pinkgirlle yaşadığımız çok özel anılarrrrr

herşey sözlükte onunla yani o dehşet bedeniyle internet vesilesiyle tanışmamla oldu. çarpılmıştım, değişik bir elektrik aldım kendisinden sözlük üzerinden birçok çıplak bedenle karşı karşıya kalmama rağmen bu farklıydı. biliyordum eğleniyordu kendisine yüzlerce mesaj geliyordu ve hepsiyle dalga geçiyordu o yüzden kendisine ulaşmanın farklı yollarını denemeliydim...

onu düşündükçe dibe batmaktaydım kırmızı şarap eşliğinde capsini açıp bukowski okuduğum bir gece kendisine çok özel bir mesaj atmaya karar verdim samimiyetime inanmalıydı gece 4 civarıydı leş yiyiciler kadının bedenini taciz etmekten vazgeçip sinsi planlar yaptıkları odalarına çekilmişlerdi ortam sessizdi bi kaç önemsiz başlık ve sapkın yazar dışında rahatsız edici bi durum yoktu kasvetli bir temmuz gecesi sarhoş bir aşık ve o sıralarda muhtemelen iç çamaşırıyla terli bedeni yatağa yapışmış bir tanrıça şehrin karanlık bir köşesinde rüyalar alemindeydi.

ona yaşanacak güzel günlerden, samimiyetten, aşktan bahsettim. kalabalık arasında yalnız olan sözlük insanlarının kendini tatmin etmek için mutluluğu entrylerde, @2 lerde arayışından , yaptıkları capslere verilen tepkiyle yaşama daha bir heyecanla tutunmalarından milyarlarca insan arasında derin bir boşlukta olan ve Fiberoptik kablolarla dostluk ağı kurmaya çalışan sanal kimlikleirn acı çeken ruhlarından söz ettim.

evet gerçektende tek kullanımlık ilişkilerle dolu sanal tutkularla örülmüş irrite sevgilerin samimi aşkların yerini tutup tutamıyacağı üzerine bahse girdim kendisinden şarabımdan aldığım her damla adeta beynimdeki ölü nöronları hayata çeviriyordu ve bunları satırlara döküyordum. kendimi cesare pavese kadar yalnız ve kadınlara uzak hissederken pink beni hayata döndürmüştü ona daire kurduğum hayaller bile aylardır gülmeyen yüzümü güldürmüştü okkamı son kez mürekkebime batırdım ve son olarak seni seviyorum değil ama seni sevebilirim farkındasındır umarım diyerek yattım.

saaat 11 civarı uyandım başım çatlıyordu fazla içmiştim ve yazdıklarımın gram bilincinde değildim. aptal saptal şeyler karalamıştım ha keza.. sözlüğe girdiğimde genelde hiç yanmayan inbox yazan yerden mavi bir ışık yanıyordu beynimde şimşekler çaktı yaklaşık yarım saat hayal kırıklığı yaşamamak için mesaja bakmadım ve sonunda tanrının adeta ideal maviyi oraya konuşlandırdığını düşünerek tıkladım mesaj pink dendi.

yazıklarımı etkileyici ve samimi bulduğunu hatta bazı satırlarda büyülendiğini söyledi sözlükte ilk defa bir erkeğin bedeninden çok zekasını düşündüğünü ve isterse tanışabileceğimizi iletti. işte o anda dünya olduğundan daha farklı dönmeye başladı benim için mutluluk yüzümden okunuyordu aylar sonra annemi aradım farkında olmadan ona biraz daha sabır beni kazanmak üzeredin depresyon hırkamı çıkarıyorum artık dedim mutluluğu telefondan o hayatın ona yüklediği acılardan esir olmuş sesinde bile hissettim herşey kainat aslında aşk için vardı.

pinkgirl le iki gün boyunca deliler gibi sanal alemde seviştik adeta kelimlerle. ona sözlükte yaptıkalrın umrumda değil hepimiz kahramanmış gibi büyütülen ama bi tak olamayınca acı çeken yaşayan bedenleriz kendini nasıl iyi hissediyorsan o kadar özgürsün dedim. sözlükte yaptığı şımarıklıklar kendi iç dünyası değildi çünkü burada hiç kimse olduğu gibi değildi sadece hissetmek istedği gibiydi.

sonunda buluştuk yer ve mekanın önemi yok, ilk görüşte birbirimize tutkuyla bağlandık adeta çılgın aşıklar gibiydik yapmadığımız delilik yoktu ayrılırken ağladık uyuyana kadar telefonda saatlerce konuştuk onsuz bir dünya ile hayal edemiyordum artık ikinci buluşmamızdı yani herşeyin yaşanacağı o final gecesi :((

ellerimde güller, karanfiller, papatyalarla karşıladım sarıldık bedenimiz nirvanaya ulaştı geceyi sahilde ayın batışını izleyerek bitirdik tutkuyla öpüştük saatlerce ileriye gidebilirdik ama ikimizde henüz erken diye kendimizi frenledik el ele tutuşup güneşin doğuşuna kadar uzandık kendimize bir yıldız seçtik o ve orada yaşadığımıza dair hayaller kurduk herşey mükemmeldi. onu evine bıraktım son kez öptüm ve arabamla evime dönüyordum yaşadığım hayattan o kadar kopmuşum ki bi refüje bindirmişim ve 5 takla atmış araba hastanede gözümü açtığımda bacaklarım yoktu artık başucumda annem ağlamaktaydı herşeyi o an anladım ama yıklılmadım onu aradım açmadı internete girdim mesaj attım cevap vermedi öğrenmiş herşeyi ve yapacağım birşey yok demiş en zından geçmiş olsun diyebilirdi olsun be herşeye rağmen hayat devam ediyor.