Evet beyler size lisedeyken yaşadığım acıyı anlatacam
Ben öyle yavşak falan degildim hiç. Sevdiğim kiza açılmayi birak göz göze gelsem utanırim yani. Liseye yeni başladık işte etrafi tanimaya çalışıyorum falan. Bizim sınıfta dikkat cekmeye calisan kizlar var ama öyle kizlardan tiksiniyorum zaten. Günler geciyor okulu daha iyi tanımaya başlıyorum. Bi gün teneffüsde bi kiz gördüm. Bizim siniftan değildi. Normalde kimsenin dikkatini cekmez o kiz. ama nedense takıldim kaldim.
Inceliyorum baya baya. Yüzündeki o masumlul ve tatlılıği inceliyorum sürekli. Yani yok öyle birşey o kadar sakin bakiyor ki sanki dünyanın en masum kişisiymiş gibi. Bu kadar sevmemin nedeni de bu olsa gerek. Nerdeyse bir yil boyunca tenefuslerde bakabildigim kadar baktim. Cok fena aşık olmuştum. Her an onu düşünuyordum.
Hatta haddinden fazla bile aşık olmustum sanirim. Günden güne tükeniyor gibiydim. Sanki aşk yakıt olarak beni kullanıyordu.
Sene sonu yaklaşınca artık bişey yapmaliydim diye düşündüm. Soylemeliydim yani bir şekilde. Ama daha tek kelime bile konusmamişım. O kabiliyet yok çünkü napayim. Okulda konuşamazdim arkadaşlarının yaninda. O yüzden telefondan mesaj atmayi düşündüm.
Evet daha tek kelime konuşmadigim kiza telefondan mesaj atacaktim. Ne kadar çılgınca de mi.. Normalde asla yapmam .yapamam yani
Ama diyorum ya aşk bu istediğini yaptiriyor her zaman.
Ve yazdim buna en sonunda. Ilk başta bişey belli etmedim tanışmaya çalıştım. Tabi iyi bi tepki alamadım. 'kimsin, neden yazdin ' gibisinden sitem ediyor. Haksızda sayilmaz yani ama napayim freni patlamış araba gibiyim duramiyorum. Neyse 2 saat falan kavga dövüş tarzı yazıştik sonra yatti bu. Biraz sevinçli biraz üzgündum. Sevinmem icin sebeb yoktu ama nedense sevindim. En azindan konusdum yani heralde ondan. Ama seviyorum gibisinden laf etmedim. Edemedim yani nasi edeyim bi sövmedigi kaldi kızın. Ama pişman değildim. Çünkü cok seviyordum. Şimdi bile diyorum keşke yine yazabilsemde yine kizsa bana.
Sabah oldu okula gittim. Ama utaniyorum kızı görsem başka yöne giderim. Öğle yemeği oldu.
Yemekten sonra arkadaşla oturuyoruz sınıfta.
Telefondan birseylere bakiyoruz dikkatimiz telefonda yani. Bu sınıfa girmiş Ben görmedim ilk. Sonra karşıma geçince farkettim kafami kaldirdim baktim oydu. Ne diycemi bilemedim mal gibi bakiyordum resmen. Bu dedi sonra 'Sen misin beni rahatsiz eden' falan. Ben diycek bişey bulamadim yani. Ne diyebilirdim ki. Ama kötü birşey de yazmamiştim. Tamamen tanışmak amaçlıydi yazdıklarım
Dedim işte 'tamam kusura bakma bidaha olmaz' ama sadece bunu dedim başka hic birsey diyemedim. Zaten sevdigim kişiye ne diyebilirdim ki en fazla.
Ve bu öyle seviyordum ki buna bile kızmadim. Hala seviyordum. Ama konuşma bitince arkasını dönüp giderken kendi kendine söylediği bir kelime vardı. işte beni bitiren beni kahreden hala kafamda olan o kelime. Kafamda, hala ilk dedigi an gibi yankilaniyor. Ayni kelime, ayni ses..
"ARSIZ yaa"

Evet bunu demişti. Harfi harfine dogrudur. Ama neden dedigini anlamadim hala. Ne yapmıştım ki sanki. Sevdiğimi anlamasi bu kadar mi zordu yani. Hatta arkadaşları buna " O seni seviyor" falan demiş. (Ben söylemistim onlara). Ona bile inanmamisti. Birkez daha kahroldum yani anlayacağıniz. Hala seviyordum. Sevmek istemiyordum artik ama engel de olamıyorum. ilk gun ki gibi seviyordum. Gidip söylemek istedim yüzüne sevdiğimi. Ama nasi yapayim ilk gun ki gibi hala kafamda o söylediği kelime.
AYNI KELiME, AYNI SES...