Kaderinizi degiştiremiyeceginizi bilmek sizi dahada dibe çeker.

Karanlıga dogru usulsuzca ve elinizden bir şey gelmeyecegini bilerek yürümek sizi her saniye intihare teşebbüs eder.

Kafayı yemişsinizdir.

Bu hastalık dünyanın %5'inde mevcut bir hastalıktır. Sorun %0.75'lik kısımdadır. Bunlar agır hastalardır.

içtiginiz her ilaç sizi dahada kötü yapar.O ilaçlar sizin düşünmenizi engeller. Hangi orosbu çocugu bulduysa o ilaçları anasını gibeyim şimdiden.

Yaşadıgınızı unutuyorsunuz o ilaçlarla.

Öyle kişilerle tanıştımki. Adaletin olmadıgını bu dünyada her saniye,her an anladım.

24 yaşındayım şu anda. Hastaneye 19'unda girdim.

Hastane denilen yer hasta olan insanları saglıgına kavuşturmak için ugraşılan yerdir.

Bizim "hastane" kelimesini tam olarak yansıtan bir yerdi. Sadece hastaların bulundugu ve tedavi edilmeyen bir yerdi.

Eziyet edilen onlarca kişi sırf o ilaçlardan dolayı bir yere şikayet edemiyordu.

O ilaçları içtikten sonra kimseye her hangi bir şekilde bir şey anlatamıyordun. Kendine çekilip, kendi dünyandaydın.

Kendi dünyanda olmana ragmen, kendi dünyanda tek başına olmana ragmen sürekli seninle konuşan biri vardı.

Ne sohbetler ettim onla. Halden anlayan tek kişi oydu sanırım.Oda benimle aynı yaşta.

ismini bir türlü ögrenemedim. Sordukça konuyu degiştiriyor. Alıştım artık bende. Kanka diyorum ona.

Hastanede çok zeki arkadaşlarda edinmiştim kendime. Orada olmayı hiç hak etmeyen fakat orada olan kişilerdi.

Ailemde arada sırada gelir ziyaret eder beni.Hep beyaz elbiseyle geliyorlar. Böyle uzaktan bana bakıyorlar uzun uzun. Gülümseyip gidiyorlar. Hiç tek kelime ettiklerini görmedim.

atatürk bile gelmişti bir kere. Atamızı görmek onur vericiydi benim için.

ilk geldigim günü hatırlayamıyorum hastaneye.Son geldigim günüde hatırlayamıyorum.

Orada din ile ilgili hiç birşey kalmıyor. allahınız oradaki doktorlar oluyor. Onlar ne diyorsa o oluyor.

Gün boyu zaten etrafı çevrili bir odada kalıyorsunuz.Tek ışık kaynagı yatagın yastık tarafının üstündeki demir parmaklıklar. Birde arada odayı kontrol için gelenlerin açtıgı kapı aralıgı. Başkada bir yerden ışık gelmiyor.

2 haftada bir yıkanıyorsunuz.2 şerli gruplar halinde sizi yıkanacagınız yere zütürüyorlar. Komple soyunuyorsunuz. Yıkayan kişilerin elinde hani şu otobüslerde arabayı yıkadıkları paspasın ucundaki su borusu olan bir türk buluşu alet varya ondan var. Azıcıkta şampuan döküyorlar.

Su gereginden çok fazla soguk. Sesinimi çıkar. Ananı gibiyorlar o anda. Elinden hiç bir şey gelmeden seni dövmeye başlıyorlar. Ellerindeki sopalarla acımasızca vuruyorlar.

O sopanın geldigi yere zaten soguk su gelince güzel oluyor. Hoşuma bile gidiyordu. Bilerek bir kaç kere dövülmek istedigim bile olmuştur.

Verdikleri yemek demiyorum. Çünkü ona yemek demiyorum ben.O verdikleri şeyi her hangi bir şeye benzetemiyorum.

Sırf o verdikleri şeyi yememek için hapları fazladan içtigim bile olmuştu. Haplarla karnımı doyurdugum zaman bile olmuştu. Ardından 2 hafta kendime gelememiştim.

Yemekler hep aynı şekilde çıkıyor. Büyük ihtimal içine ya tükürüyorlar yada işiyorlar.

Sıvımsı ve katımsı, halen neyden yapıldıgını bilmedigim bir yemek veriyorlar. Yemegin ismini sordugumda aşçıda "kusmuk" diyordu her zaman.

bunlar gerçek mi amk. aklım almıyor ya.

Kusmuk diyince inanıyordum. Yemek zorundasın zaten aç kalmamak için.

Gerçekten kussalar ve önüne yemek olarak koysalar öyle bir tat ve koku çıkardı sanırım.

