ülkemizin de uluslararası arenadaki güçsüzlüğü arasında paralel bir orantı var aslında. Esasen, cumhuriyetin ilk yıllarından bugüne değin Türkiye'nin ciddi bir sıçrayış yapamamasının ana sebebi de budur. Memleketimizde Batı Dünyasını örnek alan bir çok politikacı var olmuştur lakin bunların hiç biri ülkeyi Batılı muadillerin seviyesine getiremedi. Bunun ana sebebi ise: Batı'nın alınmaması gereken yönlerini örnek almış olmamızdır. Bilmeyeniniz yoktur, Osmanlı imparatorluğu 18. ve 19. asırlarda çöküşünü engellemek için, Avrupa'ya öğrenci göndermiştir. Bilhassa II. Abdülhamid döneminde gönderilen öğrenciler, cumhuriyetin yönetici kadrolarında etkili olmuşlardır. Her ne kadar bu durum kulağa hoş gelse de, bizim Avrupa'da ki gençler daha çok Fransız eğitimi almışlardır ve bu yüzden de "devletçilik" müptelasına saplanıp kalınmıştır cumhuriyetin ilk yıllarında. Genç ve gelişmek isteyen Türkiye'mizin ayağına vurulan bu pranga, onun maalesef büyümesine engel olmuştur. Şayet büyük padişah II. Abdülhamid, öğrencileri Fransa'ya göndermek yerine ingiliz Eğitimcilerini tercih etseydi, bugün çok farklı bir Türkiye olurdu elimizde.

Tabi ki, geçmiş artık denetimimizde değil. Olan olmuş ve bizim -bunları da bilerek- ileriye, hem de tarihimizde hiç olmadığı kadar ileriye bakmamız gerek. Netekim gelecek bizim elimizde. Özgürlükçü, hukuk ilkelerine bağlı, mülkiyet haklarını ön planda tutan, azınlık haklarını koruyan, kurumların daha şeffaf çalışmasına vesile olan ve liyakate önem veren bir anayasa kurarsak gerisi pamuk ipliği gibi gelecek zaten. Bu devletçi zihniyetten kurtulup, Liberal fikirlere bağlanmak bizim elimizde. Tıpkı güçlü veya güçsüz bir Türkiye'nin de bizim elimizde olduğu gibi.