türk hava yolları 634 sefer sayılı uçuşu

O uçaktan sağ kurtulan Aliye iL :

iNiŞ ANONSU YAPILDI VE...

Saat 20.00’ye geliyordu.

Her şey yolundaydı, hiçbir aksilik yoktu. ’iniyoruz’ diye anons edildi. ’Kemerlerinizi çözmeyiniz’ dendi.

iniyoruz. Koltukta biraz doğruldum.

Beklemeye başladım.

Tam iniyoruz...

Heyecanlandım. Sıkıntı bastı beni. ’Acaba kemerimi açsam mı’ diye geçirdim içimden. Vazgeçtim.

Birden...

Ben kemerimi açayım mı açmayayım mı diye düşünürken büyük bir gürültü koptu.

Ne olduğunu anlayamadım.

Çığlıklar duydum.

Bir de valizler uçuyordu havada sanki.

Sinyaller yanıp sönüyordu. Dua etmeye başladım.

Sonra...

Sonra ne oldu, hatırlamıyorum...

Kendimi yerde buldum.

Büyük bir acı var gövdemde.

Elmacık kemiğimi vurmuşum bir yerlere.

’imdat! Kurtarın’ diye bağırmak istiyordum, sesim çıkmıyor.

Birden yangın çıktı. Kocaman bir yangın. Depo patladı sanki.

Dedim ki ’Ne oluyoruz?’ ’Ben nerdeyim?’ ’Ne oldu?’

Önce rüya diye düşündüm. Hayır uçaktaydım. Evet, hatırladım Diyarbakır’a gidiyorduk. Fakat ne oldu, niye yerdeyim?

Karanlıktı.

Hálá koltuğa kemerle bağlıydım. Kemeri çıkarmaya çalıştım. Açamadım.

Bağırmayı denedim yine.

Yangın o kadar şiddetliydi ki sesimi kimse duymuyor. Dua etmeye başladım.

Bir yandan da kemeri açmaya çalışıyorum, açarsam kurtulurum diye düşünüyorum. Ellerim titriyor. Alevler yaklaşıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum. Sonunda kemeri açtım.

Açınca, sırtımdaki koltuktan kurtuldum. Emekleye emekleye uçaktan uzaklaşmaya çalıştım.

Yine bir patlama oldu. Bu çok büyüktü. Hani filmlerde olur ya aynen öyle. Çevreye alevler fırlıyordu. Alevlerin bazıları üzerime geliyordu. Kemerimi açmasaydım diri diri yanacaktım.

BENi BULDULAR

Ne kadar zaman geçti anımsamıyorum.

Ben zannediyorum herkes benim gibi çıktı ve kurtuldu. Bir ben kaldım, beni bulamadılar.

Ambulanslar, itfaiyeler geldi. Ama uzaktalar, beni görmüyorlar.

’Herhalde diğerlerini kurtarıyorlar, sıra bana da gelecek’ diye düşünüyorum.

Birini görmüştüm kazadan sonra, ayaktaydı, alevler her yanını sarmıştı, aklıma o geldi; ’Tabii önce onu kurtaracaklar’ dedim.

Tekrar sürünmeye başladım. Ama nereye gidiyorum bilmiyorum.

Karanlıktı hálá. Üstümde koyu renk elbise yoktu, bej çok açık kazak vardı. Beni rahat görürler diye düşünüyordum. insan o durumda çok acayip şeyler düşünüyor, işte böyle.

Sonra bir ses duydum. Beyaz gömlekli biri ’Kimse yok mu’ diye bağırıyordu.

Sonunda beni gördü. Birilerine bağırdı. Ne dedi bilmiyorum.

Tek bildiğim kurtulmuştum.

Sonra ne olduysa, yine ’rüyadayım’ demeye başladım.

Canım çok yanıyordu. Başıma insanlar birikti, ’Savaş mı çıktı’ diye sordum. Çünkü askerler geldi yanımıza.

’Çabuk olun’ diyorlardı. Sedye geldi, beni taşımaya başladılar. ’Nereye zütürüyorsunuz’ dedim. Yola zütürüyorlarmış, uçak beni çok uzağa fırlatmış.

Devlet hastanesine zütürdüler.

Duydum ki 75 kişi hayatını kaybetmiş.

Küçük Helin de ölmüş... "

(Bu röportaj CNN TÜRK’te yayımlanan "Oradaydım" belgeselinden alınmıştır.)