toplanin beyler gercek korkunc hikaye anlatiyorum

-tekrar ediyorum abi, dedim. bicagi ne goren oldu, ne duyan. koynuma saklayivermistim. -neden peki neden? manyak misin oglum sen?? koyu duzenli olarak teroristler mi basiyor? semdinli mi lan orasi!

memleketin en batisinda belinde tufek koynunda bicak texas cilik oynuyorsun.. e olacagi buydu.. dedi yildiray abi. -abi bir keresinde deli riza ustume saldirdi, babamla amcam da sahit, guvenli degildim

tehli---\\ -tamam rifat uzatma. yildiray abi yine sozumu tamamlamama izin vermemisti. -bicak mevzuunu dusunme, ben ona bir kilif uydurdum. senin gotunu kurtarmak icin koyde tufekli, bicakli,

emanetli gezmeye sebep bir tehlike aradim haftalarca. koydeki herkesle konustum, bugune dek oyle eskiyadir capulcudur birsey olmamis koyde ama bir kopek varmis.. \ birden midemde tuhaf bir bulanti

hissettim. o gece kopegin beni kovaladigi lanet kabus gelmisti aklima. o ruyadan sonra, daha dogrusu o huur cocugu kopekle tanigibligimdan beri kopeklere karsi bir antipati kazanmistim. -beni dinliyor

musun??? yildiray abi besinci sigarasini yakiyordu. -dalmisim abi afedersin.. \ -dinlemeyeceksen yollayayim seni? dedi hisimla. -abi ozur diledik ya, devam et sen.. \ -bu kopek zamaninda iki can

almis, kuduz degilmis sanirsam ama zamaninda, koydeki bir bebegi, ve bir de senin yaslarindaki bir genci parcalayarak oldurmus.. \ mide bulantim son haddine ulasmisti, midemdeki asit bogazima dayanmis,

beni kusmaya zorluyordu artik. -... ve isin garip yani, bu kopegi oldurememis bizim koyluler. hani o koruluk var ya bi tane kahvenin oraya dogru bitimi var.. \ guc bela -evet.. diyebildim. avukat

yildiray devam etti" -iste oraya biyere yuvalamis, yavrularini bulup oldurmusler ama kendisini tum aramalarina ragmen bulamamislar. hala daha orada yasadigina inaniyorlar, dedi. hemen ardindan alayci bir

tavirla guldu ve ekledi: -hos, bana kalsa coktan olmus gitmistir ama olmemesi oyle isimize geldi ki kocum, bilemezsin.\ sanirim bununla nereye varmaya calistigini anlamistim. yildiray abi anlamakta

oldugum seyleri yuzume karsi tekrarlayarak tasdik etmis oldu: - mahkemede; bu tehlikeli kopegin olasi ani saldirilarindan0 korunmak icin kesici, delici veya herhangi bir silah kapsamina giren herhangi

bir arac tasima gerekliliginin muhtarlik tarafindan alti cizilerek vurgulandigini ve salik verildigini soyleyecegiz. \ -fakat, dedim. bu dogru degil??? -oglum koyun muhtari amcan degil mi? ona da

onaylatiriz, su an butun koy senin kurtulman icin seferber olmus durumda zaten. butun koy insanlari mahkemede kendilerinin de zaman zaman bicak tasidiklarini, bunun bizim koy icin normal bir davranis

oldugunu soyleyecekler. bunlarin hepsi hakimi etkilemek ve senin en onemli seyden, bicak olayindan yirtman icin gerekli. ancak bicaktan yirtman yeterli olmayacaktir cunku ortada asilli, komplo oldugu

henuz kanitlanmamis bir ihbar var. en azindan tutuklu degil, tutuksuz sekilde yargilanmaya devam etmeni saglamaya calisacagim, dedi altinci sigarasini sondururken..

-sacma... dedim. bir belgeyi emniyete ulastirmak basit bir ihbara bakar.. \\ burak asiri abartili bir kahkaha patlatti. oyle ki, bu kahkahalar iki kisilik sessiz bir ortam icin fazla rahatsiz ediciydi.

