o kadar zorsunuz ki hepiniz amına koyim

derdiniz tasanız bitmiyor. ve ben artık o kadar az kişinin yanında mutlu huzurlu hissediyorum ki kendimi onun haricinde her kalabalık ruhumu daraltıyor delirmemi hızlandırıyor yalnızca. saatlerce hiç konuşmadan oturabileceğim ve aynı zamanda içinden bu durumu sorgulamadığını bana hissettirecek ancak bir iki insan biliyorum hayatta. düşünsenize hiçbir teklifte ısrar yok, en fazla o eylemi gerçekten beraber yapmak istediğine dair bir cümle daha var o kadar. iki cevap var o insana verebileceğiniz; istemiyorum, hayır gerçekten istemiyorum ya da istemiyorum peki madem bu kadar çok istiyorsun öyle olsun. bu kadar yalnızca bu kadar bu cevaplardan hiçbiri karşınızdaki insanı rahatsız etmeyecek, bir an için sadece küçük bir hayal kırıklığı yaşayacak istediği cevabı alamadığı takdirde o kadar. unutmadan, bütün hepinizi aldattım ben, arkadaşlarımı, sevgililerimi, zaman zaman ne kadar istemesem de ailemi. ama beni buna siz zorladınız. izin vermediniz, ben ben olayım, kabul edemediniz bir türlü. ben de size aynısını yapıyor olabilir miyim cidden? neyse öyleyse de biliyorum ki siz de beni aldattınız zaten, hiç söylemeseniz de hiçbiriniz itiraf edemese de aldattınız beni biliyorum ve benden önce siz yaptınız bunu, sonra ben dedim ki; ben niye zorluyorum ki kendimi onlar yapıyorsa ben de yapayım hatta onlardan önce ben yapayım ki onları suçlamaktan vazgeçeyim. hatta bakın birazda sizi kendi nefretimden kurtarmak için yapıyormuşum tüm bunları. her iki türlü de ben acı çekiyorum anasını satayım size göre hava hoş size göre hayat böyle çünkü. birazcık adam olmak ahlaklı davranmak aklınızdan geçmiyor. vicdanınız yok çünkü.