yaşadığımız toprakları kanlarıyla bize

istiklâl Marşı

emanet eden bir neslin çocuğuyuz hepimiz. fazla değil 90-100 sene önce babalarımızın dedeleri, dedelerimizin dedeleri ve hatta nineleri bu vatan için, bu toprak için bütün varlıklarıyla savaştılar.
şimdi ne oluyor?
destanlar yazan bu nesil, dünyanın en güzel şiirinin, marşının* doğmasına sebep olan bu nesil; kendini kansızların yerine bırakmış durumda.

ülkem, vatanım ne halde? kısaca :
-"Atatürk'ü seviyorum." dersiniz; Kemalist olursunuz.
-"AKP'liyim." dersiniz; sağcı olursunuz.
-"CHP'liyim." dersiniz; solcu olursunuz.
-"Allah!" dersiniz; şakirt olursunuz.
-"Kardeşim din televizyondan, sağdan soldan, hacıdan hocadan öğrenilmez; açın kutsal kitaptan öğrenin." dersiniz; ateist olursunuz.
-""Ne mutlu Türk'üm" diyene!" dersiniz; ırkçı olursunuz.
daha nice örnekler verebilirim.

Ben müslümanım ve Atatürk'ü seviyorum. Aynı zamanda milliyetçiyim**.
Hadi altta yazdıklarımı okumadan önce* bana da yapıştırın bir etiket.

artık rahatlık insanlara o kadar batmış ki: her sorunla baş etmişiz şimdi de insanların insani değerlerine yorum yapar hale gelmişiz.

Atatürk, halkına seslenişe çıkarken "Halkım beni korur!" diyerek yanında koruma bulundurmazdı.
Halk birdi, beraberdi.
El eleydi, kardeşti, sımsıkı dosttu.
Kimsenin ırk, din, dil, mezhep derdi yoktu.

Çanakkale savaşında nice delikanlılar, adam gibi adamlar bu vatan uğruna şehit oldu.
Dünya gelişme hızını tavana vurmuşken, Türkye 0'dı.
Doktoru yoktu: hepsi cephede harcanmıştı.
Mühendisi yoktu: hepsi cephede harcanmıştı.
Terzisi yoktu: hepsi cephede harcanmıştı.
Avukatı yoktu, hakimi yoktu: hepsi cephede harcanmıştı.

Ama Türkiye bunları umursamadı. inancıyla Atatürk'ün varlığında sağlam adımlar atıyordu.