kulagimi yirtiyordu adeta. sinirlerim cok bozuktu ve burak en az benim kadar sinirleri bozuk gorunuyordu, kahkahalarinin rengi basta olmak uzere, ten rengine kadar, her yonuyle fazlasiyla belli ediyordu

bunu. ayni zamanda kahkaha atmak, asiri tepkilerle gulmek, asiri tepki gostererek kizmak, karsisindakine soz hakki tanimadan bagirip cagirmaya baslamak, birden patlamak gibi tepkiler, koseye gibismanin

tipik belirtileriydi. bu isi buragin cinayetin islemeden cozebilecegime inaniyordum artik. -pekala, dedi burak. yap oyleyse.. madem o kadar basit oldugunu dusunuyorsun.. haydi, durma! butun islerinin

ustesinden kendin gel.. ama sunu unutma; bana ihtiyacin oldugu zaman, sana asla bir daha yardim etmeyecegim! \ arkasini donerek hizli adimlarla uzaklasmaya basladi. -dur! dedim arkasindan. -butun

bunlari nereden bildigini soylemedin hala! /// burak yalnizca basini cevirerek bana suzercesine bakti, ardindan her zamanki alayci gulumsemesini takinarak: -bunu seninle paylasacagimi da nereden

cikardin??? dedi ve yoluna devam etti. bir sure sonra da gozden kayboldu. hizli adimlarla odama ciktim. -aptal! dedim gulerek. -haritasini bende unuttu.. \\odama cikar cikmaz kapiyi cektim; hemen

haritayi yataga yayarak katlari tek tek incelemeye basladim. muhasebe ikinci kattaydi. onkoloji bolumu ise besinci katta.. suan icin buragin babasiyla isim yoktu, ama yine de bi ara gidip gozlerimle

gormek istiyordum adamcagizin ne halde oldugunu.. -ne bahtsiz insanlar var dunyada, diye dusundum. adamdaki sansa bak lan?? sen kalk en olumcul hastaliklarin birinden mucizevi bir sekilde kurtul, ondan

sonra boyle hastanelerde kimyasallara maruz kal, hatta ustune bir de oglun bile olmeni istesin.. \\ tum hazirligimi bitirdikten sonra muhasebeye nasil girecegimi dusunmeye basladim fakat aklima

hicbir yol gelmiyordu. tam o sirada kapim tiklandi: -girin! \ gelen hademe ekrem abiydi. -aksam yemegini getirdim delikanli.. dedi. -ahu hemsire yok mu?? \\ ekrem abi suratima "dalga mi geciyorsun

lan it" dercesine yari sinirli, yari bon bon baktiktan sonra, tekerlekli yemek tepsimi uzerime ittirip yollayarak, odaya adimini bile atmadan kapiyi carparak cikti. hicbirsye bir anlam verememistim ama

etrafimda anlam veremedigim olaylarin vuku bulmasina oyle alismistim ki, bu tur seylerin benim icin sorun mahiyetinde yer kaplamasi icin daha sekiz tane sinif atlamasi gerekiyordu. butun yemekleri

yatagimda hizlica yedim. birden bire uyku bastirdi. tuhaf bir sekilde gozlerim kararip kararip geri eski haline donuyordu. inanilmaz bitkin hissediyordum. yavasca yataga suzuldum. atgozlugu yuzunden

sadece ilerisini gorebilen atlar misali, tek gordugum sey odanin tavaniydi. gozlerimin kenarinda los, sari igiblar var gibiydi, fakat basimi cevirip bakacak takatim yoktu. denediysem de olmuyordu.

ellerim, kollarim kaskati kesilmisti. parmagimi bile kimildatamiyordum. uyuyordum sanki, cunku tamamen uyur haldeydim, agzimdaki salyayi bile tutmaktan aciz haldeydim, ote yandan uyumadigima da

emindim, cunku etrafta olan bitenlere karsi duyularim acikti. bilincim yerindeydi. daha ne olup bittigini anlamaya calisirken birden banyodan bir tikirti sesi geldi.

geldim dıbınakoyim ya @1891 kurgu yok panpa neyse devam edeyim 1 entry girip duşa giricem geri dönünce bu gece bol bol yazarım.

//evet biri silahı sırtıma dayamıştı. önümde koskocaman bir koridor solumda uyuyan güvenlik görevlisi arkamdaki kişi görebileceğim , bir ayna yada bir cam falan yoktu.o anda kafamdan binlerce düşünce geçiyor

"ulan acaba arkama dönüp vursam mı ?" diye düşünmüyorda değildim , çünkü artık deli raporumda vardı en fazla ölücektim ama bu işleri çözmeden ölmek yok rıfat dedim kendi kendime , ben bunları kafamda düşünürken..

arkamdaki kişi , silahı daha bir kuvvetli ittiriyor , ilerlemem için bana resmen fısıltı şeklinde küfürlü emirler veriyordu.bi ara bu olayın rüya olabileceğini düşündüm ama yaşadığım olayları sadece benim gördüğüm için güvenlik görevlisinin

hemen uyanabilme olasılığı , bu tezimi çürüttü. artık başka çarem yoktu yavaş adımlarla ilerledim. arkamdaki kişinin nefesini ensemde hissedebiliyordum.5-10 metre yürüdükten sonra 2.kata çıkış merdivenlerinin önüne geldik.

