sahhaftan aldığım eski roman hayatımı sikti

hep birlikte köyün çıkışına doğru ilerliyorduk. artık çevremizde tek tük görünen, dökük köy evleride kalmamıştı. sonunda bir patikaya girdik. traktörler bu dar patika yolunda gide gele kendiler bir yol yapmışlardı. yolun iki yanı çukur, tam ortasında ise insanın beline kadar uzanan yabani otlarla kaplanmış, uzayıp giden bir tümsek vardı. köy yollarında traktörlerin oluşturdukları bu yolu bilirsiniz, yürümesi bir hayli zordur. hele ki o korktucu karanlıkta, kulağa dolan böcek ve yaprakların hışırtı sesleri arasında, ayaklarımız yer yer çamurlara batarak, nefes nefese çıkıyorduk bu bayır patikayı. uzunca bir süre yürümeye devam ettik...

tahsin abinin elinde iki kürek, cihan abinin elinde ise halat, kazma ve şuan hatırlamadığım bir kaç alet edevat vardı. serhatla ben grubun en arkasındaydık, sessiz bir şekilde diğerlerini takip ediyorduk. tahsin abiye seslenip, elinde ki iki kürekten birini taşımak için istedim. hemde bu bayırı çıkmak için baston olarak kullanacaktım o küreği. bir süre sonra nihayet yolun sonunu görebildik. köyü tepeden gören ama yinede anca dağın eteklerinde sayılabilecek, ağaçların bitip, kayalıkların başladığı, köyün ortasından geçen derenin tam da kaynağına varmıştık. tepeden aşağı baktığımızda ay ışığı ile parlayan, bir kaç büyük kaya, ağaç karartıları arasında zar zor seçilebilen, cılız köy direklerinin sarı ışıklarını görüyorduk.

bayır yukarı aralıksız çıktığımız, uzun ve zorlu patika yol sonunda bitmişti. ara sıra durup çevremde kolay kolay unutulmayacak bir işaret, zor bir durum ile karşılaşırsam tekrar bu patika girişini bulabileceğim anlamlı bir nişan arıyordum. her yer sadece karanlıktı. insanın gözü ister istemez, hocanın elinde tuttuğu el fenerinin gösterdiği yere kayıyordu. böyle bir karanlıkta gördüğünüz tek ışık, sizin tek rehberiniz oluyordu.

şimdi sıra, ıslak kayalıklardan bayır aşağı, düşmeden inme sırasıydı. herkes tek bir sıra olmuş halde, en öndeki hocanın dikkatlice üzerine bastığı ufak kayaların aynısına basarak, kayalıklardan aşağı doğru iniyordu. herkes en önden en arkaya sıra olacak şekilde birbirlerinin hareketlerini tekrarlayarak yapıyordu bunu... düzlük sayılabilecek, çevresi kayalıklarla kaplanmış, zemini toprak olan, hemen yanında çok geniş olmayan bir derenin aktığı, gecenin bu köründe bile, çok güzel piknik yapılabilecek bir yer olduğu her halinden belli olan, mağara ağzında ürkütücü bir yere geldik.

böyle bir iş için bu kadar düşük prodüksiyon ile hareket etmeleri, bunların ne kadar fakir kimseler olduğuna en açık örnekti aslında... ulan iki tane, topu topu sadece iki tane el feneri nedir lan ? sadece iki tane el fenerimiz vardı. çirkin ömer ve hoca ateşi içeri taşıyalım, böylesi daha kolayımıza gelir dediler ve içeride de bir ateş yakmak için, mağaraya girdiler. nejdet ve cihan abi içeri girmek istemedi. hala bir önce ki yaşanan olayın etkisindeydi ikisi de... çok ısrar ettiysem de ne yaşadıklarını bir türlü anlatmıyorlardı. herkes oldukça temkinli ve korkmuş bir şekilde hareket ediyordu.

serhat da içeri girmek istemedi. garip garip hareketleri zaten sinirimi bozuyordu, çocukça ve şımarıkça davrandığını düşünüyordum. tahsin abi ve ben kazma küreklerle birlikte girdik içeri sonunda... hoca ateşi yakmıştı bile, çirkin ömer duvara asılmış muskaları inceliyordu. çok gereksiz hareketleri olan, sürekli işten kaçan bir adamdı. kusura bakmayın da panpalar, aklıma geldikçe küfürler yağdırasım geliyor o bine.

içeri dağılan ateşin sarı ışığı, mağaranın soğuk duvarında dans ettiriyordu gölgelerimizi... birbirlerine üçgen duracak bir şekilde kazılmış üç çukurun tam ortası bom boştu... işte burayı kazacağız dedi, tahsin abi, eğer fos çıkarsa, dönüp gideceğiz, buraya kadar diye devam etti. çirkin ömer, cins cins baktı tahsin e, belli ki durmaya niyeti yoktu onun bulana kadar köpek gibi arayacaktı o altını. ama tek başına da tüm bunlara hayatta cesaret edemezdi o korkak.

tahsin abiyle beraber kazmaya başladık o üç çukurun ortasını. toprak biraz sertti ama yüzeyini geçince geri kalanını kazması çok da zor olmuyordu. on santim falan kazdık. kazdıkça üzerime bir ağırlık çöküyordu. hani sigaraya yeni başladığınız zamanları hatırlayın, içtiğiniz zaman başınız döner, halsizlik çöker ya üzerinize aynı öyle hissediyordum. tahsin abi terlemeye başlamıştı ama yine de kazmaya devam ediyorduk...

içeri giren ani bir esinti, sanki elektrikler gitmişçesine söndürdü ateşimizi, bir an için ziviri karanlıkta kaldık. o anın korkusu ve gerginliği ile herkes panik halinde bağırmaya başladı. sendeleyip, sırt üstü arkamda ki çukura düştüm. neye uğradığımızı şaşırmıştık. kulaklarıma gelen en yüksek ses çirkin ömerin, allaaaahh diye bağırışlarıydı. hoca sürekli sakin olmasını söylüyordu. ben sadece inliyordum. hiç bir şey göremiyordum ve başımı vurmuştum.