nicklerimizin hikayesini paylaşıyoruz

tek hayali clive owen ile tanışmak olan bir yiğenim vardı. 10 yaşındaki bedeni taşıyamayacağı kadar ağır bir hastalıkla tanışana kadar güler geçerdik bu hayaline. büyüyünce onunla evleneceğini iddia eder, aklının almadığı krupiye, kral arthur vs gibi filmlere clive owen için katlanırdı. ben de can ismimi ısrarla reddetmeme ve kullananı rencide etmeme rağmen bastıra bastıra "onurcan abiğğğğ" demesine ses etmezdim. abartmadan söyleyeceğim en az 10 hastahane gezdi ailesi, doktorlar ne teşhis ne tanı koyabildi. bir doktorun koyduğu teşhis diğeri tarafından basit bi tezle çürütülüyordu. sonunda bir tanıda hemfikir olduklarında hastalık son aşamasına, küçük kız yaşdıbının son ayına girmişti. herkes ona üzülüp gözümüzün önünde erimesini izlerken ben kararımı vermiştim. bir şekilde clive owen'a ulaşacak ve yiğenimin son arzusunu gerçekleştirecektim.

imdb geldi aklıma hemen. zaten üye olduğum sitedeki üyeliğimi belirli bir ücret karşılığında yükseltip clive owen'ın sayfasından kendisinin halkla ilişkiler sorumlusunun mailini aldım. durumu özetledim, herhangi bir maddi beklentimizin olmadığını 2 dakikalık bir telefon görüşmesi veya 30 saniyelik bir video kaydının küçücük bir kızı mutlu etmek için kafi olduğunu belirttim. şimdi biz alışmışız hayran kazanıp, imaj tazelemek adına yardım kampanyaları düzenleyen, afet bölgelerine giden ünlülere, daha doğrusu sahte holywood alıştırmış bizi yalandan iyilik perisi yaptığı starlarının iyilik perisi olduğuna. bu nedenle spielberg vari bir son bekliyor insan hayaller kuruyor "en fazla 2 güne yollarlar videoyu", "belki bi de telefon jesti gelir", "bi de ziyarete gelirmiş ne mutlu olur kız yaa" vs gibisinden. ancak hayat bir spielberg değil tarantino filmi özünde her saat başı kontrol ettiğim mailim inancıma ihanet ediyordu her geçen saniye. yüzsüzleşip 2 mail daha attım onlara da cevap gelmedi beklediğim gibi. sırf belki gözden kaçırmışımdır diye spam mailleri bile tek tek kontrol ettim.

başarısız olduğumu kabüllenemeyecek kadar başarısız olmuştum. bu clive owen işi onu geri getirmeyecekti ölüm onun için kesin olan tek şeydi ama başarsaydım mutlu gidecekti. hastahane kolidorlarında son saatlerini beklerken yandı ampül kafamda. kuzenimin cep telefonunu alıp rehberde onur diye kayıtlı adımı 0032 vs gibisinden yabancı bir numara olarak kaydettim sonra anlattım planı ona clive owen'ı getiremediysem clive owen olacaktım telefonda. en davudi sesimle selam verdim geçmiş olsun diledim yiğenime ingilizce. 7 yaşına kadar ingilterede yaşadığı için ingilizcesi gayet iyiydi. ayrıca sesimi de tanımamıştı bu gazı da aldıktan sonra moralini bozmamasını, iyileşeceğini, en çok hangi filmimi sevdiğini, yolum türkiye'ye düşerse mutlaka onu ziyaret edeceğimi söyledim. gülüyordu son 1 haftada hiç yapmadığı birşeydi bu ölmek üzere olan bir çocuğun gülümsemesinin verdiği sevinci yapılmış yapılabilecek hiç bi kelime oyunu tanımlayamaz. telefonu kapatıp odasına gittim 5 dakika bekleyerek.

"vaaaaay birileri clive owenla görüşmüş" diyerek makas aldım sahte bir heyecan, gerçek bi sevinçle yanağından. ne konuştunuz, ne sordu vs gibi angarya sorularla heyecanına ortak oldum. hemşire uyarıp hastamızın istirahat etmesi gerekiyor diyene kadar. "devdıbını sonra anlatırsın" dedim ve yanağından sağlam bir öpücük aldıktan sonra kapıya yöneldim. ben tam kapıyı açacakken "teşekkürler owencan abi" dedi. arkamı döndüm refleks olarak kocaman gülümsemesine sevinç gözyaşları eşlik ediyordu artık. istemdışı sarıldım ona 1 dakika boyunca. nezaketen ziyaret için geldiğini söyleyen ama aslında cenaze için gelen alamancı akrabaları havaalanından alma ihalesi bana kalmasa bütün gün sarılabilirdim biricik yiğenime.

hastahaneye dönüş yolunda aldım acı haberi. her insanın yas ritüeli farklıdır derler ya ben de 1 ay boyunca her gün neredeyse adımı bile unutmamı sağlayacak kadar içtim. ayık kafayla dayanamıyordum yiğen acısına. yıllar sonra ekşi sözlüğe yazar olmak için kayıt olduğumda 3 saniyede bulduğum nickimin isim efendisiydi, anlamsız hayatıma anlam katan pamuk prenses.