yavaş yavaş merdivenleri çıkmaya başladık. merdivenleri çıkarken aklımdan geçen düşünceler beni bitiriyor beni benden alıyordu. "lan acaba burak mı ?" dedim kendi kendime babasını öldürmediğim ve ona bağırıp kovduğum için

böyle birşey yapabilirmiydi ? , ama yapmazdı. çünkü anneleri vefat etmiş , kardeşlerine kimin bakacağını düşünüp yapmazdı dedim kendi kendime.en nihayetinde 2.kata varmıştık. 2.katta plandaki gibi muhasebe ve 2-3 odası kapalı oda vardı.

muhasebede kamera olabileceğini düşündüm kendi kendime. beni vurucak kişi veya tehdit edicek kişi bunu göz önüne alamazdı. bunun için tek yolu beni odalardan birine sokmaktı , ellerim yarı havada arkamdaki kişinin kalp ritimleriyle beraber yürümeye devam ettik.

odanın kapısına vardığımızda duraksadım ki arkamdaki kişinin "durma lan , devam et !" sözüyle karşılaştım.lan acaba daha nereye gidecektik koridorunun sonuna varmıştık neredeyse derken koridorun sonunda uzaktan göremediğim bi odanın olduğunu farkettim.

yavaş yavaş yürümeye devam ettik odanın kapısına vardığımında "aç kapıyı lan ! ilerle" diye söyleniyordu arkamdaki bende dediğini yaptım açtım. dışarıdan makine sesleri geliyordu.ama kafam karışıktı.her neyse bu düşüncülerle odanın kapısını açıp ilerledim.

arkamdakinden komut beklemeksizin direk ışığa abandım çünkü içerde ne olduğu beni benden alıyordu.bir yandan makine sesleri bir yerden şıp şıp su sesi. ışığa bastığımda buranın hastane gereçleriyle dolu olduğu büyük bir oda ile karşılaştım.

buraya bu hastane gereçleri getirilmiş ama sanki bi muayane gibi dizayn edilmişti. arkamdan "ilerle !"
sesiyle ağır adımlarla ilerlemeye devam ettim. biraz gittiğimde makine sesi daha da artmıştı.

hastalarının muayane perdeleri falan vardı her sedyenin yanında , hani amaç yandaki hastayı görmemek ya o şekil işte devam ettim artık yolun sonuna geliyordum.

en sona 1 perde onun arkasında bi sedye ve artan makine seslerinin olduğunu farkettim.tam ben açıcakken boynumu eliyle eğip arkamdaki kişinin perdeyi açması bir oldu. kafamı hafifçe yukarı kaldırdım.

ve şaşkınlıklar içerisinde kaldım , karşımdaki 50-60 yaşlarında bi deri bi kemik kalmış bi adamı buldum adamın gözleri faltaşı gibi açıktı. eliyle bana birşeyler göstermeye çalışıyordu.

bu arada adamda biraz uzaklaştı adamın yüzüne tam bakma fırsatı olmasada saçlarının uzun olduğunu kestirdim. birden aklıma bu burak ve bu adamda burağın babası olabilirmi ? diye düşündüm fakat burak kısa saçlıydı.

adamla ilgilenmeye başladım , adam bana eliyle gibini işaret ediyodu içimden ne diyo bu amk delisi demeye kalmadan adamın 20 cmlik yannanının hasta yatak örtüsünü delerek çıktığını gördüm adamın gibi kazık gibi kalkmıştı. adam gözleri faltaşı gibi açık ve yüzüne muallakmsi bi gülümseme gelmişti.

o arada adama bu ne lan ? diye sorucakken adamı tanıdım. evet bu 20 dk önce gördüğüm ahu'nun sevgilisiydi. iyice şaşırmıştım. arkamı döndüm adam pis pis sırıtıyordu. " yala lan köpek ! " diye bağırdı. elinde silahı olması nedeniyle bende şaşkınlar içerisinde adamın yannanını yalamaya başladım.

ardından elektrikler gitti ve kapı açılma sesleriyle irkildim.ama adamın 'hhıhı' diye pis pis gülüşünden anlamalı olmalıydım ki bu adamı tanıyan biriydi , ayak sesleri başladı ama bu sesler birden çok kişiye aitti.

