Yine başlıyor bu Allah'ın belası okul. Hayır bi ton masraf. Okumayıp burda bi iş bulsam daha karlı.
Neyse bi kaç haftaya bi iş bulur okul gibi bi zaman kaybindan kurtulmuş olurum.Ama sen gel de bunu anneme anlat.
"Oku da baban gibi eve 5 kuruş para getiremeyen bi herif olma".Diyor başka bişey demiyor.
Ben giderim okula tamam da kafam almıyor o nolcak ?
Neyse annem 3-5 kuruş biriktirdiği para ile defter kitap almış.
"Can koca adam oldun kimseden geri kalma ezik hissetme"diyor. Sırf onu kırmamak için çabalayacağım.
Yarın okul var diye yattım.Ama aklimda bi ton düşünce.
8. Sınıf yeni arkadaşlar ve matematik. Nolcak lan bu halimiz diye düşünüyordum. Hadi hayırlısı be diyip uyumuşum.

Edit: Hikaye tamamen gerçektir. Vice'nin hayatı hakkında yaptığım araştırma ile hikayeyi yazıyorum.
2-3 reze devam

Beyler partlarda 1 şuku var duvara anlatmayalım.

Aradan 1 hafta geçmişti. Herşey yolunda gidiyordu. Yavaş yavaş dersler başlamıştı.
Matematik gene tak gibiydi. Ama sözel dersler fena değildi az çok anlıyordum birşeyler.
Ders matematikte üslü sayılar mi ne. Bir gram bişey anladığım yok.
"Hocam bu ne ya 1 hafta oldu ayni konu ama ben bişey anlamiyorum"dedim.
Hoca:
"Tekrar anlatamam Can. Ama anlayan bi arkadaşın sana anlatabilir. Eveet kim anlatiyor ?"
Herkez birbirine bakti. Kimse anlamadi ki bana anlatsin...

içimden dua ediyorum. Allah"ım bikere şu matematik bir işe yarasın. Bana dersi Deniz anlatsın. Sonra düşündüm. Olum bu kız çok güzel ve narin bişey. Sen onun dilinden anlamazsin. Lan sen sevmezsin diye düşünürken
"Hocam ben anlatabilirim"dedi Deniz.

Bir hafta sonu Deniz tutturdu yine park park diye. Bu sefer hava güzeldi. Dışardan hazır yiyecekler felan aldık. Bi piknik yapalım dedik. Aslında Deniz'in benden birşeyler istemesi hoşuma gidiyordu. O mutlu oldukça bende mutlu oluyodum.
Bi nevi anne ve babasının acısını bastırmaya çalışıyordum. O gün akşama kadar gezdik. O eskisi kadar kahkaha atmiyordu. Onun yanında bende o kadar mutlu o kadar Üzgün oluyordum.

Akşam eve gelince Deniz çok yorulmuştu. Dizime yattı. Ben ona destek olduğumu onu hiç bırakmıyacağımı felan söylüyordum. Bi yandan da ellerim o güzel saçları arasında geziniyordu.
Bi süre bana karşılık vermeyince merak ettim. Baktım dizlerimde uyuya kalmış. O kadar masum uyuyordu ki. Sanırım bi kaç saat bıkmadan izlemiştim onu.

Sonra aklıma 3 dakikada gözlerimle yediğim kız geldi. Nasıl da mutluydu.
Annesi vardı. Babası vardı. Bi ailesi vardı. Ya ben ? Ben ona hediye almak için tanımıştım babasını. O benim babam olmuştu. 1 ay içinde hem hediye alacak hemde eve katkı sağlayabilcek parayı vermişti.

Bugün kapıya gelen bi postacı herşeyi değiştirdi. Bi zarf üzerine "Deniz'e" yazısı. Merakla. zarfı açan Deniz zarfın içinde bi kağıt kağıtta da dükkan ve evin Deniz'e bırakıldığını fakat küçük olduğundan yaşı gelene kadar herşeyin evdeki yardımcılari yaşlı adamcağız Mehmet Amca üzerinde olduğu yazan bi kağıt.
Mehmet Amca'nin kimi kimsesi yokmuş. Deniz'in dedesi onu bi Çocuk Esirgeme Kurumu'ndan alıp büyütmüş, sonra o vefat edince de Denizin babasıyla yaşamaya başlamıştı.
Bu durumda Denizin gözleri parladı. Hemen bana dönüp

"Can, Mehmet Amca. O bize bakarsa gitmek zorunda kalmayız"dedi.
Benim de aklıma yatmıştı.

