severek ayırlmak nedir anlatıyorum ulan

nasıl desem biraz laf dinledi ama yine de bazen kıskandırma olayını abarttı işte buda soğutmak için yeterli bir sebep ama ben ondan soğumak yerine ona kızmayı nasıl kıskanılırmış gösterdim. ee tabi hata yaptım çok büyük. taku çıktı olayın ulan. sonra gel gelelim ki sonuca uzun bir özledim mesajı atılıyor. arkasına aramızda ki mesafe iyice açıldı toparlayamayız diyip o kadar üstelememe rağmen hayır vs gibi laflarla geri çevirmesi. ne desem gelmiyor ne yapsam gelmiyor. hani severek ayrılmanında en acı tarafı. yatağa yatıyorsunuz onunda sizin için üzüldüğünü biliyorsunuz , ama seviyorum desem gelir mi ? gelmez zaten sevdiğini biliyor. başka bir sebepten kavga etsen seviyorum dersin çözülür bu öyle değil olm lan. bu çok başka yalvardım diyorum. hem ağladım hem içtim hem yalvardım. hiç uyumadan yazıyorum gecenin sonunda bu yazıyı. hiç biriniz okumayacaksınız gerçi de neyse. birbirimizi yıpratma konusuna gelelim tekrar , ama hani pes etmek yoktu ? ben birde o kafasını toplasın diye 3 4 gün kadar başka şehire gittim ara ara mesaj atıyordum hani düşünsün diye ben oraya kendimi toparlamaya düşünmeye bişeyleri düzeltmek için gittiğim de attı bana bu mesajı. hani sevdiğini biliyorsunuz ama gelmiyor. olm çok acıyor lan. bu gibimsonik yazıyı da kafam güzel yazıyorum, ne kadar içki o kadar iyi. neyse arkadaş olalım falan diye tutturdu bende arkadaş olamam ya komple giderim yada burda sevgilin olarak kalırım dedim. oda sana seçenek sunuyorum dedi. ahahahhaa bak bak lafa bak ukala ya. sen kimsin ki bana şans tanıyorsun seçenek sunuyorsun ? neyse gerçi o terk eden taraf benim kadar üzüldüğünü sanmıyorum gaddar davranmayı biliyor biraz. ama herkes o senin değerini anlar geri döner diyor. bekle diyor bekleyemiyorum olm yemiyo yani. başkasına falan giderse ne yaparım ki ben ? o olmazsa bende olmam resmen. ilk defa sevdim bu kadar aşık oldum. bu olaydan önce o kadar güzel bir ilişkimiz vardı ki.. şu kıskanma muhabbeti dışında anlatamam toz pembe. o diyor ki hayat toz pembe değil aşkı ayakta tutan bu değil ben çok düşündüm falan diyor biri aklına girdi herhalde , o biri erkek değil sanırım ya ailesi ya kız arkadaşları. neden ayrılmak istesin ki ben onun için bu kadar çabalarken. yaptığı hareketleri dahi not ediyordum. bi hastalığı var gibtir edin onu şimdi ona bile çözüm bulmuştum tam da, ama söylemicem nasıl geçirebildiğini nasıl iyi olacağını. beter olsun! (kıyamıyorum gerçi) şimdi sadece rica ettim ona dedim sen sık sık günaydın mesajları falan at yine konuşalım olur mu dedim. olur tabi. dedi o kadar hiç olumlu bi kelimesini görmedim arkadaş olabilir diyor o kadar. arkadaş yapamam arkadaşınım sarılamıyorum, koklayamıyorum, öpemiyorum, vs vs her an acı işte. ama onun da seni sevdiğini biliyorsun yine de arkadaşsın bu kadar komik birşey olamaz ki. ihtiyacın olduğunda yanındayım ne olursa olsun burdayım bir yere gittiğim yok diyor ama gitti haberi yok, salak salak konuşuyor her zaman ki gibi. mantıksız konuşuyor işte. ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yok, nasıl sabredilir onu da bilmiyorum. belki de istemiyor beni ama söyleyemiyor neyse galiba son kez cumartesi buluşucaz belki tekrar olur haa bu arada. diyor ki sürekli, belki ilerde belki ilerde. ben ona şimdi diyorum anladım neyin ne olduğunu diye o diyor ki... artık çok geç, ulan ben bu kadar gururumu çiğnedim kendimi ezdim. sen ilerde geldiğinde ben sana diyeceğim ki. artık çok geç! belki de diyemem olm çok seviyorum çünkü. sevmekten de öte bişey gerçi. hatta ilk defa onun için ağladım ki hiç birşeye ağlamayan bencil umursamaz bir adam ben egomdan geçilmezdi hatta. şimdi sosyal medyada paylaştığı gıcık şeyler canımı sıkıyor o kadar. nispet yapıyor ben anlamıyorum sanki sürtük. neyse siz okuyorsanız okumayın olm hiç uzatacağım ben bu yazıyı dökeceğim içimi ona yazamadıklarımı yazıyorum belki de. ateş ile oynamak gibi bişeydi benim ki bu kız biraz fazla zilli de olabilir. ama tekrar anladım kimseye güvenilmeyeceğini tekrar anladım insanların huur çocuğu olduğunu, tekrar anladım güvenmeyeceğimi bu sondu zaten. yalancı şeyler, aşk olunca meşk olunca güzel de artık ben yokum onun hiç bir tarafında , ama dert olunca o benim yanımda yok. evet şimdi yıldızımız kaçtı gök yüzünden. ben 2miz adına bir yıldız seçmiştim hatta yıldızı araştırıp dahi buldum adı mizar isterseniz bakabilirsiniz neyse onca dert arasından beni terk etmesi cidden çok canımı yakıyor her an ölüyorum bitiyorum. yatağa yatıyorum uyuyamıyorum kesinlikle uykunun gramı yok ulan! sonra ağlamaktan göz kapakların acıyor gözlerini kapıyorsun bir ton düşünce sonra o kadar düşünceden sonra gözünü açıyorsun sabahın ilk ışıkları odaya vurmuş. sonra aradan 2 3 saat geçiyor. uyumuşmusun emin bile değilsin ama uyumamışsın biliyorsun amk! tabi kalkar kalkmaz aklına geliyor. yine hüzün yine sigara alkol yalnızlık acı keder. bilmem belki de ben kendimi çok yıpratıyorum ama bu kız bu kadar seviyordu benim kadar seviyordu nasıl böyle konuşabiliyor nasıl diyebiliyor ki böyle ? anlamıyorum olm anlamıyorum. neyse her şeye rağmen çok seviyorum onu bana yaptıklarını daha 1 kişi yapamamıştı. ama o yaptı ve de benim gibi bir insana git dedi kazanan oldu, tebrik ediyorum.

