özür dilemek

Az önce yemek yedim, son bir kaç gündür olduğu gibi lokmalar inmedi boğazımdan aşağıya, yiyemedim doğru düzgün. Ancak bedenimi ayakta tutabilecek kadar yiyebiliyorum o da midemi allak bullak ediyor zaten. Annem babam görüp ne oldu diyorlar ama yüzüm tutmuyor, yanlarında o kadar ağladıktan sonra şimdi onun yüzünden diyemiyorum. Odama geliyorum, seninle seviştiğimiz yatak işte orda duruyor, sanki hâlâ ordaymışsın gibi çekingen çekingen yaklaşıp yere oturuyor, ne yapacağımı bilmeden sadece duruyorum. Kendime anlam veremiyorum. Sağa sola içim yanarak gülümsüyorum. En son ne zaman gerçekten güldüm hatırlamıyorum. Yanımdaki üç dört defter sana yazdıklarımla dolu. Açıp bakayım diyorum sonra her sayfada mürekkebi bulandırmış gözyaşlarını görünce korkup kapatıyorum hepsini. Bayağı oldu yazmayalı. Kendimi bu duruma koyacak ne yaptım, kimin ahını aldım da acısı çıkıyor bilmiyorum. Öyle güvendim ki sana, sırtımı dönüp gözlerimi kapadım hep orda olacağına güvenerek. Şu an kursağımdaki yumru hatırlatıyor bana ağzımı açıp tek kelime etmemem gerektiğini. Ağlıyorum yoksa biliyor musun? Hiçbir şeye ağlamayan ben çocuk gibi ağlıyorum. Bu sene ben buraya gelmeden önceki buluşmamız geldi aklıma. Sonuncusu. Okulun bahçesinde oturmuştuk sen eve gitmeden. Sen gittikten sonra sabahladım orda, sabahlara kadar kendimi susturamadım. Ne yaptım bilmiyorum ama özür dilerim. Bizi bu duruma koyacak bir şeyi ben yaptıysam özür dilerim. Affetme beni bunun için, birlikte olmayalım yine. Değiştin çünkü bunu kendi gözümle görmek bana hayatım boyunca en çok acı veren şeylerden biri oldu. Kabullenemem biliyorum ama birlikte olmayalım yine. Belki dışarda çiftleri görür üzülürüm, gittiğimiz yerlere gider içerim, seviştiğimiz yerlerde oturur uzun uzun iç çekerim ama kimseye bakmam, acımı başka bedenlerde dindirmeye çalışmam, senden başkasının asla olmam. Sen bir devirdin hayatımda. Sabah uyanmamın sebebi bile sana kavuşmak olurdu. içimde ikinci bir kişilik var şimdilerde. Deliriyor muyum hastalık mı bilmiyorum. Kendi kendime konuşuyorum bazen metroda otobüste sesli kendime cevap veriyorum, tartışıyorum bazen. Önceden bu kadar değildi bu şimdilerde çoğaldı sanırım. Hayır. Şimdilerde çoğaldı. Senden nefret etmek istiyorum. O kadar söylemek istediğim şey var ki ne hepsi aklıma geliyor ne de hepsini birbirine bağlayabiliyorum. Senden nefret etmek istiyorum. Ediyorum da sevdiğim kadar. Ama sadece katıksız nefret istiyorum çünkü gözlerine bakınca yine acır, üzülürüm biliyorum, gözüme baka baka yalan söyle yine inanırım ben. Bilmiyorum ilerde ne olacak ama sen kararını çoktan vermişsin bile. Öyle bi canım yanıyor ki. Bunları başkalarıyla yaşayacağını düşünmek. Binbir türlü derdim var şu an, geldi mi hepsi birden geliyor zaten. Ama sen insafsızca beni bu duruma koyarken, ben senden özür dilerim. Çok üzgünüm. Her ne halt ettiysem üzgünüm.

