Disarida kuş sesleri.. yoğun trafik ve birmek tükenmez insan aç gozlulugu..
Hayat normalmis de bu senenin başında yaşanan olaylar hiç yasnmamis gibi yaşamlarını sürdürüyor insanlar..

onlar bu olayları askerin engelleyeceğini düşünecek kadar acizler ve biz .. bir avuç insan, ileri derece de paranoyagiz.. Ne olursa olsun birilerinin yanıldığı kesin.
Sosyal medyada bir sayfa olarak kurduğum bu yapının suan tam 57 üyesi bulunmakta.
Gerçi çoğu lise ve üniversite arkadaşlarım ama bu , 57 kişi olduğumuz gerçeğini değiştirmez.

Son bir kaç ayda arkadaşlarımla beraber dogada yaşama dersleri alıyoruz.
Belki de olayları aşırı derece de abartarak Aykut komser ve babasıyla silah dersleri bile alıyorum.
Annem ve babamın vefatıyla tek yaşadığım evde üç kuruşluk paramla evimin bir odasını konserveyke doldurmayı da ihmal etmiyorum..
Bu yaptıklarım komsularima delirmislik olarak geliyordu.

Bi bitin amk

Evde ben hariç 3 kişi daha vardı. Ömer ve aykut benim liseden arkadaşımdı. Mehmed i tanımıyorduk. 57 kişiden biriydi. Çok korkmuş ve mutsuz görünüyordu. Evdekilerin ruh halini gozlemledikten sonra omere neyi stokladigini sordum.

Mehmet arabayla gelmiş ve bir kaç aylık stokla gelmişti. Belki de daha fazla. Aykut ise babasının mermikerini ve silaklari bir çantaya toplayıp gelmişti. Gördüklerim e sevinmiş tim çünkü erzak ve silahımız vardı. Şimdi aklımda sadece hasan ve diğerleriyle eve dönmek vardı. Bahçeli duvarlı bir eve gideceğimiz için sevineceklerini düşünüyordum. Bu konuyu tartismak için bir odada toplandık.
Olayları tek tek anlattıktan sonra aykut ve ömer benimle geleceklerini söylediler. Mehmet ise burda kalmak istediğini söyledi daha fazla risk almak istemediğini korkmuş tavrından anlayabilirsiniz.
Sinirenen ömer mehmet iile tarstismaya başlayacaktı ki araya son anda girip ortalığın yatismasini sağladım. Mehmet biraz daha korkmustu. Ben ise yapabileceğim en iyi anlaşmanın peşindeyim.
Ömer mehmede bağırmaya devam ediyordu "bu kadar korkuyorsan buraya niye geldin? "
Ömer yan odaya geçtikten sonra mehmet yalvarmaya başladı "lütfen beni burda bırakın.. lutfen"

Televizyon internet ve telefonlar 3 gündür kegibti. Ama benim o 57 kişiyle yaptığımız planları yürürlüğe sokmamiz için bir işaret vermem gerekiyordu. Bunu nasıl yapacaktım? Belkide olayların bu şekle geleceğine kimse inanmamıştı.
Duvarın önünde basın ellerimin arasında düşünürken televizyonun siyah rengi yerini devlet başkanına bırakmıştı..
Televizyonun sesini açıp başkanın konuşmasını dinlemeye başladım.
"Bu virüse bulaşmış olan herkes oldurulmelidir. Onlar insan değil. onlar değişti. Sokağa çıkmak tehlikeli ve yasaktır. Sokaktaki virusluler güvenlik güçlerimiz tarafından etkisiz hale getirilecektir. Bugün gece yarısına kadar bütün iletişim kanalları açık halde kalacaktır."
Konuşma biter bitmez telefonuma doğru kostüm heyecandan elim titriyordu ve sonunda mesajimi yazabildim.

"Operasyon baslasin ve 2. Bir emre kadar ekgibsiz yerine getirilsin. "

Okuyan varsa bu entry i sukulasin ona göre devam edicemmm .. Okuyan yoksa yeni hikayeye baslicam. .

Operasyon emrini vermenin üzerinden 5 gün geçti. Bu olaylara hazırlanmış olmama rağmen kendini çaresiz ve yalnız hissediyordum.
Gördüklerim hissettiklerim yaşadıklarım ve yasayacaklarim beni korkutuyordu.
Yiyecekleri ve sulari biten insanlar emrirlere aldirmaksizin dışarı çıkıyorlar di ve çoğu virusluler tarafından olduruluyorlardi.
Peki sonra ne mi oluyor ? GERI GELIYORLAR.

