çabuk parlar tez sönerim

@93 panpa dediğim gibi taşradayken yalnızlık bir yerde kaderin oluyor öylesine kaderin oluyor ki insanlara ihtiyaç duyduğundan diğer insanlarla ilişkilerini çok güzel kuruyorsun o yüzden orada komşuluklar akrabalıklar çok daha iyi oluyor ama büyük şehir öyle değil on beş milyon insanın içinde yalnız kalıyorsun diğer insanlara ihtiyaç duyuyorsun ama güven duyamadığın için kimseye yaklaşamıyorsun bile tam anlatamadım ama

anne sevgisi ayrı bir şey demiştim
cidden ayrı bir şey yanına vardığım ilk an ki hastane zamanlarında ziyaret ettiler çıktığımda hastaneden aldılar ama zorla geri yolladım iyi olduğuma inandırdım onları yine de her gün ararlardı sağ olsunlar şu aralar o telefon trafiğimiz yok ama o pansiyondan o hastaneden o lanet olası okul döneminden sıyrılıp da yanlarına gittiğimde hastaneden çıkınca beklediğim gün ışığını içime çektim nihayet
anneler çok güzel sarılırlar
lakin seni tam olarak anlayamıyorlar işte tek sorun o
haline üzülüyor
oğlum deli oldu galiba diye içi içini yiyor
etraf ne der diye içi içini yiyor
ama seni delirme noktasına getiren şeyleri pek fark edemiyor

@92 eyvallah panpa yalnız değil gibiyim ama yalnızım aslında şehir yalnızlığı bizimkisi zorundalıktan değil en çok koyan da bu her insana ulaşabileceğin yerdesin ama her insandan da uzaksın

hastaneden çıkacağım gün zannediyordum ki müthiş bir özgürlük beni bekliyor
içime nefesi bi çekeceğim gün ışığı dolacak
zannediyorum ki dışarıda nefes almak içeride nefes almaktan çok daha farklı
ama o kadar büyük umutla çıktığım hastaneden
gök yüzünün griliği karşıladı beni
kendimi derslere veririm kafamı dağıtırım diyordum ama onu da beceremedim
kendimi kitaplara verdim
doktorumun tavsiyesini yerine getirmedim inadına düşündüm
düşündükçe ilaçlar
ilaç aldıkça uyku düzeni
ev arkadaşlarım beni yanlarında istemediler sonra bir kavga bir de baktım evsizim
istanbul büyük
finalleri idare edene kadar bir pansiyonda kalayım dedim okula yakın
o dönem okula hiç gitmedim
finallere de girmedim
sonra da kalktım ailemin yanına gittim
anne sevgisi ayrı bir şey

koy parmagınla abstır kenarlarını dişle az az ama açılır yoksa.. kenardan basla diğerkenara doğru cogu ortadan kenarlara gider yanlıs bu.. her neyse, cabuk sar da yaz 3 5 bişe diye dedim.. yaparsın birazdan

sigarayı saramıyorum amk kaç dakkadır

@83-84-85 eyvallah panpalar çok sağolun

son yazdıklarım da iyice canımı sıktı
herhalde tek dinleyicim tek okuyucum da oydu

sen bakma onlara entry sıran nizamın bozulmasın diye yazmayacaktım ama devam et ..

her zaman olduğu gibi kendimle konuşuyorum kendi yazdıklarımı sadece kendim okuyorum olay bundan ibaret gelip okuyanı gibsinler okumadım vs. yazmanıza gerek yok dıbına koyim okuyanların da gibi sağolsun

neyse

bir gün yeni yaşadığı evin sokağında buldum kendimi
sonrasında her gün orada bulmaya başladım
buna rağmen karşılaşamadık
onu bir kaç defa uzaktan gördüm yalnızca
hani istiklal caddesine istanbul'da yaşayan herkes bir gün uğrardı
o hiç uğramadı işte yahut denk gelmedik
nasıl denk gelmediysek
öyle oldu işte

okusaydım adam haklı beyler derdim.
oksford vardı da biz mi okumadık dıbına kaykıldıklarım.

ilk sayfalarda yazdıklarımla şimdiki yazdıklarım arasında bir bağlantı yok gibi ama hepsi birbiriyle iç içe aslında bir nevi neden delirdim yazısı gibi oldu bu sadece içimden gelenleri biraz da edebi bir dille anlatmaya çalışıyorum bu da bi açıklama olsun okuyacak olanlara

@94 sağol panpa eyvallah

@113 tek başına gerçek yalnızlığı yaşamak, kalabalık içinde yalnız olmaktan iyidir panpa.en kötü kafayı yersin, intihar edersin hem zaten toplum içinde yalnızlaşarak intiharı yavaş ve acılı bir hale sokmuyor muyuz?

@110 eyvallah panpa arada bi ses verin yine de
@111 panpa sigara da yazdırıyor bi yerde

sonra durunamadım anamur'da abimin yanına gittim antalya'ya çalışmaya
daha önceden de çalıştığım bi otel vardı beldibinde orada tekrar işe başladım
garsonluk, dünyanın en garip mesleklerinden biri insanlar gözünün önünde deliler gibi eğlenirken sen onlara hizmet edersin
bu hizmet etme işinden antalayadaki garsonlar genelde memnundur ama ben değildim
yanlış anlaşılma olmasın mesleğe laf ettiğim yok ama insan sevmediği bir yerde
sevmediği bir işi yapınca memnun olamıyor haliyle
yazmaktan da bir süre uzaklaştım bu süre zarfında
kaşlarım hep çatık olduğu için şefler çok uyardılar beni
lakin ben ne yapayım yüzümü güldürmüyordu hiçbir şey
iş arkadaşlarım am üstünde züt gibiyordu
ben mesai bitsin diye içimden saniyeleri sayıyordum sadece
iş bitince de servise binip mp3 çaların kulaklıklarını takıyordum kulağıma
cama kafamı dayayıp dağların denizlerin yanımdan geçip gidişini izliyordum
dağlar denizler insana güç veriyor
bir an into the wild filmindeki gibi bırakıp gitsem her şeyi diye düşünmeden edemiyor insan
ama şehrin içindeki yalnızlığa dayanamayan ben buna hiç katlanamam herhalde

@110 aynen panpa şuku

@109 gibtir et zütverenleri ferre izleyip ellerine boşalsın binler ancak. ne sigara içtin sende be amk