Hiçbir şekilde dışarı çıkamıyorsun. Hani bıktım buradan gideyim diye bir şey söyleyemezsin.Öyle bir şey dediginde daha fazla sopa yersin. Hemde agzın burnun dagılana dek.

4 yılda 3 kişi intihar etti. Nasıl kapattılar o intiharları halen bilmiyorum. Belkide hiç çıkarmadılar bu bilgiyi dışarı.

Hakaret ve küfür üst safada zaten. Hiç bir şekilde konuşmana izin vermiyorlar. Onlara tapmak zorundasın.

Arada bir müfettiş geliyor ortamı kontrol etmek için. Bizleri hiç göstermiyorlar. Müfettişde sormuyor zaten.Bir kere kontrol etmişti diger kişileri ondada kimse sesini çıkartmadı.Çıkartamadı.

Odaları ,odada kalan kişi temizliyor.Her gün kontrol var.

Şöyle diyeyim odaya 4 yıl boyunca bir kere bile temiz diyeni görmedim.

Ne kadar iyi temizlerseniz temizleyin gelince yere tükürüp burası niye pis diyorlar.

Koridorlarda çogu zaman çıglık seslerini duymak mümkün.Her 2 günde bir,bir şeyi bahane edip sürekli dövüyorlar.Tek bir kişide degil grup halinde vuruyorlar.

Çıglık sesleri genellikle kadınlardan geliyor. Eger bir erkekten geliyorsa onu dövmüyorlardır, işkence yapıyorlardır.

Yere tükürülmesine sesini çıkardıysan, herhangi bir şekilde karşı geldiysen, hakaret ettiysen işkencelerin en büyüklerine hazır olmalıydın.

Seni asla öldürmezlerdi.Çünkü birini öldürmek onlar için bir risk teşkil ediyordu. Herhangi bir şekilde ölümlerin duyulması onları bitirirdi.

Parmakların tutulup en geriye dogru acımazsıca çekilip kırılması, gibinizi tutarak sıkmak gibi farklı derecede işkence yapıyorlardı.

Kadınlara tecavüz ediliyordu, bakire olan kadın yoktur zaten hastanede.

Bazıları yaşadıgından haberi olmadıgı için tepki bile vermiyordu. Bazıları artık işkencelere bile bagışıklık kazanmıştı. Acıyı hissetmez duruma gelmişti.

Vücudunda darp izi olmayan kimse yoktu. Hastanenin bir kuralı gibiydi sanki. Daha dogrusu bir simgesi gibiydi.

3.seneden sonra yanıma erkek bir oda arkadaşı verdiler.Bir yatak bir sandalye daha koydular.

Geldigi günden bu yana bir ileri bir geri olmak üzere kafasını sallıyordu. Agzından hep aynı kelimeyi söylüyordu. Başlarda ne dedigini anlıyamadım. Ardından "ailem" dedigini gözlemledim.

Sürekli aynı kelimeyi söylüyordu. Yemek vakti geldiginde yemegini ben yediriyordum çünkü kendisi başka hiç bir işle ilgilenmiyordu.

Tuvaletini oldugu yerde yapıyordu. Onuda ben temizlemek zorunda kalıyordum. Gelen kişiler kokuyu hissedince ve bu kokuda ne diyince ben yaptım diyip oda arkadaşıma atılacak dayagıda ben yiyordum.

Aradan 2 ay kadar bir süre geçtikten sonra oda arkadaşım ilk defa farklı bir kelime söylemeye başladı.

içinden hep "bugün, bugün, bugün" diyordu. Farklı bir kelime söylemesi kendi adıma düzeliyor mu dedirtmişti bana. Fakat ertesi gün yine "ailem, ailem" diye sayıklamaya başladı.

Neden halen o gün "bugün" diye sayıklayıp ertesi gün ailem diye sayıkladıgını bilmiyorum. Sadece tahminim ailesinin o gün öldügüydü.

Aradan 4 ay daha geçti gelen kişiler odanızı degiştiriyoruz dedi. Bizi daha büyük bir odaya aldılar.4 kişinin sıgabilecegi bir odaya.

Biz odaya geçtigimizde bir kişi daha geldi.3 kişiydik yani.

Yeni gelen kişide erkekti. Fakat yaşlıydı. Babam yaşındaydı diyebilirim.50'li yaşlarda rahat vardı.

ilk gün kimse birşey konuşmadı. Zaten ilk oda arkadaşım yine ailem ailem diye sayıklamaya devam ediyordu.

Ertesi gün ben tanışmak adamın yanına gittim.48 yaşında oldugunu belirtti. Hayatın onu yordugu her halinden belliydi.Çökmüştü adam.

Bana yaşımı sorarken o anda bir aglama sesi duyulmaya başladı.

ilk oda arkadaşım aglıyordu. Hemen bir saniye abi diyip ilk oda arkadaşımın yanına gittim.