Bunu ilk gördüğümde beynimin bana oyun oynadığını düşünüp kafamı çatının kırmızı kiremiylerine vursam da gerçek buydu.
Virusluler tarafından isirilan yenilen hatta kanlar içinde kalan insanlar bir süre sonra yeniden diriliyorkardi.bu sefer onlardan biri olarak...

Kafamı yastiga koydugumda üzerinde isirilan yenilen kanlar içinde ölen insanların ağırlığı vardı. Kafamı toparlamayı boşver adeta delirmemeye çalışıyordum.
Gördüğüm şeyleri aklımdan geçiriyordum. V iruslulere karşı topadigim her bilgi hayatimi kurtarabilirdi.
Virusluler ses ve gördükleri şeylere saldırıyordu. Govdelerine aldıkları hasar onları etkilemiyor ve oldurmuyordu. Eli baltali adam kafalarına vurarak öldürmüştü. Özlediğim vahşet in meyvesi bu dünyada hayatimi kurtaracak bilgiler di. Yaptığım gözlemler ise yaramıştı ve artık uyumaliydim yarın operasyona başlayıp yola koyulmaliydim. ...

Uyanıp bir an önce hazirlanmaya başladım. Bir haftadır yuzumu yikadigim suyla tekrar yuzumu yıkayıp hazirlandim. Kollarimi isirilma ve cizilmeye karşı koli bandiyla bantladim.
Daha oncedn aldığım cekic ve baltalari kemerime dizldikten sonra yola çıkmaya hazırdım.

Yola yeni koyulmusken hafif tempo koşmaya başladım ve yolda giderken bir virusluyke karşılaştım.
Sessizce arkasına yaklaşıp tepkisini kontrol ettim. Kısık bir ıslık çalar çalmaz viruslu bana doğru dönüp uzerime doğru gelmeye başladı.
Heyecandan soka girmiş bir vaziyette ölümü bekliyordum viruslu yarım metre yakinimdaydi.
Ve sonra...
Reflekslerim hayatimi kurtardı bıçağı boğazından sokup kafa tasindan çıkardım. Yüzüm virusluden sıçrayan kanla kıpkırmızı olmuştu. Viruslunun kafatası o kadar yumusakti ki bir bıçakla onu haklamam zor olmamıştı.
Tekrar yola koyulma zamanıydı. Bıçağını vituslunun kafa tasindan çıkarıp bıçağın ucundaki beyin parcaciklarini pantolonuna sildim ve kemerime takip yoluma devam ettim...

4 katlı bir apartmanda oturuyorum. Ve bundan 2 gün önce diğer 3 komşum köy evine kaçmayı deneyeceğiz dediginden beri yalnızım.
Sonuç olarak 4 katlı bir bina ve önünde duvar ve tellerle çevrilmiş büyükçe bahçesi bana ait.
Bende bunu operasyon öncesi fırsata dönüştürüp çatıdan dışarıyı izlemeye başladım.

Hasan ben ve ömer Allah korkmuş dedik ve bu şansla açıklanacak bir olay değildi. Kurşun 1 santim daha sola gelse kan kaybından veya kursunun içerde kalmasından olebilirdi.
Aykutu yatağa yatirdiktan sonra küçük bir toplantı yaptık. Aykuta antibiyotik lazım olabilir veya ilerde herhangi birimizin hayatını kurtaracak bir ilaç bulmaliydik. Zamanı gelmişken ve heryer yagmalanmisken ilaç bulmaliydik 4-5 sokak ilerde bir eczane vardı ve en yakın ilaç bulabileceğimiz nokta oradaydı. Eczaneyi ve eczanenin içinde ayıran bir kapısı vardı ve deposu vardı.

Sanki az önce ölümden dönen biz değilmişiz gibi egleniyorduk. Hasana neden erken geldiğini sorduk yatmadan önce...
"Sabahı beklerken çığlık sesleriyke pencereye kostum. Adamın biri arabadan iner inmez o şeyler isirmaya başlamıştı ve adam bağırıyordu. Bir sure sonra sesler kesildi. O sırada düşünüyordum yürüyerek gelmek yerine arabyla gelmek daha mantıklı geldi hemen hazirlandim malzemeleri arabaya taşıdım ve yola çıktım."
Güneşin durdugu yere bakılırsa öğle olmuştu. Herkes güzel bir uyku çekmişti. Korna sesine toplanan virusluler sabaha kadar saga sola dagilmislardi etraf sakindi. Yani eve dönmek için herşey musaiitti .
Mehmet hariç dordumuz eve dönüş planını yapmaya başlamıştık.
Aykut biz malzemeleri taşırken bizi koruyacak ve uygun bir zamanda son sürat eve gidecektik. Omerin telsizi mehmede verdikten sonra arabaya bindik. Hasanin telsiz bizdeydi. Arka sokaklardan gitmek çok önemliydi meydanlarda çok fazla viruslu vardı.

