şuana kadarki bütün korku hikayelerini unutun ve bu anlatacağım gerçek hikayeyi dinleyin ve rez almayı unutmayın haydi bismillah. etkilenecekler lütfen okumasınlar sonra benden bulmayın

bundan yıllar önce bizim köy mezarlığına alkol almak için gitmiştik. genelde mezarlıkta kimse olmadığı için gençler burayı seçerler ailelerinden uzak ve rahat oluyor diye. her şey yolunda mezarlığın duvarında üç arkadaş oturuyoruz ve sohbet ediyoruz. derken güzel sohbet kafalar çıtır bir şey fark ettim. yanımızda olan diğer arkadaşımız hiç sohbete katılmıyordu ve mezarlığa doğru bir yere odaklanmış gözlerini kırpmadan bakıyordu. kendisine "kanka ne yapıyorsun ya sen" dediğimde bir iki saniye durup gözlerini bize çevirmeden "orada" dedi.

Bir anda kan beynime çıkmıştı ve gözlerim yaşarıp tüylerim diken diken olmuştu. kendisini sertçe dürtüp "lan saçmalama bak ne diyorsun sen?! ne orada!?" diye bağırdım zaman birden ayağa kalkıp "aaaa!!" diye bağırdı ve mezarlığın içine doğru depar atarak koşmaya başladı. biz ne olduğunu anlamadan karanlıkta kaybolmuştu bile. faruk ve ben mezarlığa peşinden gitmek için cesareti kendimizde bulamayıp köye doğru koşmaya başladık ve gördüğümüz ilk kişiye yaşadıklarımızı anlatacaktık.

Köy kahvesine ulastığımızda bir şok daha yaşadık ve karşımızda gözlerini bize doğru dikip bakan az önce mezarlıkta bıraktığımız arkadasımızı görmüştük. bu nasıl olabilirdi ki o'nun bizden daha önce oraya varması imkânsızdı. yanına doğru korkarak yaklaştık ve "sen bizimle oyun mu oynuyorsun o mezarlıktaki hareketlerin de ne demekti?" diye sordum. suratımıza şaşkınlıkla ve ne olduğunu anlayamamış bir tavırla "neden bahsediyorsun kanka sen, hiç bir şey anlamadım" dedi.

Diğerleri gibi beyler işim var şukulayın demem mi lazım amk o kadar yazdık lan ayıp

içmeseydiniz bin
edit: çalıntı lan bu

Aradan bir iki saat geçmişti, biz sakince oturup tv izliyor olayı hatırladıkça gözlerimiz doluyor tüylerimiz dikiliyor sadece sabah olsun istiyorduk. saat gece 3 sıraları falan esrarengiz bir şekilde çalan kapının sesiyle birden ayağa kalkıp birbirimize baktık. faruğun suratındaki çaresizliği görmem kendi çaresizliğimin aynasıydı. kim di gelen? bu saatte kim gelebilirdi? pencereden perdeyi aralayıp baktım ve hayatımda bu kadar hiç korktuğumu hatırlamıyorum.

"lan az önce mezarlıkta içiyorduk birden bire bağırarak mezarlığa doğru koşmaya başladın dalga mı geçiyon bizimle" dediğimde kahve sahibi yaşlı amca kulak misafiri olduğu bu olaya aradan atlayarak bir şok daha yaşamamıza neden olacak cümleyi kurdu "bu çocuk tam iki saattir burada yeğenim" yıkılmıştık. tam üç saattir beraber takıldığımız adam aslında hiç bizimle olmamıştı. peki o yanımızdaki arkadaşımız sandığımız bizimle beraber alkol alan kim, bunları düşünmek çıldırmama neden olabilirdi.

