tekli koltukta oturuyorum . otobüse öyle bir kız bindi ki yani yanında dünya yakışıklısı bir herif olsa yinede lan şu kıza bak bide yanındaki lavuğa bak dersiniz o derece. neyse otobüste yer yoktu ayakta kaldı bu. suratıma bakıyor yer vermek istedim ama o kadar pısırığım ki umut reyizin dediği gibi :
silik biriyim ben. sesim zaten pek çıkmaz. hani bazen çok uzun sure sustuktan sonra biri bir şey sorunca cevap verirken, ses tonumuzu ayarlayamayız, sesimiz osuruk gibi çıkar ya işte ben o ses tonunda konuşurum. anlattıklarım çok da matah şeyler değildir ama anlatmak isterim.tam anlatmaya başlayıp 'iyi gidiyorsun oğlum, hadi şu son cümleyi de bağlarsan, aklını alacaksın onun' diye düşünürken, karşımdaki 'abi biraz yüksek sesle konuş, ne diyorsun anlamıyorum' der. huur çocuğu nasıl da büyük bir rahatlıkla söyler bunu. başlarım en baştan 'abi diyorum ki... ' diye anlatmaya.
yani yer vermek istedim ama
bugün bir otobüste bile şoför birader sen geç buraya otur da yer açılsın diyerek para kutusunun yanına otobüstekilere karşı seni oturttuğu zaman zor duruma düşüyorsun insanların yüzüne bakamıyorsun bu kızın suratına nasıl bakacaksın diye düşündüm
silik, utangaç ve iki kelimeyi yan yana getiremeyen biri olduğunda insan, dahi filan olmayı bekliyor ama bende o da yok. çok susup, sabit gözlerle bir nesneye bakınca biri görse 'kim bilir içinde ne fırtınalar kopuyordur, ne savaşlar veriyordur, zihinde ne kaleler yıkıp, ne devletler kuruyordur' diye düşünür ama bende vallahi o da yok. neye bakıyorsam onu düşünüyorum. mesela ekmeğe mi bakıyorum 'ekmek' yazıyor düşünce balonumda.
velhasıl kelam kıza yer veremedim ama öndeki genç yer verdi. sonra baktım sohbete başladılar, gülüşmeler falan derken beraber indiler . :(
