Dün sokağın ortasında babamdan sopayla dayak yedim. Mahallede pek bilinen biri değilim açıkçası bu olay sayesinde herkesin eliyle göstereceği "o kız" olcam. Neyse şu zamana kadar bi çok kere dayak yedim ama en çok zoruma giden buydu. Nedeni o kadar taktan ki söylemeye değer bile görmüyorum . Ne mi oldu hiç bi şey. Hiç bi halt olmamış gibi yaşantımıza devam ettik. Ama ben bundan sonra dışarı adımımi attığım her an tedirgin olucam. Farklı yollardan geçip kimsenin olmadığı yerlerden yurucem. 20 yaşında genç bi kızsiniz ve başınıza bunun gelmesi ne acı bi durum. Ben iyi olmaya calistikca insanlar daha da kötü oluyor sanırım. "Sana bi daha baba demicem" diye haykirdim. Zoruna gitmiş etmemeliydim belki bu lafı ama yaşadığım şey kolay değildi. O an aklımı kaçırdım. Ben olmaktan çıktım. Evin içindeki problemleri dışarı çıkarken hiç yanımda tasimadim bu zamana kadar. Ama şimdi evin içi dışı bir oldu benim için. Her şeye rağmen gülmeye çalışıyorum. Her şeye rağmen ümit etmeye çalışıyorum.