Hemen faruğa döndüm kanka uyan ölme diyordum üst üste 2 korku geçirmiştim bir anda uyandı ve telefonunu açtı ekran kapanıp açılıyordu bu hareketleri beni korkutmuştu kendimi yalınız hissediyordum faruk benimle konuşmadan yanımdan kalkıp dikkatlice telefona baktı ve secde etmeliydim dedi yapmalıydım dedi ve telefonu bana attı telefona baktığımda uzun siyah saçlı yüzü belirsiz bir resim vardı resimin üzerinde bir yuvarlak çizgi ile üzerinde tuhaf yazılar vardı çok korkunç şeyler yaşamamız ardından direk köy imdıbına gittik gece gece kapısını çaldık uyandı camiye girdik olayları titreyerek ve gözlerimiz sulu bir şekilde anlatıyorduk ve imama resmi gösterdik.

"O" kapının hemen önünde bekliyordu. 10 dakika geçmişti ve kapı sesi her defasında biraz daha şiddetli bir şekilde çalınıyordu. açmamaya kararlıydık, açamazdık, başımız beladaydı. "o" bizimle uğraşıyordu.
Biz artık korkunun tamamen üzerinde bir şey yaşıyorduk. biz açmadıkça o çalmaya devam ediyordu. bir zaman sonra kapı sesi kesilmişti. faruk ve ben evde hiç birbirimizin yanından ayrılmıyor ve kâbusun bitmesini, adeta rüyadan uyanmayı diliyorduk. ortalık sessizleşmişti kapı artık çalmıyordu. televizyonun sesini kısıp etrafı dinliyor sanki dilimizi yutmuşçasına konuşamıyorduk bile.

Şuku falan gerek yok beyler rez alın kendinizi belli edin ben yazıcam illa ki.

Sakin olup durumu anlatmaya çalıştım ve herkes şok olmuş bir biçimde bizi dinliyordu. Bu yaşananlar herkesi derinden etkilemişti fakat bize inanamıyorlardı.
gece eve gitme saatim geldiğinde beraber olaya tanık olduğum arkadaşımın da benimle beraber kalmasını istedim, çok korkuyordum. ne yapacağımı bilemiyorum. beraber eve girdiğimizde tüm ışıkları açtık tv'yi de eglenceli bir kanala zaplayıp olayın etkisinden az da olsa kurtulmaya çalışıyorduk. bu gece kesinlikle uyuyamazdık.

edit: imla

Oda kapısını çalıyor ışıklar yakıp söndürüyordu. birden ışıklar söndü. vücudum titremeye başlamıştı bu zamana kadar hiç böyle korkmamıştım.
Birden kapı açıldı ve tarif edemeyeceğim kadar uzun bir şey şunları söyledi
siz bana tapacaksınız tapmazsanız hayatınız biter dedi. faruk ağlamaya başladı o şeyin yüzüne bakamıyordum bizim için zaman ve mekan denen şey artık yoktu o an ki titremeyle Allahım yardım et dedim ve önüne doğru secde etmeye başladım o şey gülmeye başladı ve birden faruğun şekline girdi o an faruğa baktığımda hareketsizce yerde yatıyordu ellerine baktım ters bir şekilde dönüyordu kafamı o şeye doğru çevirdiğimde hiç bir şey yoktu gözlerim kararmıştı ve vücudum tonlar ile yük taşımış gibiydi.

gecenin ikinci şoku elektriklerin kesilmesiyle başladı. iki saniyelik bir kesinti sonrası etraf tekrar aydınlanmıştı. biz birbirimize sarılıp dua etmeye başladık. başka elimizden bir şey gelmiyordu. elektrikler tekrar kesildi ve tekrar geldi. bir saniyelik aralarla ışıklar sönüp tekrar yanıyordu. artık sadece ölmek ve bu olaydan kurtulmayı diliyordum. işıklar daha sık aralıklarla yanıp sönüyordu. dış kapıdan gelen tıklama sesi tekrar başlamıştı ve ses dış kapıdan oda kapısına geçmişti. " o içerideydi"

Panik atak falansanız okumayın sonra başıma kalmasın amk ona göre. Bide rezleri göreyim