neyse kazanan o oldu. siz kaybetmeyin benim hayatımda ki aşk bu kadarmış olm işte.

Siz hiç suyun en soğuğunu açıp duş aldınız mı? Sonra da titreyerek aynanın karşısına geçip, kıpkırmızı gözlerinizle karşılaştınız mı?

Bu çoğu zaman en zorudur. insanın ekgib yanlarıyla karşılaşması yani. Çünkü insan kendiyle yüzleşmek zorunda kalır ve içinden tekrarlar: Tanrım! Ne ara bu kadar güçsüz oldum? Aslında belki de hiç güçlü olmamıştır ya da onurundan ödün veriyordur ara sıra. Hem ağlamak kötü bir şey midir? Peki ya bir insanı hangisi daha güçsüz kılar? intihar etmesi mi, yoksa göz yaşı dökmesi mi? Bana göre acıyı bir kere yaşamalı -ama tam yaşamalı- ve diğer tarafta bile izlerini taşımalı bunun. Yani insan iyi bir şey yapamıyorsa, en azından kötü bir şey yapmalı ve bunu iyi yapmalı. Hatta gurur duymalı. Yani bağırmalı: intihar eden bendim dostum! Bu seferlik olmadı, ama bir sonrakinde söz! iliklerime kadar korkmuyorum! işte bu yüzden ağlamak sanki daha güçsüz kılar insanı. Hem saf göz yaşları iyi bir şeydir, ama insan bunu iyi yapamaz. Ölümden korkar ama, yaşarken her gün öldüğünün farkına bile varmaz. Bunun adı belki de acizlik. Ben de tam olarak bilmiyorum.