Biz hayatımızı riske atmamak ve arabadaki insanı kurtarmak arasında bir seçim yapmak zorunda kaldık.
Hemde bu secimi hemen yapmamız gerektiğini biliyorduk. Aykut ve mehmet arabadaki insanın kurtarılması gerektiğini söylüyorlardı.
Omerle ben de içerde kalmamız gerektiğini savunuyorduk. Korktigunuzdan değil sadece doğru olanın bu olduğunu düşündüğümüzden öyle söylüyorduk. Fakat ömer korna sesinin hemen kesilmesi gerektiğini yoksa başımıza iş açacağını söylemişti ve haklıydı.
Hemen aşağı inip kapıyı açtık ama arabanın kapısı kazanın etkisiyle sıkışmıştı.
Içerde kaç kişi kişi nasıl tipler diye cama yoneldifimde dondum kaldım arabadaki hasandi..
Kornaya kimse basmiyordu ama çalmaya devam ediyor ve viruslukeri başımıza topluyordu.
Hasanin içerden kapıyı tekmelemesi ve bizim dışardan cekmemizle kapı açıldı ve korna sesi de kesildi.
Herkes hizlica içeri kaçtı. Hasan size girdi " ne ? Ne bakıyorsunuz arabayı parketme konusunda berbatim bilirsiniz"
Ömer cevap verdi "evet arabayı parketme konusunda berbatsin"

Internette yayılan videolar ve fotoğraflar olayın hızlı yayıldığını gösteriyordu..
Buna rağmen hiçbir kanalda bu olaylardan basedilmiyordu ve saklanmaya çalışılıyordu.
Çok geçmeden olaylar çığırından çıktı. Insanlar paniklemisti.
Devlet ve asker olaya el koydu ve o hal olan edilmişti ve sokağa çıkma yasağı getirilmişti..
Ama insanlar hala sokakta dolaşıyordu. Fakat artık insan değillerdi. Videolarda gördüğüm o yaratıklardan olmuşlardı..

Bir kaç sokak dışında heryer temizdi ve eve rahatça verdik. Duvarları ve telleri gördüklerinde ne dediğimi anlamislardi. Hızlı bir şekilde eve girdik. Kimileri de eve tasidik. Benim biriktirdigim erzaklarla beraber ubaya bi yemek stogumuz olmuştu.
Aykut son koliyi almak için arabaya dönerken bizde yorgunluğumuzu atmak için koltuğa kurulmustuk.
Mutlu bir şekilde size girdim
"Suan bizden mutlusu ola. ."
Sözüm silah sesi ve hemen ardından aykutun çığlıklarıyla kesildi.

Çatıdan binanın dört bir yanını rahatlıkla görebiliyorum. Gözlem için çatıda kaldığım her saniye pgibolojim alt üst oluyordu.
Onlarca insanın oluşunu ve midemin kaldıramayacağı şeyleri görmeme rağmen en ufak bir bilgi kırıntısı için izlemeye devam ediyordum.
Saatler sonra bir adam viruslulerin arasından hizluca geçti ve 3 tanesini hakladi. Elindeki küçük baltayla bunu yapması zor olmamıştı. Oysa daha dün elinde silah olan bir genç onlarca mermi harcamasına rağmen birini bile haklayamamisti. Baltali adam karşıdaki bakkalın cdıbını kirarak içeri girdi.
Nedendir bilmiyorum bugün virusluler oldukça fazlaydı ve bakkala doğru gidiyorlardı. Aşağıdaki adam yaşam mücadelesi verirken ben belgesel izler gibi onu serwdiyordum.
Bir kaç dakika sonra adam bakkaldan kirarak çıktı ama elindeki koli onu yavaslatiyordu.
Ve bir insan daha viruslulerin tarafına geçti.

Isirildi yenildi ve dirildi...