Bunu hemen anneme anlattik. Annem Mehmet Amca ile görüşmek istediğini söyledi. Hemen Denizlerin eve koştuk. Mehmek Amca'yi alıp bizim eve getirdik.
Annemle bi süre konuştular. Sonra nasil ikna etmişse etmiş. Annem kabul etti. Biz de Deniz le hayal kurmaya başladık. Çok heyecanlıydık. Bu birlikte yaşama fikri Deniz'in yarasını biraz da olsa bastırıyordu.

Ben ona babamdan görmediğim baba şefkatini gösteriyordum. O kadar mutluyduk ki. Okula gidip geliyorduk.
Mehmet Amca dükkan ile ilgileniyordu. Deniz elinden geldiği kadar yemek yapıyo hafta sonları beraber ev işleri felan. Bildiğinizi evli gibiydik.
Haftalar aylar böyle geçiyordu...

Sabah saat daha 6.30 bi ses
   "Caaan, oğlum kalk hadi!"
Başladı işte diye düşünüp zar zor kalktım. Annem geçen seneden kalan pantolonumu yıkamiş ütülemiş yırtık yerleri dikmiş.
Bu kadın bu kadar çabalamış madem. Deniyecem lan diye giyindim evden çıktım.
  Okula varınca bi baktim okulun bahçesinde iğne atsan yere düşmez. Küçüklerin anneleri ellerinden getirmiş. Bazılarının babalari getirmiş.
"Ulan böyle bi babamız olmadi"diyerek sıraya geçtim
Sırada bi ton yabancı.Bi baktım bizim geçen senelerden Emre. Sınıflar karma olmuş ama Emre bizim sınıfta. Sınıfa gidince arkalara oturduk.
"Tatil nasil geçti"diye sordum. Adamın verdiği cevap:
"Güzel ama ben ezgiyi çok özledim."
Ulan adam tatilde bile oturup sevgilisini özlemiş. Bu işler bana çok ters olum. 3 ay miss gibi yatmak varken kızı mı düşüncem.
Derken gözüme bir kız takıldı.Şaka gibi lan bu kadar düşünce üstüne bu kız beynimi bulandırdı. Emre beni dürtüp
"Yuh lan 3 dakka oldu kızı gözlerinle yedin"diyince utandım.

Bunun üzerine "oley be" diye bağırmışım :( herkes bana baktığında.
"Yani bana ders anlaticak birini buldum diye sevindim" diye kıvırdım.
Deniz bana öyle bi tatlı gülümsedi ki. Sanki bian öldüm de cennete gidip geldim sandım. O kadar güzel bi kızdı ki...

Tenefüste geldi ve
(d:deniz b:ben(
D: ne zaman çalışalım Can ?
B: ne zaman uygun olursan.
D: o halde bugün okul çıkışı kütüphane.
Dedi ve gitti
 
Dur ben şimdi ne giycem ? Nasıl davranicam diye düşünürken.
Emre ye dönüp
"Gel lan bi temiz hava alalım"dedim ve dışarı çıktık

Neyse ki o gün hocalar ders felan istemedi. Emreyle muhabbet ederek geçirdik.
Eve geldiğimde annem yoktu. Temizliğe gitmişti bi kadına. Anahtari çantamdan alıp eve girdim. Erken kalkmistim ya hemen yatağa koştum.
Gözlerimi kapatıp uyumaya çalışıyordum aklımda o kız. Yoklama sırasında isminin Deniz olduğunu öğrenmiştim. Noluyo lan bana.Bu ergenlik hiç iyi gelmedi derken uyumuşum.
Uyandığımda annem başıma dikilmiş gülüyordu.
"Kim bu deniz ?"
"Deniz de kimmiş. Ben tanimiyorum Deniz falan" diyerek kıvırmaya çalıştım. Annem de fazla uzatmayatak.
"Git banyo yap iyi değilsin sen"dedi
Haklıydı. Ben lan ben.Can .Oturup ilk defa gördüğüm o kızı sayıklamışım. Neyse banyo yemek derken bide sokakta futbol oynayarak o günü bitirdik.

Tüm bu olanların üzerine cuma günü okul çıkışı Deniz elinde ufak bir çanta ile bize geldi. Temiz ve titiz annem yerinden kalkamasa da çarşaf ve diğer lazım olacak eşyaların yerlerini Deniz'e söyledi.
Deniz de bizde kalmaya ve benimle aynı havayı solumaya başladı. Cumartesi sabahı birazda pgibolojik olarak daha iyi hissediyordum.
Deniz, annem ve benle elinden geldiği kadar ilgileniyo hatta kendini zorluyodu. Bu süreçte annem Deniz'i çok sevmiş hiç olmayan kızı yerine koymuştu.
Bu günlerde birbirimize daha çok bağlanmıştık.

