hikayesi. Savaş sırasında 2 anzak askeri, yarbay hüseyin avninin komutasında olan 57. alaya esir düşmüştür. Esir düştükleri vakit askerlerin üstünden çıkan tabanca dürbün ve incillere el konulmuş. Askerlerimiz esirlere o kadar misafirperver ve iyi davranmıştır. Bu kadar iyi davranmalarına rağmen esirler yinede tir tir titremektedir ama dil bilinmediği için askerlerimiz onlara dertlerinin ne olduğunu soramaz. Kendilerine yapılan bu muameleden dolayı rahatlayan anzaklardan biri birgün komutanın yanına gelerek onu tepeden tırnağa incelemeye başlar. Komutan buna bi anlam veremez tabi.

Savaş biter ama savaş bitiminde esir anzaklar evlerine dönerken bizim 57. alaydan birtane bile sağ kurtulan olmamıştır... Aradan 30 yıl geçer. Esir anzaklardan biri yıllar boyunca ailesine savaşta kendilerine bu kadar iyi davranan o komutandan bahseder durur hemde her Allahın günü. O komutanı birtürlü unutamaz.

ailesine Çanakkaleyi unutamadığını ve tekrar dönüp harbin olduğu toprakları ziyaret etmek istediğini söyler ve karısıyla yola düşerler. Ancak o zamanlar savaşın yapıldığı yerleri gezmek yasaktır sadece özel izin alanlar savaş bölgesini ziyaret edebilir.

izin alması gereken kişi ise Tekin Arıburun'dur. Arıburnundan soyadını almış o kim biliyomusunuz? Şehit olan komutanımızın oğlu.. 30 sene önce babasının çadırında esir olan adam şimdi oğlundan izin istemek için gelmiştir ama tabi durumdan habersizdir. Sonraları Genelkurmay başkanlığıda yağmıştır Tekin Arıburun. Bunlara izin verir ama derki, 'ben size 3 gün izin vericem gidin gezin ama 3 gün sonra Ankara'ya benim evime gelin misafirim olun benim babamda Çanakkale şehidiydi..

adam söz verdiği üzere 3 gün sonra Ankraya Tekin arıburunun evine misafir olarak gider.. evde kahve içecekken Tekin arıburun mutfaktan kahve almaya gidince adam duvardaki resmi görür ve birden heyecanla karısına dönüp duvardaki resmi göstererek, 'bak hanım bak işte resimdeki adam, 30 sene önce biz esir olduğumuzda bize iyi davranan bizi misafir eden komutan işte o görüyormusun' der. Adam heyecanla bağırdığı için Tekin arıburun bunu duyar. Kendisi yabancı dilde bildiği için adamın ne dediğini anlamıştır.

mutfaktan hemen yan odaya geçer ve neyle gelir biliyormusunuz? bir tabanca, bir dürbün ve bir incil.. Bunları sehpanın üzerine koyunca yaşlı anzakın gözleri yuvasından fırlar, gözleri dolar ve bunlar benimdi der.. Evet senin olduğunu biliyorum der. 57. alay şehit düşmeden önce emanetleri öyle teslim etmiş öyle net bilgi vermiştir ki, sanki yıllar sonra o adamın geri geleceği içine doğmuş gibi.. Neyse Tekin arıburun adama şöyle der: 'tamam bunlar senin sana vereceğim ama bir sorum var neden çadırda tir tir titriyodunuz? adam şöyle der:'ingilizler Türkleri bize öyle bir anlattı ki, Türkler yamyamdır, insan eti yerler diye bizde Türkler bizi ne zaman pişirip yiyecekler diye korkudan titriyoduk der. Tekin arıburun bir soru daha sorar. Peki biriniz babamın etrafında dönüp onu inceliyomuşsunuz neden inceliyodunuz? adam şöyle cevap verir:'ingilizler bize türklerin canavar olduğunu ve kuyruklarının olduğunu söylediler bende merakımdan acaba kuyrukları nerede diye inceliyordum.'

Evet arkadaşlar bizim askerlerimiz onlara bu denli iyi davranırken avusuturalyalı ve savaşı başından sonuna kadar takip etmiş bir savaş muhabiri bir yazısında şöyle demiştir.
'ingiliz ve anzak askerleri 3,5 tane türk askerini biyere koyup etraflarına odundan ve yanıcı maddelerden oluşan bir çember çevidiler ve yaktılar. Birkaç dakika sonra hepsi cayır cayır yanmaya başladı ve acıdan bağırmaya başladılar. Bu çığlıklara ise ingiliz ve anzak askerleri kahkaha ile gülerek karşılık verdiler. O an içimden hepsine lanet okudum ve yok mu şunların ağzını burnunu dağıtacak biri dedim. insanlığımdan utandım.. (charles bean)