size yetimhanede yaşadıklarımı anlatmak

@42 maalesef gerçek panpa böyle şeyler oluyor dünyada
@43 anlatamıyorum ortak hep deniyorum böyle dayanamıyorum başlayınca

ben bunu buraya yaziyom

anlatmak istemiyon dimi

sigaramı yaktım sadece gerçek demeni bekliyorum ağlamak için... vay aq

yok kanka devam edemicem bitti gitti işte

anlat panpa dinliyorum

çocuk sakız istemişti sadece *

bu arada şunu dinleyin https://soundcloud.com/er...e&utm_medium=facebook

bigün hiç unutmam en küçü kardeşi alp'in bölümüne gitmeyi başarmıştım çocuğu aylardır göremiyordum. gittim pencerede buluştuk parmakların ardında hasret giderdik nasıl olduğunu bişeye ihtiyacı olup olmadığını sordum. abi dedi sakız istiyorum... beyler bunun nasıl bir an olduğunu herkes anlayamaz o an ne kadar duygulandım anlatamam. neyse arkadaşım vardı yanımda vekil annesinin verdiği paradan hiç kaldı mı diye sordum 50 bin lira varmış o büyük demir 50 bin liralardan. ver dedim kardeşime sakız alıp geliyim. nasıl çıkacan olum güvenlik var dedi ama arka taraftan bi şekilde ben parmaklıklardan atlayıp bakkala ulaşmıştım. kardeşime sakızı aldım döndüm güvenle içeri girdim yakalanmadan sonra kardeşimin yanına koştum fazla bekletmemek için.
çocuğun yanına vardım sakızı gösterdim gözlerinin içi nasıl parladı canım benim ya. sakızı uzattım tam alacakken onların başındaki annelerden biri elinde sopayla napıyosun sen orda diyerek kardeşimi gözümün övünde dövmeye başladık ve camı kapattı biz öylece kalakaldık. çocuk sakız

vahşi birer yaratığa dönüşmüştük. sadece avluda gün yüzü görebiliyorduk o da haftada belirli günlerde onun haricinde hep kötü günler. vekil annelerimiz vardı bize ayda 1 harçlık getirirdi bakkaldan çikolata falan alabilelim diye ayda 1 yetimhanenin hemen karşısında küçük bakkala gitmemize izin veriyorlardı oradan da özlediğimiz tatları temin ediyorduk bu vekil annelerin getirdiği harçlıklarla.
fakat yüksel denen huur çocuğumuzun yiyeceklerine el koyardı siz çok yediniz görgüsüzler diye azarlardı.

Barnağını gibeyim. Zatem hayli duygusalım

biz kardeşimle geceleri uyumadan önce şarkılar söylerdik. biz üst ranzalarda yatıyorduk yataklar birleşik ikişer ikişer.
şarkılar söylerdik moralimizi yüksek tutmaya çalışırdık. kızlı erkekli yatardık ama masum akıllarımızda cinselliğe dair bir belirgi yok. oradaki herkes birbirine kardeş gözüyle bakar öyle korur. tabi gruplaşmalarda söz konusuydu. mesela bi grup sürekli serserilik olay çıkartmak ister. genelde o gruptan uzak dururuz ama kardeşim efeyi çok sıkıştırılardı. bu da beni hayli sinirlendiriyordu. dediğim gibi kavga gürültü nedir bilmeyen masum bi çocuk olarak yetiştirildim ama orada kardeşimi korumak adına ne sahnelere şahit oldum anlatsam polis takibe alır beni. aslında işime de gelir bu.

anlat okuyoz

eğer öğlen yemeği sırasında yüksel denen huuryla karşılaşırsak bize yemek yememe cezası veriyordu ve bunu yemek yiyenlerin karşısında yapıyordu. yani yakalandığı kişiye yemek yiyen çocukları izletiyorlardı. ekmek vermeye kalkışanı yemeğinden edip onu da cezaya dahil ediyordu.

bu anlattıkların gerçekse illa bi avukat çıkar burdan onların dıbına koydurtur lan inşallah

bize kız atletleri kız donları giydirirlerdi bağıra bağıra ağlardık o sapkınca hareketler karşısında ama kimse sesimizi duymazdı. erkeklere kız, kızlara erkek kıyafetleri giydirirlerdi ve sigaralarını yakıp kahkaha atarlardı karşı koyarsak döverlerdi.

neyse abi ilk alışma aşamalarını atlıyorum direk. çok acı bi süreçti ama daha da acısını görünce bu pek koymamaya başlamıştı.

her öğlen uyku saatlerimiz vardı. saat 11 buçuktan 12 buçuğa kadar süren bi çocuk uykusu bu. neyse başımızdaki kadınlara bize anne demeyi öğrettiler. onlara anne diyoruz isimleriyle hitap etmiyoruz. biz tüm bu olanlara alışmıştık. hatta hayatında hiç kavga nedir bilmeyen ben bana bulaşan herkesi ağzılarından kan gelesiye kadar döverdim öyle pislik bir insana dönüşmeye başlamıştım.
neyse öğlen uykusundan uyandıktan sonra yüksel denen allahsız huur bizi sıraya dizer ve kalın bi sopası var meşhur haydar der ona. onunla bizi tek tek döverdi ağız burun neremize gelirse. bunun sebebini anlayamazdık ama alışmıştık bu yerli yersiz dayaklara. daha sonra bizi yere oturtur ve kafamızı dizlerimizin arasına koymamızı ve ellerimizle başımızın arkasından ağırlık uygulamamızı isterdi ve bu işlem tam yarım saat 45 dakika bu şekilde devam ederdi. böyle işkenceler yapardı gündelik...

devam panpa okuyorum ben hepimiz arada bakıyoruz rahat ol

dinliyorum anlat

kadın herkesi askeriyedeki içtima düzeni gibi sıraya dizdi tek bi sözlüyle. lan dedik noluyo. başladı konuşmaya "bu çocuklar aramıza yeni katıldı kim olduğum hakkında biraz bilgi verin sonra buraya anasının kucağı zannedip başımızı ütülemesin"

abi kadın böyle konuşunca ürktük biz amk. neyse herkes dağıldıktan sonra hasan diye bi çocuk geldi yanımıza gelin dedi oturduk biyere. cebinden tasolar çıkarttı alın dedi bunlar benim keptiklerimden yaklaşık bi 40 kadar taso verdi mutlu olduk falan. neyse soruyoruz tabi burası neresi diye. dedi bizi buraya topluyolar çünkü anne ve babalarımız bizi istemiyorlar. efe tekrar ağlamaya başladı. aslında bende ağlamak istiyordum ama efeye karşı güçlü olmalıydım cesaret alabileceği bi ben vardım bu koca kimsesiz yerde.