Kendinden geçmişti. Kendini yere bıraktı ve bir saga ve bir sola hareket etmeye başladı.

Bagırmaya başladı.Çıglık atıyordu.O andada aglamaya devam ediyordu.

Kafasını yere vurmaya başladı.O anda ben kafasından tutup onu engellemeye çalıştım.

10 saniye içinde kapı açıldı ne oluyor burada diye. Bilmiyoruz dedik. Sakinleştirici igne vurdular. Birazda olsa kendine geldi.

Tabi öyle bırakırlar mı. Aldılar oda arkadaşımı. Akşam ben oda arkadaşıma ne oldu diye düşünürken kapı açıldı ve odaya fırlattılar iki kişi. Agzı yüzü kan içindeydi. Yerde titriyordu.

Ne yaptınız bu adama diye bir şey diyemezdik.2-3 katınıda bize yaparlardı.

3 kişiye tek tuvalet kagıdı vermişlerdi.1 hafta zor dayandık o tuvalet kagıdına. Abiyi uyarmama ragmen gitti bagırdı tuvalet kagıdı verin diye. içeri giren üçlü grup dövmeye başladılar.

Agzı yüzü kan içinde kalmasını bırakalım. Kolunu hareket ettiremiyordu. Kırılmıştı. Acılar içinde yerde kıvranıyordu. Kanlar sakallarının arasından yere akıyordu.

Bu yedigi dayak aslında ona ders olmuştu. Tapmak zorundaydı buradakilere. Onlar ne derse oydu. Başka bir şey yapamayacagını anlamıştı.

Kırıldıktan sonra yardım dahil isteyemiyordu. Onun kolum kırıldı demesi yiyecegi yeni bir dayagın habercisiydi.

2 gün sonra abiyi yatakta çok içten aglarken gözlemledim.Bu sefer farklı bir aglayışı vardı.

Yemekhaneden sonra odalarımıza geçtigimizde beni yanına çagırdı.

Senden bir şey istiyorum dedi. Bunu derken gözleri kan içindeydi ve aglıyordu.

Yemekhaneden aldıgı çatalı elime uzattı ve bunu boynuma saplıcaksın bütün gücünle dedi.

Yapamam dedim.

Yapıcaksın, dayanamıyorum artık kolum çok kötü agrıyor. Agrıdan kıvranıyorum kaç gündür yatakta. Yemegimi bile yiyemiyorum sag elimle yedigim için.

Abi söyleseydin ben yedirirdim. Dedigini yapamam dedim.

Oglum öleyimde kurtulayım. Başka kendimi nasıl öldürebilirim dedi.

Umudunu yitirmişti. Geçti yatagına uzandı ve bir dahaki öldüresiye dövülecegi zamanı beklemeye başladı.

ilk oda arkadaşım yine aynıydı. Yine "ailem" diye sayıklıyordu.

Koku geliyordu. Yine altını pisletmişti. Temizlemek için hareket ederken diger oda arkadaşım olan abim yatagından sıçradı ve buldum dedi.

Gözyaşlarını silerek yerinden kalktı ve yanıma geldi.

Burayı denetlemeye birileri geliyor degil mi dedi. Evet dedim.

Peki herkesi kontrol ediyorlar mı diye sordu. Hayır dedim.

Morali bozuldu bir anda. Peki kontrol etme şansları var mı diye sordu.Var fakat bu çok düşük bir ihtimal dedim.

O ihtimali beklicez dedi.

Yeter amk atma http://www.incisozluk.com...ek-ve-hastaneye-girmek/2/

Başka forumlarda da var aynı hikaye. Varsa sorun, çözelim!

Ah be abi, neden bekliyeceksinki.Öyle bir ihtimal olsa bile öyle bir konuşma yapmana asla izin vermezler.Öyle bir konuşma yaparsan bunlar müfettişi öldürecek kadar orosbu çocugu insanlar.Bu işlerine asla leke sürdürmezler.

O kadar işkenceden sonra abinin ilk defa ufakta olsa yüzü güldü.

Onlar anlamıyacak,not yazıcam ve eline tutuşturucam dedi.

Kalemi nereden bulucaksın, kagıdı nereden bulucaksın abi diye sordum.

Tuvalet kagıdına ,çatal ile şekiller çizicem. Sadece yardım yazmam bile yeterli olacaktır.

Buradaki sorun kagıdı verdigimde kagıdı alan müfettişin bu ne diyip olayı bozmaması. Bozarsa işte işler çok kötü olacak dedi.

Bu son şansımızdır.Bu olmazsa o çatalı alıp kendimi öldürene kadar bogazıma saplarım diyede belirtti.

Aradan 4 ay geçti. Müfettişin gelecegi gün bütün odalara tembihler yapıldı ve müfettiş hastanedeydi artık.