Pazar günü falan derken çok şükür daha iyiydim. Ama yarın Deniz eve dönecekti. O gün de aynı evde beraber geçirdik. Deniz sabah okula gitmek için hazırlanıyordu ki telefonu çaldı.
Babası önce annemi sonra beni sordu. Sonra da Deniz'e şehir dışına gitmeleri gerektiğini okula değilde dükkana uğramasıni söylediler. Deniz için 1 hafta rapor alacak ve onuda zütüreceklerdi. Ben hala iyi değildim.

O gün okul çıkışı hemen eve koşup çantamı bi köşeye fırlattım. Dolapta bulduğum temiz bi gömlek ve pantolonu tek seferde giyip dışarı fırladim. Annem olsa ona "Deniz beni ders çalıştıracak" demek zorunda olacaktım. Bundan utanirdim. Deniz diye sayıklarken yakalamıştı çünkü beni.

Kütüphane ye gittiğimde Deniz ortalıkta görünmüyordu. Yoksa gelmiyecek mi diye korkuya kapıldım. Sonra ne kadar hızlı giyinip koşarak geldiğimi düşününce
"O benim kadar acele etmedi. Normal olarak biraz beklemem gerek" diye düşündüm. Ve dışarı çıkıp bi sigara yakarak bekelemeye başladım. O da çok bekletmeden geldi. Ve o kadar güzel gözüküyor ki biseyler demem gerek diye düşündüm.
"Deniz çok güzelsin"dedim. Teşekkür edip yanıma oturdu. O kitaplarını çıkarırken bende onun gibi kendi kitaplarımı çıkardım.

Sonraki gün okulda Emreyle muhabbet ederken laf arasında açılmayı düşündüğümü söyledim.
"Öyle kuru kuru olmaz, gidip hediye felan ver"dedi.

O dedi demesine de. Dert-di hediye bende para yoktu.
Madem öyle. Hediye lazım. Gidip bi işe girdim. Okul çıkışları çalışıp çabalayacaktım. Haftalıklarımı biriktirip bi hediye alacaktım.

Bikaç saat anlatti birşeyler. Tam ona dönüp teşekkür edeyim derken
"Anladı-" dedi. Birden ne diyeceğimi bilemedim. Göz göze geldik ve çok yakındık. O an hiçbirşey anlamadı ama sozlerinin devamini unuttu. Sanırım aşk buydu
"Iıı nediyorduk. işte böyle yapacaksın. Anladın mı ?" Dedi. Kıpkırmızı olmuştu.
"E-evet" dedim

Anladığıma göre ders orda bitmişti. ikimizde hiç bitmesin istiyorduk ama hava neredeyse kararacaktı. Romantiklik falan bilmem ama ben bu saatte o kızı tek başına eve bırakamazdım.
"Seni evine bırakayım"dedim.
Çantalarımızı toplayıp oradan ayrıldık. Yolda yürürken birçok şey konuştuk.
Aile, eski okul, dersler felan. Buraya istanbul'dan gelmişler. Babasının işleri orda yürümemiş.
Eve gittiğimde "Ben Denize Aşığım" diyodum kendi kendime. Ben aşık oldum Emreyle dalga geçerken. Emre'yi ikiye katlayacak bi sevgiyle Deniz'i seviyordum. Gidip açılacaktım lan.

Benimse 1 hafta olmasina rağmen hastalığım geçmiyordu. Deniz kendini suçlu hissediyordu. Buda beni üzüyordu. Ve korktuğum başıma geldi. Deniz'e değil ama anneme bulaştı o iğrenç grip.
Deniz gittikten sonra bişeye ihtiyacımız olsa kalkmiyorduk bile. Deniz hem kendini suçlu hissettiğinden hemde bize bu durumda kıyamadiğindan babasından izin alıp bikaç günlüğüne bize yerleşti.

Şimdi günümüzde bir baba kızına asla izin vermez ama şöyle bi durum söz konusu :
Deniz'in babası istanbul da kendine bi tekstil mağazası açmış , acıyıp yanına aldığı bi genç yüzünden daha fazla orada is yürütememiş. Yanına aldığı genç kasadaki tüm hasılatı çalmış adamcağızı zor durumda bırakmıştı.
Bu işe ilk girdiğimde bana güvenmesi kolay olmadı. Çeşitli yerlere yüklü miktarda paralar bırakıp beni test etmeye çalıştı. Alıp almayacağımi kontrol etti. Bu çocukça oyunlara hiçbi şekilde taviz vermeden patronumun güvenini kazanmayı başardım.
Ayrıca ailevi sorunlarimla yakından ilgilenince annem ve bana ne kadar güvenebileceğini anlamıştı.

Yaklaşık 1 ay olmuştu işe gireli. Patronum iyi bi adamdı. Bana baya güveniyordu. Bi yere gidicek olsa
"Can dükkan sana emanet" diyordu. E buda benim hoşuma gidiyordu.
Gaza gelip daha çok çalışıyordum. Ayni zamanda arada bir Deniz'le buluşup matematik çalışıyorduk.

