sokaktaki mahalle çocukları 90 lı yıllar edasıyla top oynuyordu. gün batımı yaklaşıyordu. hatta gün batımı başlamıştı bile. hava turunculaşıyor, batan güneş gözümü almaya başlıyordu.o 90 lı yıllar edasıyla top oynayan çocuklar topu yere vurdukça toz yere kalkıyor, batan güneşin verdiği ışık hüzmesiyle çok hoş bir görüntü veriyordu.

telefonumu bir umutla açtım.ama tek bir bildirim dahi yoktu.en son yazdığım mesaja görüldü bile atmamıştı.o sessizlik üstüme üstüme gelmeye başladı.ben kafamı dağıtmak için ayağa kalktım. telefonumu tekrar kapattım. sabahleyin yağmur yağmıştı.o ıslaklık yer yer kendini gösteriyordu.o ıslaklık sokak lambalarının o huzur veren turuncu ışığını ustalıkla yansıtıyordu.bu bana daha da huzur veriyordu.

havada tek bir bulut dahi yoktu. saat 9 buçuk oluyordu sanırsam. gökyüzündeki ay havayı tek başına aydınlatıyordu.o ay ışığı dağların arkasından görünüyor, dağların tepesindeki tek tük ağaçların gölgemsi karanlıklarını görmemi söylüyordu.

akşam ezanı okunuyordu.o çocuklar yavaş yavaş evlerine dönüyor, sokaklar boşalıyordu. artık sokağın gerçek sahipleri gelecekti.ben de hafiften kalktım.eve gitmeyecektim. telefonumu kapattım.her şeyden uzak durmak istiyordum. öyle de yaptım.ama son kez mahalle me gittim. mahallemde sık sık apartmanlar,dar sokaklar, eski sayılabilecek varoş bir yerdi.o dar sokaklardan geçmek öyle bir zevk veriyordu ki bana...

bakkalcı esnaf abilerim de dükkanlarını kapatıyordu. sokaklar iyice boşalmıştı. evlerdekiler yemekten sonra keyif çayı içtiler. saat 9 a geliyordu. artık ışıklar sönmeye başlamıştı. televizyonun verdiği o mavi ışık evleri aydınlatıyordu.

sokak lambalarının turuncu ışığı kaldırımlara vuruyordu. elektrik trafosundan gelen ses bu sessizliği daha da sessizleştiriyordu.o ses bana o kadar huzur veriyordu ki,2 saat en sevdiğim müziği dinlesem bu kadar rahatlayamazdım.

yaz okuyodum pnpm güzel yazıyorsun inşllah alıntı değildir