Aile için çocuk, zamanı geçmeden yapılması gereken bir görev. Yapmama gibi bir seçenekleri olduğundan bile haberleri yok, kendi ailelerin ve çevrelerinden öyle görüp şartlandırılan insanlar.

Çoğu anne baba, düşünce ve karakterleri belirli bir olgunluğa erişmeden hadi bunu geçtim hayatında yapmak istedikleri ve kendilerini konumlandırdıkları yeri elden edemeden çocuk sahibi olan insanlar. Çocuk olunca da bu dediğim çoğu şeye ulaşmak imkansız gibi bir şeye dönüşüyor gözlerinde, çünkü çocukla ilgilenmek, ona vakit ayırmak gibi şeyler öncelikli hale geliyor. Bir yandan da artık çocukları olduğundan belirli bir vazifeyi yerine getirdikleri için iyice kendilerini hayata karşı salıyorlar.

Şimdi bu salma ve yarım kalmışlıktan dolayı aile çocuğa iyice yükleniyor. Çünkü o çocuk istedikleri gibi yoğurup aslında kendi içlerinde kalan başarısızlıkları ve hayal kırıklıklarını yaşamaması gereken, ulaşamadıkları hedeflerini başarmak zorunda olan bir şey. Çocuk üzerinden kendi egolarını tatmin etme istediği aslında ailenin derdi. Böylece hayattan, çevreden, kendi ailesinden yeri gelince bir nevi intikam alacak ya da kendilerini ispat edecek. Çocuk başarılı olacak ki kendilerini başarılı saysınlar.

Çocuğun yaptığı her hareket eğer ailenin kafasında oluşturduğu imaja tersse hemen önü kesilir. Çünkü anne ve baba kendi oluşturmaya çalıştıkları bu eserin bozulmasını istemez. Daha onla diğer insanlara hava atacak, çocuğunun başarısı üzerinden kendi primini yapacak çünkü.

Ailenin çocuk için düşündüğü yoldan çıkmaya başlamasıyla da asıl şenlik başlar. Çünkü yukarıda dediğim sebeplerden ötürü oluşturmaya çalıştıkları başarı tehlikeye girmiş gözüyle bakarlar. Başarıları risk altındadır.

Çocuğun fikir vb. şeyleri aslında umurunda değildir çoğu ailenin. Onu bir bireyden ziyade kendi uzantıları olarak görürler ve böyle uzantıların kendilerine yol çizme gibi bir hakkı yoktur onların gözünde. Kendi aileleri onları böyle bir imkan sunmamıştır çünkü. Hem bundan hem de kendi gençlikleri (veya hayatları) zamanında çevre baskısı, ailelerinden ya da kendi sığlıklarından dolayı yapamadıkları şeyleri çocuklarının yapmasını da istemezler. Çocukları yapınca Ben niye keriz gibi yapmadım zamanında, böyle bir şey de mi varmış vb. şeyler geçer akıllarından ve bildiğin kendi çocuğuna bilenir bu aileler alttan alta, karşısında yapamadıkları, yağmaya çekindikleri şeylerin yapıldığını görmek istemez. Böylece apayrı bir savaş başlar çocuk ve aile arasında.

Bu ve bunun gibi durumlardan dolayı hesapta bu toprakların çok övülen aile yapısı çoğunlukla sorunlu, kendini anlatamayan, yarım kalmışlıkların acı ve pişmanlığını yaşayan, hayata atıldığında ne yapacağından habersiz, ailesi veya çevresinin sığlıklarından dolayı yaşadığını bile unutan bir insan yığınını arttırmaktan başka bir işe yaramaz.