dıbına kodumun cahil itleri. güce, güçlüye tapmanın bütünleyici parçası olarak zayıftan, güçsüzden, mağdurdan, ezilenden nefret eden; gücünü, hırsını, ezikliğini, acısını kendinden zayıf gördüğünden çıkaran ergenler

okulda kendisinden güçlülerin yanında süt dökmüş kedi gibi pusan, kendinden zayıfların karşısında aslan kesilen zorba ergenler, üstünün karşısında it gibi titreyip, astının karşısında aslan kesilip kükreyenler gibi. gücünün yetmediğini idolleştirip tapınan, gücünün yettiğine hayatı zindan etmeye kalkan it sürülerinin pgibolojisi bunu gerektirir elbet.

kendisini it yerine koyan devletin karşısında gerçekten de it kesilir, kuyruğunu kıstırarak itaat eder, güya haksızlığa, ayrımcılığa maruz kaldığını iddia ederken bile, kendisine haksızlık yapan devleti hedef bellemez, belleyemez. çünkü aklı ve mantığı da, vicdanıyla paralel olarak çürümüştür. her konuda bu zavallılığını ifşa eder, kendisinin niçin it gibi mesai yaptığını sorgulamak ve buna karşı çıkarak mücadele etmek yerine, öğretmenlerin tatiline, mesaisine dikkat kesilir; kendisini üç kuruşa çalıştıran patronlardan ve patronların devletinden hesap sormak yerine, başkalarının aldığı beş kuruşa odaklanır, onları hedef beller. aynı hakları kendisi için de istemek yerine, herkes için insanca bir yaşam talep etmek yerine, herkesin aynı sefillikte buluşmasını arzu eder.

ortada haksız, adaletsiz bir şeylerin döndüğünü görür, haksız, adaletsiz bir düzenin kurbanı olduğunun belli belirsiz farkındadır, ama bunun sorumlusunu idrak edemez. birilerinin onu sömürdüğünü, birilerinin onu ezdiğini hisseder, ama kim olduğunu çıkaramaz. onu köpekleştirenler, nefretini kanalize edecek bir kanal da inşa ederler elbette; gözüne hemen sistemin ezdiği başkalarını kestirir, etnik azınlıkları, dini azınlıkları, göçmenleri, vs. yani kendisi gibi işçileri, kendisi gibi emekçileri, kendisi gibi işsizleri, kendisi gibi kurbanları hedef beller. bütün öfkesini, bütün hırsını, bütün nefretini onların üzerine boşaltır, hayatında ters giden her şeyin acısını onlardan çıkarmak ister. başını biraz yukarı kaldırıp da, bütün bu düzenin kimin çıkarlarını koruduğuna bakmaz, kimlerin altında ezildiğini görmez, bütün bu rezilliğin bekçisi ve hamisi, taşıyıcısı ve yeniden üreticisi olan devlete tapınmaya devam eder.

devlet sana haksızlık mı yapıyor, öğretmenlere iltimas geçtiğini mi düşünüyorsun, senden esirgediğini onlara mı lütfediyor? o zaman hesap sorman gereken muhatap devlettir, öğretmenler değil. it olmasan, gidip devletten hesap sorarsın, devletini hedef bellersin, devletine karşı mücadele edersin. ama sen bir itsin, ve elbette, devletinin itisin.

devletin itisin asgari ücretin ve öğretmen maaşının dünyanın diğer ülkelerinde nasıl, türkiye'de nasıl olduğunu sorgulamazsın, karşılaştırmazsın. devletinin itisin, çünkü çok düşündüğünü sandığın asgari ücretli işçiler 1 mayısta toplanınca onu zavallı aklınla küçümsemeye çalışır, polis üzerine salındığında da hemen vatan haini olduğunu söylemekten öte durmazsın. o 3500 lira maaşlı sakallı imamlarca ve yunus polislerce gibilesin kOç.