Aileler de hiçbir şekilde çocuklarına özgüven ve cesaret aşılamıyor. Ne olursa olsun, sığınabileceği, ona her zaman güvenebilinecek bir kurumun olduğunu çocuklarına söylemiyorlar. Bir bireyden çok bir kul gibi yetiştiriyorlar. Bir çocuk kendi babasına bir şey sormaya ya da onla bir şey tartışmaya çekiniyorsa illa ki başkalarına karşı iki kat çekinir. Yalnızlaşır. Tercihen yalnız olmayan insan mutsuzdur ve geri kalan her şey ona anlamsız gelir.

Din konusunda da baskı gördüm, Süleymancı yurdunda delirme noktasına geldim. On yıllık arkadaşlarım basit bir iftiraya benle konuşmadı. Üç yıllık kız arkadaşım en çok ihtiyaç duyduğum dönemde ayrıldı. Babam gibi bana on yaşıma kadar bakan dedem vefat etti. giberim lan gidiyorum dediğim zamanlar oldu. Ama gitseydim, ıssız bir ormanda kamp yapmak neymiş, sabah o hava ne kadar temizmiş bilemeyecektim. Akdeniz’in yaylaları ne kadar güzelmiş hissedemeyecektim. Hiç hentbol oynamamış olacaktım. Hiç otostop çekemeyecektim. Yaşamamış olacaktım. Tokyo daki bir insanla, Hatay daki bir insan akşam olunca ne yapıyor bilemeyecektim. Hangi dine inandığınız önemli değil, yaşam ve bilinç size verilmiş bir hediye. Onun tadını çıkartın. Ruhunuzu neyin dingin tuttuğunu, neyin size huzur verdiğini öğrenin. Unutmayın, dünyada sizin değerinizi bilecek insanlar ve yerler her zaman var. Siz sadece yolda olun.