sokakların en neşeli hallerini özledim yine. şimdiki çocuklar biz gibi değil ki... sabah saat 9 da kalkardım hep. o televizyonun karşısında aptal aptal tazmanya canavarı ve sobanın sıcaklığına kendini kaptırmış çocuk yok ki artık... çizgi dizi izlemek için erken kalkıyordum ben. şimdi ne izliyoruz?


o haşlanmış yumurta ve peynirin yufkanın arasına sarılıp çayla beraber gömüldüğü güzel saatleri özledim. o çayın mis gibi kokusunun sobanın ateşiyle alevlenmesi ve bütün evi doldurmasını özledim ben. sobanın üstünde ev ekmeği kızartıp üstüne tereyağı sürüp nane ve pul biber ile yemeyi özledim. o çaya iki şeker atıp şıngır şıngır karıştırmayı özledim... şimdi ne yiyor ne içiyoruz?


sokak aralarında kovalamaca oynadığım o arkadaşlarımı, kardeşlerimi özledim sanırım. onlardan hiç hızlı koşamazdım zaten... hemen kesilirdim. hastalığımdan ötürüydü galiba derdim kendi kendime. ama saklambaçta ustaydım ben. gidip ağaca tırmanırdım. on dakika beni ararlardı. sonra tamam kazandın çık diye bağırırlardı (: ... şimdi ne oynuyoruz?


akşam ezanının okunmasıyla boşalan sokaklar yerlerdeki çekirdek çöplerinin rüzgarda çıkardığı sesleri özledim galiba. o akşam yemeğinde geçen konuşmaları özledim yine. şimdi akşam yemeğini nerde yesek diyoruz...

o güzel oyuncakları özledim ben. tasoları, sporcu kartlarını, bakkal amcanın sattığı adi topları bile özledim (:

cinoyu özledim. altın para diye bizi kandıran bakkal amcanın bize verdiği çikolataları özledim. cipsleri mıncıklamayın derdi bize (: kızardı. ama severdi de... gazoz verirdi cips verirdi hadi gidin artık derdi (: sinir ederdik hep onu. o amcayı bile özledim be...


neyse...