Bu üzüntülerimizin sebebi umut. Umut ettiğimizden oluyor hep. insan hani bir havaya zıplar çıktım zanneder de sonra hemen düşer ya. işte bizimki de o hesap. Tam oldu dersin bu sefer kırdım şeytanın bacağını. Hoop düşersin. Yine başladığın yerdesin...

Çocukken öğretmenimiz Sisifos diye bir adamın hikayesini anlatırdı bize. Tanrı'nın lanetlediği bir adam. Sırtında kocaman bir taşla dağın en tepesine çıkmaya çalışırmış. Ama her defasında tam çıktım dediği anda ayağına çakıl taşları bata bata geri düşermiş. Ama her seferinde tekrar tekrar denermiş. Bir daha... Bir daha... Bir daha...
Tanrılar beyhude bir çabaya mahkum etmiş bu adamı anlayacağınız.

Bizim hikayemize ne kadar benziyor değil mi? Biliyoruz olmayacağını, taşın aşağı yuvarlanacağını biliyoruz ama her defasında bir umut yeniden deniyoruz. Bir umut işte.

Bazen insan ister istemez kahrediyor kendini. isyan etmek gibi olmasın ama neden ben diyesi geliyor. Başkaları bakkaldan ekmek alır gibi kolayca ulaşırken hayallerine bu kadar çileye zorluğa rağmen bizim neden olmuyor diyesi geliyor insanın.