O kadar çok şey yaşadık ki seninle, oturup hepsini bir seferde yazmak çok zor. Her yere seninle gittim, her şeyi seninle yaptım. Şimdi her yerde aklımda sen varsın. ilk çıktığımız zaman pek iyi biri olarak anılmazdın, çok uğraştım senin için, herkes örnek alır oldu seni. Pek zeki de sayılmazdın açıkçası ama benim beklediğim bu değildi zaten. Güzel bir kişiliğin vardı. Beraber uyuduğumuz ilk gün kendimi ilk defa tamamlanmış hissettim, sanki bedeninin kıvrımları benim onları onları doldurmam için yapılmıştı. Bu kadar zaman sonra bile ellerini tutunca sıcak basardı bana, içime mutluluk dolardı. Her zaman mutlu ol isterdim, arkadaşların arasında en güzel hediyeleri hep sen alırdın, herkes seni ilişkimiz için kıskanırdı. Bunlar maddi şeyler, umrumda olmayanlar ki yine elimden geleni yapardım. Benim için önemli olan yaşadığımız güzel şeylerdi. Bu zaman içinde o kadar hayatıma işledin ki şimdi bile unutamıyorum. Her zaman seninle evleneceğimi, hayatım boyunca beraber olacağımı düşünürdüm. Masallar hep mutlu sonla biterdi, ben bunu gerçeğe dökmek istemiştim, öyle olur sanıyordum. Ama şu halimize bak. Aramızda bir ülke fark var. Her an biri çıkıp başkasıyla neler yaptığını anlatır diye çok korkuyorum. Benimle yaşadığın bu şeyleri başkasıyla yaşamanı istemiyorum. Bencil de değilim, kimseye bakmadım aylardır. Çirkin de değilim, bir kusurum da yok ama istemiyorum ki ben, sende bulduklarımdan sonra başkasında nasıl bunları yaşarım bilemiyorum. Muhabbetini etmeye gerek yok, senin için çok şey yaptım, belki kendi ailenin yaptıklarından çok. Ama değiştin. Beraber olmak için geçen hafta tekrar konuştuk ve beni kendinin hâlâ ayakta olduğunu çevrene göstermek için yerin dibine koydun. Rezil ettin. Senin için oysa, ben bütün arkadaşlarımı sildim, herkesten vazgeçtim. Şimdi hiç olamadığım kadar yalnızım. Ama özür diliyorum senden, olduysa bir hatam affet. Sana yazamam bunları. Çünkü bu yaşımda geçen gün annemin yanında çocuk gibi ağladıktan sonra, zorla numaramı değiştirdikten sonra sana yazamam. Vazgeçmek istiyorum çünkü neler yaptığını, benden sonra kimlerle konuştuğunu biliyorum. Neden böyle müsveddelerin ilgisini benim verdiklerimden çok gördün bilmiyorum. Ama nasıl değiştiğini, ilgi hastası olduğunu biliyorum. Beni unuttuğunu söylediğin zamanı çok iyi hatırlıyorum. Ama özür dilerim. Hatam olduysa özür dilerim. Şimdi seninle konuşmak istiyorum, elimde olsa bunlara rağmen gelirim sana. Ama sen artık sen değilsin. Bunun suçlusu kim bilmiyorum. Bu halini istemiyorum. Başkasının tenine dokunmasına başkasının terini silmene nasıl katlanırım bilemiyorum. Şu an hayatımdan tamamen çıkardım seni. Ama olmuyor görüyorsun. Sen gibi değilim. Birbirimize söz verdiğimizde ben ciddiydim. Parkta o gece söylediğim herşeyi hâlâ hatırlıyorum. istanbula geldiğinde ilk gün sana dediklerim hâlâ aklımda. Ben bunları boşuna söylemedim. Ama bana başka çare bırakmadın ki. Özür dilerim bunun için, ben özür dilerim. Benim de seni unutmam gerek artık.