sesler gittikçe yaklaşıyor bendeki korku gerilim heyecan tavan yapıyordu bu aradada zevk almaya bakıyordum bu iş hoşuma bile gitmişti derkeen... elektrikler geldi.

karşımda ahuyu ve burağı gördüm pis pis sırıtıyorlardı.lan demeye kalmadan ahu 30 cmlik takmayı beline takarak pantolonumu indirdi ve geçirmeye başladı derken burağın daha özel misafirimiz gelicek sesiyle kafam gene karıştı.

meğerse bu ahunun sevgilisiyle , burak kardeşlermiş. burağın babasınında azgınlık hastalığı + felci varmış.tam olayları hafiften anlarken birden kapı açıldı ve içeri bastonla yürüyen bi adam girdi.

evett bu adamı tanıyordum bu benim biricik hasan dedemdi. dedim kurtarsa kurtarsa beni bu kurtarır.
ama tam öyle düşünürken "nihahaha" gülüşünü bastı ve 1 metrelik bastonu zütüme soktu.

farklı pozisyonlarda bu saatlerce devam etti. işimiz bittikten sonra gene dağıldık ve hasan dede bana her gece muhasebe evlat ! diye seslendi ve dudağıma bi öpücük koydu.

bende o kadar alışmıştım ki tamam dedeciğim deyip ona son bi sakso çektim.ve doğru odamın yolunu tuttum.

işte panpalar gel zaman git zaman her gün muhasebeye gidip sözde belgeyi çalmaya gidiyorum.ha bide artık bizim gruba hilal hanımda katılıyor. yakında değişik fanteziler uygulayacağız.

ben cok mutluyum.

neyse birazdan duş alıp muhasebeye gideceğim 3-3.5 gibi gelirim ee malum hadi öpüldünüz.

gozlerimi actigimda vakit seher vaktinden biraz evvelceydi. hava aydinlanmak uzereydi. odada veya baska herhangi biri yoktu. "lan tuvalete nasil gidicem" dedim, kollarimdan

biri yatagin demir borusuna kelepceli vaziyetteyken.. birden bir "cit!" sesi duydum. kolumdaki kelepce aciliverdi. hemen yerimden kalktim. kapiyi usulca actim, nobet bekleyen

kimse yoktu. koridorlar karanlikti, -nasil igib yanmaz amk hastanesinde, dedim. usulca yurumeye basladim. attigim her adim deli gibi yanki yapiyordu. o kadar sessiz ve bos

gorunuyordu ki heryer. lambalari nasil yakacagimi bilmiyordum. hastane pencerelerinden sizan ciliz igib zifiri karanligi los hale getirebiliyordu ancak. usulca merdivenlerden

assagi indim. assagi katin da ust kattan bir farki yoktu. pencereden disari bakayim bari dedim. disarda bembeyaz bir giysi giymis, otururken elindeki cubukla yeri eseleyen ve

basi onune egik oldugu icin yuzu gozukmeyen biri haric, kimsecikler yoktu. uzun olan saclari nedeniyle yuzu gorunmeyen bu beyaz elbiseli kimse, elindeki cubukla zemindeki

kumlara carpi isareti ciziyordu. isin daha da garibi, bu kisinin oturdugu yerde normal sartlar altinda 3 katli, yuvarlak bir bahce havuzu olmasi gerekiyordu. hastanenin

bahcesinde teknolojiden eser yoktu, her yer cimlikti. bizim askerlerin arabasi da yoktu ortalikta. sasirmistim. istikametimi hastane cikisi olarak belirledikten sonra

adimlarimi hizlandirdim. neler olup bittigini anlamak istiyordum. en alt kata indim. butun bilgisayarlar acik oldugu halde danismada hic kimse yoktu. heryer tek kelimeyle

bombostu. -amk ne bicim hastane lan burasi, dedim kendi kendime. -acil de kapali mi acaba??? yok artik?? \ hizli adimlarla gitmeyi bir kenara birakip kosmaya basladim.

