sonra ne mi oldu

reserved akşama başlarım

edit: (bkz: 4 yıl) başlığımın devamı niteliğindeki başlık ordan kaldıgım yerden devam edeceğim.

neslihan o kapıyı çarpıp çıktığında, evdeki yankılanan gürültü içimi kapladı, ayak seslerini adeta karda yürüyen hışırtılar gibi duyuyordum balkona koştum, belki arkasını dönerde bakar diye... bakmadı, aksine ona baktığımı anlamış olacak ki adımlarını hızlandırdı. son bi kez seslenmek istedim arkasından ama sesim çıkmadı. gururuma yenik düşmüştüm, acınılacak halde hala kendimi savunmaya çalışıyordum.

balkondan içeri girdim, odaya yönlendim kendimi yatağa attım, parçalanmış hislerim, kalbimin ritimsiz atışı, mide guruldamalarım içinde hıçkıra hıçkıra ağlamaya yöneldim. biri beni gibse eminim daha az acıtırdı. 4 yılımı herşeyimi üzerine planladığım sevgilim yoktu artık hayatımda, kabullenemiyordum. evde otururak bi yere varamayacağımı anladım.

önce dışarı çıktım, hafif karr atıştırıyordu, ama içimdeki sinir stress üşümeme engeldi sanırım, atladım arabaya, saatinde akşam trafiğini geçmiş olmasının rahatlığı ile yüklendim gaza, yüklendikçe cama düşen kar taneleri gibi hızlandı gözyaşlarım. kolumla silmekten artık kolum ıslaktı. köprüyü geçtim, onların evinin önüne geldim. baktım odasının ışığı yanıyor, perde oynadı gibi geldi. bekledim belki bakar görür koşarak aşağa gelir, beni özlediğini aslında gitmek istemediğini söyler, bende hayır öyle demek istemedim derim.

http://goo.gl/5nUGy

1.5 saat kadar orda bekledim, ama bi hareket yoktu. sallamıyordu beni. o beni sallamıyors ben onu hiç sallamıyordum mantığı ile yola düşmeye karar verdim. tarih 21 aralık olmuştu. gece yarısını geçmişti saat yani. doğumgünüm hayatım boyuncaki en berbat doğum günüm olarak tarihe geçecekti. durmanın bi alemi yoktu. ilk çıkıştan istanbul tabelasını arkamda bırakacak şekilde izmir'e yönlendim. bursa'ya kadar amansız bi gözyaşı. hani yağmur çok yağar arabayı kenara çekersiniz, görüş mesafeniz olmaz. öyle bi durumdaydım ama kenara çekmiyordum. kör kör devam ediyordum yoluma.

feribota binmeyi sevmem ben karadan gitmek daha güzel bana, doğum günü mesajları yağmaya başlamıştı telefonuma, sallamıyordum çok insanlar bana muhtemelen "sevgilinle mutlu uzun yıllar" "nice yaşlara sevdiklerinle" mesajları atıyorlardı. hiç bişey yoktu onsuz beynimde. yolda çalan parça http://goo.gl/qKh95 buydu. 4 yıl önce bugün, sıcacıktı ellerim, hayatım günlerim. ama şu an karanlık gece bile benden daha mutlu durumda. arabanın camı adeta ekran olmuş anılarımı tazeliyordu. müziği değiştirsem belki biraz rahatlardım ama çalmaya devam etti. kapamadım.

yarından haber yoktu artık, sessiz çığlık dedikleri kıvam buydu galiba. beklenen parçaya geçti. unutursun için yana yana diyordu sertab erener, içim yanıyordu. unutamam ama o benim herşeyimdi yalan söylüyordu. ölüm sana bana diyordu ölse miydim acaba lan? sonra saçmaladığımın farkına vardım o züt yoktu bende. intihar etmek yemez. izmir'e az kalmıştı bu arada ben böyle düşünürken susurluğu geçmiştim. hep yemek yediğimiz yerin önünden geçtikçe bi kez daha gözyaşlarım, bi annenin oğlunu askere uğurlama esnasındakinden daha fazlaydı.

akşam 7 civarı devam

geldim devam beyler

eve vardım yorgunluktan bitap düşmüş bedenim üşeniyordu kapıya gitmeye ve annemin bi ton sorusu da olacaktı. kapıyı çaldım annem açtı, sarıldım hiçbişey demeden ağlamaya devam edip direk odama geçtim. eşyalarını toplamaya başladım artık gözlerim yanma moduna geçmişti. ama ben hala ağlıyordum. o müthiş kokusunun üzerine gözyaşlarım dökülüyordu. artık dayanamayan bedenim bi t shirtüne sarılıp uyumayı tercih etti.

uyandığımda, odamın kapısı çalıyordu. gel diyebildim sadece. abimdi, beni gördüğüne sevinmiş ama gülsem mi gülmesem mi gibi ifade vardı yüzünde.

