Yazmayı seviyorum. Bunun için ölebilirim hatta bilmiyorum. Ufkumu açan beni mutlu kılan yegane tek şey. Biricik aşkım, bana mana veren şey.
Geçenlerde bir film izledim. Geçenler dediğime bakmayın iki gün önceydi saat 12yi geçti yine sevdiğim o gecelerdeyiz. Ana karakter lise öğrencisiydi. Okul gazetesine editör olmuştu. Bir de kız vardı okulunu değiştirmiş. Yaralı ve tuhaf bir kızdı. O duygu değişimleri sadece ana karakterin değil bizimde kafamızı karıştırıyordu. Kız çok konuşkan ve enerjik ve az konuşkan ve çok mutsuz ikileminde. Oğlan ise tek düze, benim şimdiki halimin belki bir tık mutlusu ya da uğraşlardan soğumamış versiyonu. Birkaç da iyi arkadaşı var benim ise tek. Okulunda da editör oluyor kız ile beraber. Olaylar başlıyor ama buraya girmeyeceğim. Her şeyin sonunda o, o kıza evrilirken ben ise esas oğlanın daha bitmiş, tükenmiş versiyonuna evriliyorum. Mutlu olmam gerekiyor ama yapamıyorum. isteyemiyorum. Hastalık cabası ama bir şeyler yapmış gibi hissetmiyorum. Hissedemiyorum. Kız diyor ya kelimelerimi kaybettim, kız da yazar bu arada, bende kaybettim. Neredeyse her şeyimi, ruhum belki hariçtir onu da bilmiyorum. Kimseyi kırmak, üzmek istemediğimden bir yerden sonra filmdeki çocuğa evriliyorum. Sessiz, sakin, yazarken kendini anlayan ve ne durumda olursa olsun susan kişiye evriliyorum yani. Öteki türlüsü gelmiyor, istesen de olmuyor, düşündükçe delirtiyor. Delirmek hiçbir zaman iyi bir şey değildir.
Burayı seviyorum, sözlüğü de öyle ama şu anki halini değil tabii, insanların eski samimiyetini seviyorum. Saflığımı seviyorum. Bunların hepsini özlüyorum. Yeni şeyler kazandım bir yandan. Sinema sevdası bunun başlıcasıydı. Sinema sayesinde gecelere farklı bir gözle bakar oldum. Yeni hayatlar gördüm, yerlerine kendimi koydum. Bazen onlar oldum, hayal ettim. Nihayetinde kendi hayal gücümü perçinleyip yazılar yazdım. Yazdım ama hep yarım, ekgib bir şekilde tamamlamadığım. Gecelerine hiç girmediğim, soğuk belki ama güzel de yazılardı bunlar. Geçmişim hep özeldi, burası, bu lanet şehir hariç her şeyimle güzeldim ben. Bitirdiler, bittim de zaten. insanlar, en güzel varlıklar ama en kötü varlıklar da onlardı. Nefret ediyorum şimdi. Sokaklarda yürüyemez oldum. Başım ağrıyor. Geçmişimi istiyorum. Büyümek istemiyorum. Mutlu olduğumu tekrar hissetmek istiyorum. Hatasız olduğum zamanlara dönmek istiyorum. Çok şey istiyorum olmasının imkansız olduğunu bilerek. Yazmak ise tek kaçış yolum. Anlıyorum neden buraya yazdığımızı, burası internetin en ücra köşesi, kenar mahallesi. Buradan her şey çıkar. Tıpkı geçmişimde yaşadığım ilçe gibi. Özlememek hala elde değil. Geceleri artık seviyorum. insanların benden uzak kalmasını ve beni, bu masum duygularımı kirletmemelerini diliyorum. Her şey bel altı ya da çıkar meselesi değil. Daha güzel olabileceğimiz durumlar, yapabileceğimiz şeyler var bu hayatta. Kimse yanaşmasa da belki ben bunu tek başıma hallederim. Yazılarıma ağırlık vermeliyim ama uğraşlardan soğumamı da halletmeliyim. Mutlu olmayı tekrar öğrenmeliyim. Bu çevreyle bu insanlarla, evet sende dahilsin sevgili okur, yapamam bunun oluru yok. Ben kurtarıcı değilim. Yaşadıklarımla bunalıma giren, çıkmayı deneyen biriyim sadece. Bazen çıktığımı hissetsemde bir bataksınız hepiniz. Çıkamıyorum bu bunalımdan. Huzursuz oluyorum, sinirleniyorum, panik oluyorum. Kendimi öldüresim geliyor ya da karşı tarafı parçalayasım geliyor. iki koşulda da yapabileceklerim, yazılmayı bekleyen, yazmayı yürekten istediğim işler, bizi bırakacak mısın diye soruyor. Hiç bilmiyorum. Emin değilim. Uğraşlardan soğumam bu konuda iyi bir şey. Suskun kalmam iyi bir şey. iyi ki konuşmuyorum. insan kırmayı hala istemem çünkü. Gecelere aşığım, kendimi bu geceye bırakacağım artık. Görüşürüz.