hastane kapisina varir varmaz bahceye bakmak istedim ancak bahce oteki tarafta kalmisti. kapidan cikip bahcenin obur tarafina dolasmam gerekiyordu. elimi kapiya uzattim:

kilitliydi. -oha lan noluyo! dedim saskinlik icerisinde. once bi sagima soluma baktim, sonra kapiyi tekmelemeye basladim fakat ise yaramiyordu. kapinin camini kirmaya karar

verdim. beni goren biri var mi diye arkama baktim once. sonra tekmelemek icin onumu dondum ve doner donmez kapinin hemen onunde bembeyaz giyinmis bir kadin elini cama koymus

bana bakiyordu. o cirkin suratli kizin buyumus hali gibiydi. hastanenin dort bir yaninda son ses alarm calmaya basladi. arkama bakmadan kaciyordum simdi, zemin kattan birinci

kata cikar cikmaz alarm sesleri, ses rengini koruyarak bebek aglamasi seslerine donustu. butun gucumle odama kosuyordum, tek arzum odama ulasmakti. bunun icin sadece bir kat

daha cikmam gerekiyordu. birinci kati ikinci kata baglayan merdivenleri ikiser ucer atladim. hemen odami ariyordum. odamin numarasi "103"tu. 91, 93, 95, 97... diger odalar yan

koridordaydi. hemen diger koridora saptim, 98, 100, 102.. tek numarali odalar ciflerin karsisinda olmaliydi. 99, 101... 101 numaradan sonra gelen odanin numarasi sokulmustu.

kapisina tahtalar carpi isareti seklinda cakilmis, muhurlenmisti.. caresiz koridorun sonundaki pencereye kadar kostum. artik kosacak, kacacak bir yer kalmamisti. pencereden

assagi baktigimda, butun bahcede koyunlarin otlamakta oldugunu gordum. kahverengi coban kopegi, ve az once yere birseyler cizen kiz koyunlarini guduyordu simdi. basini usulca

kaldirdi ve en basindan beri o pencerede oldugumu biliyormus gibi, her zamanki gibi basini yana yatirarak bana bakti.

geldim panpalar devam ediyorum.

evet , haritanın hatasını bulmuştum bodrum katta olması gereken morg orada değildi ilk baş şaşırdım böyle bişeyin olması imkansızdı adeta //

ardından haritayı tekrar incelemeye başladım ve haritada morgun 5.katta olduğunu gördüm evet artık , o kata gitmeliydim. burağın babasını öldürmek için değil muhasebeyi bulup , kağıdı çalmak için uğraşmalıydım ama morgun neden orda olduğunu merak ediyordum bu yüzden hemen hırkamı giydim ve yola koyuldum

merdivenlerden yavaşça çıkmaya başladım ama her kattan , gelen çığlık sesleri kulaklarımı yırtarcasına rahatsız ediyor , miğdemi bulandırıyordu.en sonunda 5.kata varmıştım.

nefesimi tuttum ve koridorda yürümeye başladım , sessiz ve hızlı adımlarla koridoru kolaçan ediyordum. evet daha önce bodrum katta gördüğüm morg buradaydı. şaşırdım ulan bu nasıl şey dedim ve morga zütüm yemesede girdim.

morga girdim , içeride ekrem abi vardı ulan dedim bunun işi ne ? delikanlı bu saatte burda ne işin var diye sordu. yok abi şeyy, yalan uydurmaya kalkıcakken sözümü kesti demek sende öğrendin ! - tam neyi demeye kalkıcakken gel burda dedi. beni morgun arkasına zütürdü.

ve buz tutmuş bi morg bölümünün kapısını açtı , sedyeyi çekti. aman tanrım ! olamaz sedyede insan yerine köyde kötü görünen kuduz köpek vardı nefesim kesilmişti.

ardından bloklar halinde bütün morg bölümleri açıldı. ve sedyeler dışarı çıktı. tüm ölü vücutları ayağa kalktılar bu arada ekrem abide bıyıkaltından gülüyordu.

ve bütün bloklar açıldı. içinden kimlermi çıkmadı ? , elvininden tut , mürseline kadar , istanbuldaki aşkımdan tut , mürsele kadar herkes evet tüm herkes (sadece ailem yoktu) ben gerilmiştim hepsi gülerek üzerime geliyorlardı kiii

ekrem abi beni tuttu ben noluyo lan ? yardım edin diye bağırmak istedim fakat elvin koşarak 30 cmlik yannanını ağzıma vermişti bile ardından burağı görür gibi oldum zütüme girmek için adete sabırsızlanıyordu ve başardı onunda 20 cmlik aletini içimde hissediyordum

bunu başta rüya sanmıştım ama değildi hatta beni hasan dede bile gibmişti. artık güneş doğuyordu ölüler tekrar sedyelerine girdiler. ekrem abi hariç oda bu olanları unutma her akşam buraya gel kevaşe dedi.

bende gülerek tamam dedim. o gün bugündür geceleri 5.kattan çıkmıyorum. aslında benzin istasyonunda pompacıyım demiştim ya hikayeyi anlatırken bi orada yalan söyledim benzin istasyonu (hastane) beni pompalıyorlar.

artık çok mutluyum.

hikayede burda biter