Zaman böyle geçerken bi cuma günü tam işimi bitirdim kapıdan içeri Deniz girdi. Beni sevindirdi fakat o başka bi sebepten ötürü gelmiş. Gerildim ve
"Neden buradasın?" dedim.
Güldü ve "Can babam nerde" dedi.

Utanarak başımı one eğip içeri gittim. Geri gelip. "Bu sabah gelmez o"dedim.

Ona hediye alacağım paranın
        Babasından çıkması garip olaydi
        Hani kolaydi lan bu aşk meşk   işleri ?

Beyler kimse yok duvara anlatmayalim. Okuyanlar en baştaki entryi şukulasın daha fazla kişiye ulaşalım devam edelim.

Neyse o gün bi şekilde cesaretimi topladım. Şimdiki gibi çıkma teklifi felan etmek yoktu bizim zamanımızda.
Hediye ve çiçekle karşısına geçtim. Ve sonunda dedim ki
"Seni seviyorum"
O da bana olumlu cevap verince ben bi kez daha o cennete gidip geri geldim. Sonra daha rahat edebilmek için gidip babasina herşeyi söyledim. En güvendiği çalışanı bendim. Zaten kızının son zamanlardaki tavırlarından anlamış. Bu konudada güvenip kızını bana emanet etti.
Herşey o kadar güzeldi ki. Her gece şükredip uyuyordum. Deniz'i çok seviyordum ben
Bi gün tuttum kolundan. Annemin karşısına geçip "Bu Deniz" dedim. Annem anlamıştı zaten. Güldü. Ve Denize çok iyi davrandı. Çok sevdiler birbirlerini

Neyse o gün hava müthiş toprak kokuyodu. Hafif bi yağmur da atışıyodu. Deniz tutturdu parkta yürüyelim diye. Kıyamadım 2 pamuk şeker alıp parka doğru yürümeye başladık.

https://youtu.be/aGqSYJnWtqM ViCE:TEŞEKKÜR EDERiM

BU ŞARKIYI DiNLEYiP HÜZÜNLENMEYEN OLAMAZ. BUNU DiNLEYiN VE ANNELERiNiZiN DEĞERiNi BiLiN.

Dinleyen yok mu beyler

Bi şekilde söylemek zorunda kaldım. Kız yerinde duramiyordu. O ağladıkça bende ağlıyordum. Kendimi tutamıyordum. Bana sarıldı ve uzun bi süre ağladı.
Onu sakinleştirmek çok aptalca olurdu. Bende bana güvenen bana destek olan babamı kaybetmiştim. Gece boyu ağladı bağırdı. En son dayanamadı ve kollarıma bıraktı kendini.
Kolanya ve sözlerimle zar zor kendime getirdiğimde öğlen olmuştu.

Yaşadığı şey çok zordu. Üstelik amcaları, dayıları kimsesi ona sahip çıkmak istemiyordu. Cenaze işlerinden sonra onun için birşeyler düşünmek zorunda kaldık. Akrabalarından kimse onu istemedi. Zaten Deniz'de kimseye gitmek istemiyordu. Birkaç gün bizde kalmaya karar verdi. Bu sırada babam dönmüştü. Istanbul'a gidip iş bulmuş. Bu bizi çok şaşırttı.

O gün ki yağmurdan sonra feci bi şekilde grip olmuştum. Okula felan gidemedim. Okul çıkışı saati kapı çaldı. Annem kim bu diye söylenerek açtı kapıyı. Gelen Denizdi. Bi telaşla hemen yanima koştu.
"Nerdeydin ? Niye gelmedin ? Niye haber vermedin ?" gibi birsürü soru sordu. En son hasta olduğumu duyunca zorla hastaneye sürüklemek istedi. Ben hep kaçardım hastane ortamlarından ama o kadar ısrar edince gittik. ilaç felan alıp döndük.

Benimle bi yandan annem bi yandan Deniz ilgileniyodu. Benim ateşim bayaa yüksekti. Rapor almıştık ve okula gitmiyodum.

Benim grip bulaşıcı olduğundan sürekli Deniz'e
"Yarın gelme bak sanada buluşacak"diyodum. Ama beni dinleyen kim ?
Her okul çıkışı elinde bi çanta ve biraz meyve ile geliyodu. Bi yandan bana ders anlatiyo, bi yandan da birşeyler yedirmeye çalışıyodu. Saatlerce başımda bekleyip kitap okuyo, sohbet ediyodu. Annem mecburen bikaç saatte olsa başka evlere temizliğe gidiyordu. Zaten babam uzun zamandir ortalikta görünmüyordu. Paraya ihtiyaç olduğundan çalışmak zorundaydı.