Metrobüsten indikten sonra zincirlikuyuda levent yönündeki durakta beklerken 50-60 yaşlarında bi amca yanıma yaklaştı , bişeyler sordu müzik dinlediğim için ilk başta anlamadım kulaklığı çıkardım tekrar sordu avcılara gidicekmiş nasıl gidebilirim dedi. ilk başta farketmemiştim engelli olduğunu sonra anladım, amca ben yardımcı olabilirim istersen dedim. çok memmun olurum dedi omzumdan tuttu beraber yürümeye başladık biyandan da amca kulağında kulaklık telefonla konuşuyo. pek dinlemedim ama anladığım kadarıyla öğretim görevlisi galiba. alt geçide geçmek için asansörün önünde beklemeye başladık neredeyse 2 dakika bekledik ama ben amcaya asansör bekliyoruz falan demedim telefonda konuştuğu için lafını bölmek istemedim .o anda düşünmeye başladım amca nereye gittiğini bilmiyo sadece beni takip ediyo ve kötü niyetli birisi olsa herşeyi yapabilir ama ben böyle düşünürken de amca ise telefonda çok hararetli, işine bağlı ,mutlu bi şekilde konuşuyodu. amcayı metrobüse bıraktım döndüm .hala aklıma gelince çok tuhaf hissediyorum amcayı öyle hayata karşı tutkulu şekilde görünce.ben de bundan sonra boş şeyleri kafaya takmamaya kendimi boş yere üzmemeye karar verdim . anladım ki her insan nekadar zorlukla mücadele etse de mutlu olabilir ve bizimde boş şeyler yüzünden mutsuz olmaya hakımız yok.