+2
-2
edebiyat falan yapmayacağım. bu güne dek aklınızın ucundan dahi geçmeyecek bir hayat yaşadım.
Herkes gibti hayatımı, kendim dışında.
Normalde herkes kendi tercihleriyle , kendi yaptıklarıyla , kendi yanlışlarıyla , kendi doğrularıyla kendi hayatını kendisi giber. Fakat benim hayatımı ben dışında herkes gibti. Tanımadığın insanlar , senin 5 dakika sonra ne yapacağına karar verdiler mi hiç ? Muhtemelen böyle bir şey kulağa çok saçma geliyor dimi. Ama benim yüzünü dahi ilk kez gördüğüm insanların hayatım hakkında söz hakkı oldu. Mesela okul çıkışlarında her çocuk gibi eve gidemedim. Çektikler köşeye dövdüler her gün. Müdüre söyledim ilgilenmedi , babama söyledim giblemedi. Polise gittim çocuksun dedi. Beni koruyacak bir abim de yoktu tanıdığım da. Akrabalarım var 3-5 tane sözde abim. Alayı huurnun oğlundan daha namussuz bir anneye sahipti. Bunlardan birinin kavgasına şahit olmuştum bir keresinde . Eleman bıçağı çekmiş Kovalıyor bu sözde abimi. 1 saniye düşünmedim bıçağın önüne attım kendimi sonra çevredekiler de sanırım benden cesaret alıp ayırdılar kavgayı. Mertlik cömertlik kavramları yaşadığım yere uğramadığı için benden cesaret aldılar galiba diyorum çünkü ben dayak yerken hep izledi beni bu insancıklar. 1-2 kişiden değil 10 kişiden 20 kişiden dayak yediğimi bilirim sadece pgibolojim bozuk ve onlarla takilmadigim için. 1 saniye düşünmeden canımı ortaya koyduğum sözde abim kardeşine gülerek dovcem bu çocuğu diye şaka yaptığım için beni tokatlayip gibtir etti.
Çok konuştum farkındayım asıl konuya geleyim. Benim hayatım her zaman karalamalarla geçti. Kimi zaman motorunun arkasına kız bindirip gibmeye zütürenler tarafından abaza sapığa çıkarıldı adım , kimi zaman da balicilerin balici diye karalamalariyla... Tek yaptığım o yaşta belki sigara içmek ve alkol almaktı
. Fakat hiç bir zaman yaptıklarımla yargılanmadım. yapmadıklarımla yargılanıp dayaklar yedim karalandım. çökük pgibolojim yapmadıklarımla daha da çöktü. 4 kız arkadaşım oldu onlar da gibti pgibolojimi sonra da gibtir olup gittiler. Her zaman başarılarım baltalandı.
Çoğunu tanımadığım , üzerimde söz hakkı dahi olmayan insanlar yaptı. Az olan fakat aslında en fazla olan kısmını bana sahiplenebilecekken sahiplenmeyen ailem yaptı. Bu sadece Yaşadıklarımın sonucu olan hayatım. Yaşadıklarımı anlatınca intihar etmemek için sebebim kalmıyor. Dile getirmemek en iyisi. söyleyin simdi bana insanlardan nefret etmekte haklı mıyım yoksa ruh hastası bir huur çocuğu mu ?...
Tümünü Göster