öncelikle şunu bi tartışalım

şu an gecenin rüzgarı perdemi savururken
low - lullaby dinlediğim. http://www.youtube.com/watch?v=xasvkb_xlt4

küçükken şımarma lüksü bile olmayan, her gittiği yerde sus pus oturan, usluluk aşılan, sıkılan, arkadaşı olmayan, sıkıldıkça resim çizen, resim çizdikçe ağlayan, ağladıkça yine şımarmakla suçlanan bir çocuktum.

tüm gün akşama kadar ne anne, ne baba yine kendi gibi bir çocuk ile kardeş ile başbaşa yalnız büyüyen bir çocuk yalnızlık ile daha o yaşlarda tanışır, öğrenir.

yalnızlık akşama kadar başımıza bir şey gelir, bizi kaçırırlar diye sokağa bile çıkamayıp akşama kadar sıkılan o çocuklar değil, akşama kadar sıkılmış çocukların eve annesi gelince uff bi çekilin şurdan zaten yorgunum peynir ekmek yiyin diye itilip kakılmasıdır.

daha o yaştan itibaren ıssız kalmaktır.

yaz tatillerinde 3 ay boyunca halada kalıp , halanın yanından giderken eve gidince hüngür hüngür ağlamaktır.
yalnızlık sevgisiz büyümektir.

sevgisiz büyüyen her canlı gibi sevgiyi merak edip, hep ilgi ve sevgiye muhtaç zayıf bir bünyeye dönüşüp hatalar yapmaktır.
ilgi görmek ile sevilmenin aynı şey olmadığını anladığınızda kalp kırıklığı ve kalp kırıklığının sonunda biraz daha ıssızlaşmaktır.

1,5 sene boyunca hiç kimse tarafından bir nasılsın diye aranmamak, bu süreçte para derdine sabah akşam eşşek gibi çalışmak ve kendi iç dünyasına dair en ufak bir fikri olmadan boş boş çalışmaktır.

lisans arkadaşlarınızın mezun olduktan sonra bir pazar günü kahvaltıya gidelim dediğinizde , ayrı ayrı herkesin bir şekilde planı olması ve herkesin kendi dünyasının olduğunu ve sizin oraya ait olmadığınızı fark etmeniz demek ve o günden sonra sessizce bağlantınızı koparmak demektir.

facebook arkadaş listesinin %80'inin ne kadar gereksiz ve saçma olduğunu fark etmek ve temizlemeye başlamaktır.

kendi kendinize sanal bir dünya yaratıp, hayallerle süsleyip belki olmadığınız karakterlere bürünüp anlık ego tatminleri yaşamaktır. bu ise gerçeğe döndüğünüzde size daha büyük bir yalnızlık hissi ile geri dönüş yapacaktır.

ve yalnızlık artık gitgide güvensizliğe, hissizliğe dönüşür.
son derece adaptif bir organizmadır bu , tam siz evet bu sefer dersimi aldım dediğinizde bambaşka bir level'a atladığınızı fark edersiniz. tam olayı çözdüm dediğinizde daha da ıssızlaşır ve kısır bir döngüye girersiniz.

sonrasında tam güvenirim dediğiniz insanlar tarafından asosyallikle suçlanır, arkadaş bulmaya zorlanırsınız.

insanlar sizin iç dünyanıza dair en ufak bir bilgi sahibi olmadan , fikir sahibi olur. hemen etiketlerler bir şekilde. hep en sevilen insanlardan en acı sözleri duymaktır. belki de en acıtan sözlerin acıtıcı olması sevilenlerden geliyor olmasından kim bilir? ben henüz çözemedim bu kısmı. her seferinde ''sen kimsinki benim hayatımda' ile biter cümleler.

yalnızlık bu sefer de ön yargılardan beslenmektedir artık. sonrasında ise gururunuz yalnızlığı besler.

yok ergen tripleri değil bunlar, belki yaşlanmak.

ben artık yalnızlık ile yaşamayı öğrendim, onunla mücadele etmenin daha yıkıcı olduğunu kabullendim.
bir şekilde kamçılıyor beni her seferinde ben sana demiştim, ben haklıydım diye ve hep kürkçü dükkanı buluyorum kendimi.
yalnızlık benim kaderim demişler , ne kadar doğru! arabesk değil, bazıları yalnız doğar evet.

çevrenizde bu şekilde sizi ıssızlaştıran ya da sizin ıssızlaştırdığınız yani majör olarak değil elbette ancak katkıda bulunduğunuz pek çok kişi olmuştur, olacaktır. çünkü ironiktir ki insan sosyalleştikçe yalnızlaşır bu hayatta.

(bkz: yalnızlık ömür boyu)

edit: yalnız geldik bu dünyaya evet yalnız da gideceğiz eyvallah. ama en azından arkamızda küçük de olsa bir iz bırakabilseydik değil mi? ardımda tek bir şey bile bırakamadan yitip gideceğim.

yaşadıklarım, gördüklerim, güldüğüm anlar, gözümden akan damlalar nereye gitti, gidecek peki? hiç. koca bir hiçmiş.