- noldu lan?
- ayrıldık.
- eee neden?
- bildiğin şeyler işte deyip, olan biteni anlattım.
- seko sen bu kızdan ayrılmak istemiyodun madem neden artistlik yaptın abicim?
o nası bi sert bakıştı lan anlatamam. ama haklıydı neyin artistliği? acısı çıkacaktı işte baya baya fondan geldi müzik kulaklarıma

http://goo.gl/nFhdH

"hadi çıkalım" dedi çıktı odadan, hazırlanmamı bekliyordu. nereye giecektik amk. heryer bana dar zaten. neyse hazırlanıp çıktık, gittik bi yere oturduk, kahve söyledi sade 2 tane.

- ne içtin?
- içmedim.
- neden öyle dedin?
- artık sıktı sıkboğaz oldum iyice.
- peki böyle olacağını ben sana söyledim mi?
- söyledin abi.
- o zaman artık önüne işine gücüne bakacan.
- tamam.
- tamam deyip gibik gibik ağlıcan gene.
sustum yine haklıydı. ne güzel bi doğum günü ya

"hadi gidelim" diye bi cız inilti çıktı benden çok yorgun hissediyordum, nitekim arabaya bindim ve uyuya kaldım. normalde gittiğimiz yerden bizim ev 10 dk ama ben hayvanı nasıl uyuduysam abim uyandırdığında yazlıktaydık.

- kalk hayvan kalk.
- napcaz burda ya.
- ne var amk ortalığı toplarız biraz.
- hee çok incin ya zaten.
- ya yaparız bişeler amk. motorlarla ilgileniriz en olmadı.

neyse bulurduk yapacak bişey diye çok iplemedim zaten.

arabayı garaja çekti yağmur indirdi, müziği açtık garaja takımları açtık motorları başladık parçalamaya ulan napıyoruz bilmiyorum ama ayırıyoruz sağını solunu motorların. çantaları çıkardık sonra çamurlukları sonra lastikleri ayırdık anladım ki motorlar köklü temizlenecek. giriştik işe. aksam olmuştu bile farketmeden. topladık motorları tekrar eski haline.

- hadi dönelim eve.
- bunun için mi geldik?
- hee dağalmadı mı kafan?
- valla kafamdan fazla yerlerde var. kirli ellerimi gösterdim.
- yıkayınca geçer.
- hadi gidelim o zaman.
- sağı solu bi kontrol ediyim geliyorum ben.
- tamam.

ben ellerimi yıkayıp arabaya geçtim uyuma pozisyonu aldım ki

- kalk lan.
- noldu?
- gelirken ben kullandım yeter amk.
- tamam be.

abimin bana durduk yere araba vermesi de çok ilginç oldu.

eve vardığımızda hava kararmıştı, evin ışıkları da yanmıyordu.

- sen parket arabayı ben geçiyorum içeri.
- tamamdır. arabayı parketmeye yöneldim. hala ev karanlık bi gariplik vardı ama neyse. kendimi neşelendirmek için ıslık çalmaya başladım eve girdim. kendi kendime iyi ki doğdun sana şarkısının melodisini mırıldanıyordum. salona girip ışıkları yaktığımda bu sefer iyi ki doğdun diye kendini parçalayan tüm ailemdi. heh bu ekgibti dedim içimden. pasta vardı ortada kocaman, napayım ben o pastayı zütüme mi sokayım. yedik içtik eğlendik, ne kadar eğlenilirse ışıklar söndü herkes uyudu ben uyumadım uyuyamadım.

ekgib kalan yatağan tarafıydı neslihan, hani güneş çarptığında çektiğiniz perde gibi koruycumdu. öyle sanardım. o gece gözümü bile kırpmadım sabaha karşı dalmışım. dalmadan önceki aldığım karar aksam yola çıkarım olmuştu, o yuzden plana sadık kalacaktım. yani en azından çalışacaaktım. bi kere durup düşündüm sırada ne var diye yok karanlık dibi görülmez bi boşluk oluştu damarlarımdan beynime kadar çekildi kanım.

gece devam beyler

beyler saat 01.00 civarı geliyorum

sabah annem kahvaltıya kaldırdı, abim, babamda masaya oturmuş beni bekliyorlardı. ama benim zaten hiç bişey yiyecek halim yoktu. babam verdi coşkuyu nitekim,

- e dönersin artık.
- neden?
- artık bi ilişkinde yok.
- istanbulda kalmam için buna mı ihtiyacım var?
- senin için izmir daha iyi onu belirtmek istedim sadece. yoksa kafana göre takıl banane.
- sağol baba.

ortamın gerildiğini anlamıstı annem hemen müdahale etti,

- evdesin deme bugun oğluşum.
- yok döncem anne akşama.
- ee yeni geldin daha.
- iş güç var.
- tamam sen bilirsin.

artık acıyı içerlere itip yola hazırlanmak lazımdı.

Aksama devam beyler