burda adet, yakınlarını öpersin. onun yerine seviliyorsunu varsay

olum daha ne acı çekecez, bir zütümüzden gibilme acısını tatmadık, inşallahta tatmayız.