Nasıl şizofren oldum

ne dion aq

Karına artık ben bakacağım bin eheheheu
-Zeus

yok artık!!” dedin kuşkuyla. “benim de bir tanrı olduğumu mu söylüyorsun!?”

“hayır. henüz değil. sen bir fetüssün. halen büyüyorsun. tüm zamanlardan geçip tüm insanların hayatını yaşadığında, doğmana yetecek kadar büyümüş olacaksın.”

allahım cehennem gibi ortalık. ilerlemeyi yavaşlatmak için ateşe ateşle karşılık vermemiz gerekiyor. eğer bizi erken aşarlarsa aşağıdaki çocukların hiç şansı kalmaz. çapraz ateşte kaldıkları an kesin öleceklerdi. zaten asıl nöbet mantığı budur. sen direnebildiğin kadar direneceksin ki aşağıdaki kardeşlerin yardım gelene kadar hayatta kalabilsin. biz zaten çoktan ölü iki insandık. bunu ben de biliyordum mehmet de...

“sadece ben mi? peki ya diğer insanlar?

“diğer insanlar diye bir şey yok. bu evrende yalnızca sen ve ben varız”

boş boş baktın yüzüme. “ama dünyadaki o kadar insan... ”

Rez de bu ne amk

“haaa, demek hindular haklıydı... ”

“tüm dinler ve inançlar kendilerince haklıdır” dedim, “gel biraz yürüyelim”

boşluğun ortasında yürürken beni takip ettin. “nereye gidiyoruz?”

uzun bir süre düşündün...

“neden?” diye sordun. “neden yapıyorsun tüm bunları?”

“yani tüm evren... ” dedin, “hepsi sadece... ”

“bir yumurta” diye tamamladım cümleni.

“artık bir başka hayata gitmenin vakti geldi” dedim.

ve gönderdim seni.

http://c12.incisozluk.com...11506/8/2609008_o0802.png

senin o andaki vatanın, ayağını bastığın o toprak ve vatandaşı da yanında olan kardeşlerin. bu hiç öyle vatan millet sakarya'lık bir iş değil.

“çünkü sen de bir gün benim gibi olacaksın. çünkü sen busun. benim türümdensin. benim çocuğumsun.”

düşüvermişim olduğum yere. kafayı kaldırdım ki mevzi cayır cayır yanıyor. gündüz gibi aydınlatıyor etrafı. kafamda bir sıcaklık hissettim. eli zütürdüm kanıyor.

hemen sağıma solum baktım bi uzuv parçalanmış mı diye. sağlam duruyor hepsi ama hiçbir şey hissetmiyordum o anda. çok kötü bir duygu çok. mevziye tekrar baktım ki paramparça olmuş. irtibat yollarına dökülmüş. mehmet'e baktım ama dağılan betonun öbür tarafında kaldı. göremiyorum hiçbir şekilde

“yolda bir... bir kamyon vardı ve arabam savruluyordu... ”

“aynen öyle” dedim.

“yani ben... öldüm mü?

“hı hı. ama kendini kötü hissetme. neticede herkes ölür” dedim.

oraya ulaşmam lazım dedim. hareket ettim ama her yanım batıyor. derin bir soluk aldım ve tekrar denedim. kendimi en fazla 10 cm yana atabildim. "mehmettt" diye bağırdım... ses yok... "mehmett... lan mehmetttt." diye bağırdım ses yok... ulaşabilmek için bir yol bakındım ama oraya varmak için molozları aşmam gerekiyor ve onun için de ayağa kalkarsam da kabak gibi ortaya çıkacağım için beni indirmeleri en fazla 2-3 saniye sürer.

“hayır, sadece sen. bu evreni sadece senin için yarattım. her yeni hayatınla birlikte büyüyor ve olgunlaşıyorsun, ve böylece daha da muazzam bir idrak sahibi oluyorsun.”

bu bir trafik kazasıydı. dikkate değer pek bir şey yoktu -ölmüş olman haricinde-. geride eşini ve iki çocuğunu bıraktın. senin için acısız bir ölüm oldu. sağlık görevlileri ellerinden geleni yaptılar ama beyhude yoruldular. vücudunun her yeri öylesine parçalanmıştı ki, inan bana ölmüş olman çok daha iyi.

böylece benimle tanıştın.

“ne... ne oldu?” diye sordun. “neredeyim ben?”

“öldün” dedim, lafı dolandırmadan. kelimeleri evirip çevirmenin anlamı yoktu.

tekrar seslendim ama ses alamıyordum geriye. "öldü" dedim içimden. hani hem çok şiddetli bir hüzün ve ondan da büyük bir öfke doldu içime. şöyle yukarı doğru bakıp "hamile bir eşi vardı. çocuğunu göremedi lan. huur çocukları çocuğunu göremedi." diye bağırdığımı hatırlıyorum duyacaklarmış gibi. belki de duymuşlardır bilemiyorum. adam canını bana emanet etti lan. koruyamadım onu. koruyamadım...