Karşıma viruslu çıktığı an yolumu değiştirip başka yoldan gidiyordum. Olaylar hizlica ilerlese de sokaklardaki viruslu sayısı bir hayli az di.
Sonunda omerin evine ulaştım. Ama ona geldiğimi nasıl haber verecektim?
Yerdeki büyükçe bir tasi alıp evinin cdıbına firlattim. Heyecandan biraz fazla sert etmişim heralde cem çatladı. Ve ömer camdan beni görünce kapı açıldı.
Eve sonunda varabildim. Uzunca bir sarılma faslından sonra büyük salona geçtik. Gördüklerim karşısında sok olmuştum. 57 kişilik grubumuzda sadece 3 kişi buraya gelmeyi başarmıştı.
O en arkadaslarimin benim yuzumden olmuş olduğunu düşünüp yikilmistim.
Bu çok ama çok ağırdı. Dünya basima yıkılmış gibiydi.
Sonra omerin telsizinden cızırtılı bir ses gelmeye başladı.
"Alo.. alo. . Sesimi duyan var mi?"

"Erzaginin yarısını bize verirsen ve biz gittikten sonra buraya gelen arkadaşımız olursa onu telsizden bize ulaşmasını soyleyeceksen birda kalabilirsin."
Uzunca düşündükten sonra istemeyerek de olsa kabul etti. Operasyonu yarıda bıraktığı için aslında bu teklifi bile yapmamam gerekiyordu. Hizluca yan odaya gectim ve uygun bir dille omere anlaşmayı anlattım ilk önce hoşuna gitmedi ama yine de kabul etti. Artık herşeyi hallettigimize göre geriye kalan sadece hasani beklemek ve eve geri donmekti.

Olaylar öncesi hazirligimizda ömer ve hasanin evine aykutun babasından aldığımız telsizleri yerlestirmistik. Polis telsizleri eski olduğu için onnlara kimse gerekiyordu. Ve aykutun babası bizim için bir frekans belirlemişti.

Ömer telsizi eline aldı ve
"Alo kimsin? Beni duyabiliyor musun ?"

"Ben hasan.."

Hasanin sesini duymak yuregimdeki yükü hafifletip yüzümde gülümseme oluşmasını sağlamıştı. Birbirimizi duymanın verdiği şokla bikac dakika sessizlik oldu ve sessizliği bozan hasandi...

"Alo eğer beni duyuyorsanız burda durum şöyle, evimin bahçesinde çok sayıda viruslu bulunduğundan operasyona zamanında çıkamadım. Ama suan sayıları daha az duruma göre yarın sabah ilk ışıkla yola koyulabilirim...

Hemen telsizi omerden isteyerek hasana cevap verdim.

"Isimize yaratabilecek yanında getirebilecegin ne varsa buraya ulaştırmaya çalış. Yolda sıkıntı yasarsan birakabilirain. Zayıf noktaları beyinleri. 2-3 taneyse haklayabilirsin sayıları çoksa yolunu değiştir. Sen gelmeden gitmiyoruz."

Hasan cevap verdi. ""Tamam""

Sabahın ilk isiginda yola çıkacağımız için güzel bir uykuyu hepimiz haketmistik. Uyku hayallerimiz suya düştü.
Evin duvarına çarpan bir araba ve aralıksız calmya başlayan korna tüm planımızı bozdu. kırmanın sesi etraftaki tüm virusluler buraya çekiyordu.
Camdan dışarı bakan aykutun yüzü her mimigine kadar korkuya burundu.

"Geliyorlar"

Deponun içinde koliler vardı büyük ihtimalle ilaçlar ordaydi. Bir şekilde onları almmiz gerekiyordu. Aykut haricinde silah kullanmayı bir tek ben bildiğim için aykutun başında ben kalacaktım gidip ilaçları bensiz almak zorunda kalacaklardi. Hasan ve omere bir kroki çizdim ve herşeyi en ince ayrıntısına kadar anlattım. Ayrıca depoya içerde virusluler var sakin girmeyin yazan bir not verip deponun kapısına yapistirmakarini istedim. Bu sayede ilaçları diğer insanlardan korumus olacaktık.
Ömer ve hasan kapıdan çıkar çıkmaz diğer 57 kişinin benim yuzumden olmuş olduğu ihtimali icime düştü. Arkadaşlarımı bilmedikleri bir yere gondermistim ve için huzursuzdu. Bu arkadaşlarım liseden beri tanıştığım kişilerdi. Silahlarıyla beraber viruslulerle dolan sokaklardan ölümün pençesinden çıkıp gelebikecekler miydi? Peki ya gecemezlerse?