tyler durden taktiğiyle ölmekten yırttım

benim bile düşündükçe hala "gibtir lan nasıl yaptım bunu" dediğim hikayemi anlatacağım uzatmadan. dinleyen varsa rezervleri alabilirler. ibretlik ve şahsım tarafından yaşanmış bir hikayedir.

hira taktiği en iyisi.

hilal taktiği giber

kolpaysa biraz iyi yaz da okurken eğlenelim

riziko sey pardon o baska konuydu ama hıkayeden ne cıkcagı bellımı olur

@3 ü dışlayın

reserved.

evet başlıyorum; sene 2005. üniversiteye başladığım sene. ankaradan kalkıp, istanbulun taşaklı sanat üniversitelerinden birini kazandım -tak var gibi- neyse liselilikten yeni kurtuldum zaten bir de özel yetenek sınavıyla girdiğim okulun ortdıbını çözmeye çalışıyorum. ilk kez ailemden ayrı kaldığım için kendimi daha 18 yaşındayken adam olmuş gibi hissediyordum. güya sanatçıyız ya bir de amk. gözlemleyip, yorum yapıyorum kendimce üniversite hayatına ve önceki hayatıma kıyaslamalar yapıyorum. neyse bu kafada bir ergendim işte.

yaşayan mutlaka bilecektir, o yaşlarda bir ergenseniz ve ortdıbınız bu denli parlak* şekilde değişiyorsa bir süre mala bağlarsınız. "neydim" "ne oldum" "kimim" falan derken, karaktersiz bir huur çocuğu oldum çıktım. bir kitap okuyorum, bi bakıyorum ertesi gün o kitaptaki karakterlerden biri olmuşum. sonra bir film izliyorum, pat başka karakterim. bu böyle 1 sene kadar gitti ama bürüneceğim tonlarca karakter birikti cebimde. bunlardan en çok "underground" olanları seviyorum ama -ergenlik işte amk- fight club romanından tyler ve kinyas kayra romanından "kinyas" favori karakterlerim. zütüm mü sıkıştı hemen bürünüyorum, takılıyorum öyle bir süre. bakıyorum bir gib olmuyor geri ergen halime dönüyorum, yeni karakterler arıyorum.

o sıralarda, 2 yeni karakter daha kattım hayatıma, şu 2 senedir hayli popüler olan, kaybedenler kulübü sunucuları, kaan çaydamlı ve mete avunduk u keşfettim o dönem. arkadaşın eski kasetlerde kayıtları vardı. 90lar programlarının kent fm kaydı. neyse 2-3 program dinledim oldum kaan çaydamlı. kadıköyde barlarda falan takılıyorum falan. bir de gibko bir motor aldım kendime. takılıyorm öyle kadıköy sokaklarında. sonra günün birinde barlarda şansım yaver gitti ilk kez ve bi kız kaldırdım. bunla tüm gece takıldık falan. evine bıraktım ben bunu. numarası falan her şey tamam. o hafta içinde 1-2 kez daha buluştuk. iyi gidiyor yani. ama amacım tamamen "pompa" çünkü kaan pompacı..

ee sonra

tabii 18-19 yaşında bir ergen olarak, bu tip bir kızla daha önce hiç tanışmamıştım. 2. hafta biz bunla pompaya koştuk. keyfim yerinde amk. olmaya çalıştığım karakter gibi hissediyorum kendimi. ama bir şeyler ters gidiyor farkındayım. kız benden 3 yaş büyük ve etrafında ondan da büyük adamlar görüyorum sürekli. ama niyetim pompa olduğu için dert etmiyorum. böyle 3-4 hafta takıldık biz. kızın evi vardı, haftada 3-4 akşam gidip pompalıyordum. resmen hayal gibiydi amk. motorum var. istanbuldayım -o zaman istanbulu şehir sanıyorum- dünya bana güzel.

eee ne oldu

kızla tanışalı 1 ay oldu olmadı, bir gün sabah aradım ulaşamıyorum telefonuna. gittim evine kapıyı açan yok. komşusu olan bir arkadaşı vardı, ona sordum, dün gece benden borç para istedi, sonra da görmedim bidaha dedi. ben tabii ne gib yiyeceğimi bilemedim. kızı acayip merak ediyorum ne oldu ne bitti diye. okula falan gitmedim öyle bekledim evinin önünde tüm gün. akşam 8-9 gibi telefonunu açtı. mesajlarım iletildi. sonra hemen aradım açtı. 2-3 gün yokum ben, merak etme iyyim dedi kapadı. amk ben iyice delledim. merak ediyorum ne oldu, kimle falan diye. baktım kızı sandığımdan daha çok önemsiyorum. ağlamaya falan başladım. -amk ergeni-

resmen 2 gün evinin önündeki eski koltukta yattım kızın amk. sonra 2 gün sonra akşam üstü bu taksiden indi bana doğru geliyor. gözlerinin altı falan çökmüş amk. koştum ne oldu falan diye soruyorum ama cevap yok, öyle bakıyor bana. sonra sarıldı ağlamaya başladı amk. içim gitti lan. ilk defa kendimi o an büyümüş hissettim ben. derler ya hani, baban ölünce büyüdüğünü hissedersin falan diye. yalan amk. babam öldüğünde sadece akşam kapıyı kitlemekti işim, ama bu sefer öyle değildi. karşımda kendini tamamen bana teslim etmiş güzel bir kız vardı, sarılmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu..

hızlı yazmasan ananı giberim tablete geçiyorum

ne yapacağımı bilemedim, sarıldım, sakin olmasını söylüyordum. eve çıkardım. koltuğa oturduk, dizime yattı, öyle ağlıyor amk. bir şey demiyor, ben de soramıyorum. korkuyorum alacağım cevaptan. ama öyle güçlü hissediyorum ki kendimi anlatamam. o an gökten tanrı inse kızı istese, zütüne 4 kutsal kitabını da sokup geldiği yere gönderrim. o derece bir özgüven. zaten hayatımda da öyle güçlü hissetmedim bidaha kendimi. neyse kız ağlaya ağlaya uykuya daldı. bekledim sabaha kadar başında ben de. 1-2 kere telefonu çaldı masanın üzerindeki. baktım "selim" diye biri arıyor.. açmadım ama sadece sessize aldım uyanmasın diye.

reserved

Hızlı yaz biraz amk