zeynep

içim acıdı okurken.. Ekşici bine helal olsun... ♞

her doğum günümde mesaj atardı sadece. iyi ki doğdun, kendine iyi bak. her doğum günümde beklediğim mesajları aldım. hiç kimselerin bilmediği bir doğum günüm var benim, onun bildiği. geçen doğum günümde atmıştı son mesajını. okumuştum. mesaj yazmak istemeden silmiştim hemen. teşekkür etmeden silmiştim, diğer yıllardaki gibi. bir mesaj daha gelmişti sonrasında. geçenlerde doğum gününü kutlamıştım, alıp almadığını merak etmekteyim, cevap verirsen sevinirim diye yazmıştı. okudum, sildim. iki saat sonra bir mesaj daha, benimle konuşmak istemiyorsun anladım. bir daha rahatsız etmem özür dilerim demişti.

arayamadım işlerim vardı dedim, yıllar sonra ilk mesajımla. bende sanmıştım ki ile başlayan cümlelerini okudum ardısıra. ben okudum o yazdı, o yazdı ben okudum. arayabilir miyim seni dedi. istersen ara dedim, istemsiz bir sarkma dudaklarımda. aradı. sesini duydum sekiz yıl sonra. ağladı. çok özlemişim sesini dedi, inan her gece rüyama giriyorsun dedi. dinledim. telefonun başında ayakta buz kesilerek dinledim. bir film şeridi bu kadar mı hızlı geçecekti, geçti. anlat dedi, sesini özledim. anlattım. yetmedi mi dedim, anlat dedi. anlattım. gözyaşları ahizenin ucunda sel olup akıyordu ve ben sırf o ağlamasın diye sustum. anlat dedi, sen bana bakma dedi, anlat. anlattım. sesini o kadar çok özlemişim ki dedi, sustum. seni ne çok özlemişim dedi, sustum. anlat dedi anlattım. sen hayatımda tanıdığım en iyi insandın dedi, sustum. sen şu dünyanın en güzel insanısın dedi, sustum. ben seni ne çok özlemişim be dedi. bir tebessüm oldu yanaklarım ki, yana yakıla. sevmeyene düşman başına.

bir hayat hayal edersin hani, kısa zamanlara ömürlük sevdalar bezeli. bir ömür vaad edersin ya, ömrümü adayacağın. benim en büyük hayalim bir kızımın olmasıydı. adı zeynep olacaktı, umuyordum ki onunla olacaktı. olmadı, olamadı. olduramadık biz.

anlattım ondan sonraki her şeyin aynı olduğunu, sustu. dinlettim bıraktığı adamın değişmediğini, sustu. bana nasılsın iyi misin ailen nasıl? diye yazdığı yıllar önceki bir mesajın sonuna adını, eşinin adının ve zeynep'i yazmıştı. bir kızı olmuş ve adını zeynep koymuştu. ''allah babamdan aldığı ömrü, zeynep'e versin'' diyerek cevaplamıştım. ilk defa haberimin olduğu zeynep'in varlığına, kaybettiğim babamın yokluğuyla verdiğim bir cevaptı. telefonun sonuna doğru zeynep ne yapıyor dedim. uyuyor dedi. sustum, sustuk.

ömrümde en çok sevdiğim adamı ellerimle toprağa verişim, ömrümde en çok seveceğim isme kızım diyemeyişim. ikisi de benden uzak, ikisi de uyuyordu. hayat, senin ben ta dıbına koyayım lan dedim içimden. sustu, sustum, sustuk.