Böyle şeylere alışık olduğu belliydi. Bir kağıda sureler yazıp özel birşekilde katladı. Sanırım katlanışı bile önemliydi. Daha sonra bir kap gibi birşeyin içine yerleştirip bana verdi. Sanırım böyle şeyler başına defalarca gelmiş ya da olacakları önceden biliyordu. Birinci ihtimal daha doğru gibi geldi. Daha sonra benim evime gidiyoruz dedi. Camiden dışarı çıktı, yine etrafa bakıyordu. Ben göremiyordum fakat o birşeyler görüyordu belliydi. Çıkmadan önce söylediği sureleri okuyarak çıktım. Yatsıdan sonra çıktığımız için hava neredeyse zifiri karanlıktı. Yola çıktık

Ara ara duraksamasına rağmen namaz vaktine kadar birkaç sayfa okuyabildi. Ezan okunmasına birkaç dakika kalmıştı. Camide bütün levelleri tamamlamış bitek imana vermeyen ve iman kasmaya gelen birkaç dede vardı. Onlar da bizim gibi evine gitmeden camide duruyordu. Kulak misafiri olmuş olacak ki birtane aksakallı tonton dede yanına çağırdı bizi. "Nerdeydiniz" dedi ciddi bir şekilde. Biz anlam veremedik ama birşeyler hakkında tecrübesi olduğu kesindi.

Buradayız işte dede dedim cıvık bir tavırla. Kaşlarını çattı ve "anladın sen ne demek istediğimi, olay ne zaman vuku buldu" dedi. Biz yine birbirimize baktık şaşkınlıkla. Bu gidişle farukla aramızda bir bağ oluşacak diye korkuyordum. Çünkü bazen bakışlarıyla bana farklı şeyler anlatmaya çalışıyor gibi geliyordu. Neyse o kısmı geçelim. "Mezarlıkta" dedim. iyice kızdı. Böylesine tonton tatlı bir dedenin bu kadar sinirli görünebileceğini tahmin etmemiştim. "Ne işliyodunuz orda" dedi. Biz sustuk

imamın resmi görmesiyle irkilmesi bir oldu. Eve alırkenki bakışlarıyla resme baktıktan sonraki bakışları arasında dağlar kadar fark vardı beyler. Daha sonra etrafa baktı. Caminin kapısına ve camlarına şaşkın bir şekilde baktı. Buraya gelemezler burada güvendesiniz çocuklar dedi. Biz birbirimize bakakalmıştık. Gelemezler mi ? kaç taneydi bunlardan ? Neydi bunlar ? Ne olduğunu az çok anlamıştık. Vakit gelmişti ve cemaat yavaş yavaş geliyordu.

Gözleri fıldır fıldır oynuyordu biraz da komikti ama o ortamda ekstra ürpertiye sebep oluyordu. Artık paranoyak gibi olmuştuk. Herşeyin altında birşey arıyorduk. imam biraz gergin bir ses ile : neden camın kenarında oturdunuz ? dedi. Kenara dayanınca daha iyi olduğunu söyledik. "Sürekli sizi izliyorlardı hepsi oraya yığılmış hiç bu kadar şiddetli birşey yaşamamıştım" dedi. Bizim tüylerimiz diken diken olmuştu. Akşama kadar burada duralım sonra birşeyler düşünürüz dedi ve Kuran okumaya başladı. Ama ona bile konsantre olamıyordu.

Namazdan önce imam sohbet yeri gibi biryere oturur orada tıpkı cuma hutbesi gibi konuşmalar yapardı. Bütün cemaatin gözü onun üstünde dinlerken imam sürekli bana ve faruğa bakıp göz kaçırıyordu. Ve habire lafını unutuyor, dili dönmüyor, sözlerini tekrar ediyordu. Biz yine ufaktan tırsmaya başlamıştık. Cemaat de arasıra birbirlerine bakıp fısıldaşıyordu. Sanırım imamla ilgiliydi. Sohbet bittikten sonra namazımızı şükür sıkıntısız birşekilde kıldık ve cemaat dağılırken imam yanımıza geldi.