Hayat sizden bir takım şeyleri mutlaka almak zorundadır. Mesela her şeyiniz elinizden gittiğinde ya tamamen isyanı, yalnızlığı seçersiniz, ya da hep bir umut ışığını. Hep bir mucizeyi. Mucizeler gerçekten var mıdır, merak ediyorum gerçekten. Belki de yaşadım ama farkına varmadım. Belki de hep hazırdım. Oysa mucize hep bir sürpriz olmalıdır öyle değil mi? insanı hangisi mutlu eder? Mutluluğun geleceğini bilerek beklemesi mi, yoksa tam ümidini kaybettiği anda aydınlığı görmesi mi? Ekgib kalmaz mı? Yaralı kalmaz mı? Yani hep bir.. hep bir iz kalmaz mı?

Bu zamana kadar sevdiğim insanlar çok oldu. Fakat az sevildim. Bilmiyorum belki de kimsenin beni sevmesine izin vermedim. Belki de yalnızlığımın bölünmesinden korktum. Ama duvarlarımı ara sıra ben de yıktım elbette. Çünkü insan yapmam dediği her şeyi mutlaka bir kez yapar bu hayatta ve sonrasında şaşkınlık olur yüreğindeki. Ben böyle değildim oysa ki. der ya da Hani karanlığımla kalacaktım? Ama kalamaz. Çünkü eğer kalırsa karanlığın ardından sessizlik gelir. Çünkü hiçbir insan kendini başka birinin yanında karanlığa hapsetmeyi göze alamaz. Ben bunu istedim belki de. Benimle aydınlığa çıkmak isteyeni değil de, karanlığımda hapsolabilecek birini. Ama yoktu. Zaten katil ruhlu pislik insanın tekiyim. Kesinlikle yanlış düşünen benimdir ama, yalnız düşünen de bendim her defasında. Yalnız bırakıldıkça ölmeyi, öldürülmeyi, öldürmeyi seçtim ben de. Daha cazipti. Daha çok mahvoluyordum ve bu mutlu ediyordu beni.

Normal olmak istemedim hiçbir zaman. Kalabalığın içinde herkes gibi yürürken içimdeki asıl beni kaybediyordum çünkü. bu şehir beni harcıyordu. insanlar beni harcamaya devam ediyordu. Kaşlarımı çatmayı seçtim ben de ya da daha çok ağlamayı. insanlar önce merak ettiler, sonra korktular, sonra sıkılıp uzaklaştılar. Kimse beni harcayamaz oldu. Kendimden başka hiç kimse.

Başka şehirleri bilmem ama buranın yalnızlığı zordur. Bunu bilir, bunu söylerim. Herkes katlanamaz ya da herkes yüzlerine vuran rüzgara göz yumamaz. Hem zaten hep bir itirazı vardır bu şehrin. Kimse bir şeyi kabullenemez burada. sahilin huzurunu bile kabullenmeyenler oldu zamanında. O yüzden diyorum, zordur burayı kabullenmek.

Belki de daha az yazmalı. Ya da daha fazla yazıp daha ekgib kalmalı. Ama dengelemek olmaz. insan yazarken kendini yitiriyor bir bakıma. Çünkü her şey, herkes gözlerinin önünden geçiyor insanın ve karşı koyamıyor buna. Bir ateşi söndüremeyen itfaiyecinin istifasını vermesi gibi bir şeydir bu. istifamı hep yazarak veriyorum ben. Her gün bir yazı, bir istifa daha.

Kovulacağım günü bekliyorum şimdi...