Başarılı hikaye rezz.

taha; ben de dedim silahı nereden buldu bu manyak.
ben; yok lan 1 saat içinde silah mı bulunur.
tufan; iyi düşündün de bunlar rahat durmayacaklar.
ben; evet kesin bir çözüm lazım... oğuzhan nerede?
taha; üst katta içiyor...
ben; burada kan gövdeyi zütürecekti adam yukarıda içiyor mu?
taha; gelin biz de çiçelim, hak ettik.
ben; ee hadi dedim barın ikinci katına oğuzhan'In yanına çıktık...

aramızdaki buzlar eriyordu bizim çocuklarla, eylül ve eda'da geldi sonrasında.

Guzelll

Seri seri yaz

oha lan zekaya bak, silah olayında yemin ediyorum inception izler gibi oldum...
olm ters köşelerine helal lan... bu kaç oldu bilmiyorum... ecem'in taksi olayı ve senin bu silah olayın harbiden üst düzey...

hızlan hızlan

alan senle ecem birleşse ihtiyarla beraber darbe yaparsınız amk bu zekayla.
silah efsane olmuş.

Usta hikayeye başladığın da sinekkaydi bir insandim, saç sakal birbirine girdi. Ne zaman bitecek bu hikaye

beklerken açın ados - ahmak dinleyin beyler

tüm ekip masada oturduk, öncesinde haydar abi gelip bizi bir daha mekanında istemediğini, kendi olaylarımızı buraya taşıdığımızı söyledi, ama keyfimizi kaçıramazdı...
içtik eğlendik, sohbet ettik, oğuzhan yine konuşmadı çok fazla, kendi kafasını yaşıyor.
o sırada eda bir arkadaşını çağırdı, adı orhan... çocuk gay aranızda homofobik olan var mı diye sordu eda, sorun yapmadık, geldi orhan...

pembe bir triko giymiş, dar bir kot, yüzü güzel sayılırdı, rimeler rujlar...
taha kulağıma eğilerek, 'bir gayimiz ekgibti şimdi tamamlandık' dedi.
ben 'olm ayrımcılık yapma lan' dedim...

orhan geldi oturdu, eda herkesle tanıştırdı en son oğuzhan'ı sevgilim diye tanıştırdı.
oğuzhan masadan kafayı kaldırdı, kıpkırmızı suratı ve sarımsı leonidas sakallarıyla çocuğa üstün körü cevaplar verdi...

orhan; demek sevgilisiniz?
oğuzhan; yok hacı gecelik takılıyoruz bilirsin gibi.. (orhan şoka girdi oğuzhan kelimesini bitiremeden taha))
taha; çüş ama oğuz...
eda; her zamanki halleri.

iyi hissediyordum ama aklımın bir köşesinde ecem vardı, nankörlük mü etmiştim.
o sırada eylül hadi sana gidelim dedi... az çok neden olduğunu anlamıştım, o son biralardan sonra biz kalkıp odaya geçtik eylül'Le.

--spoiler--
bir sigara arası, bugün aralar olsa da geceye kadar yazacağım, işlerimi hallettim,
--spoiler--

Burdayım

(bkz: 6 ay sonrası)

tema; https://www.youtube.com/watch?v=M0d4qM7gCH8

uğur aradı, her şeyimi kaybetmiştim, yağmurlu bir hava vardı, yer yer çakan şimşekler karanlık sokakları aydınlatıp duruyordu, telefonum çaldı...

'alan' (ağlıyordu çocuk)
ben; öldü mü? diye sorabildim, sesim titredi...
'öldü, kaybettim babamı, tek başına burada yatıyor, su almaya uzanmış ama alamamış alan,
bir kaç parça kağıt var, bir şeyler yazmış, birisi sana'

ağlamaya başladım, telefonu kapattım ve oraya gittim...
koltukta tüm cüssesiyle yatıyordu hareketsiz soğuk ve kaskatıydı, elini tuttum, dövmesinden öptüm, sonra alnından öptüm, dudaklarımı bir süre alnındaki soğukluğu hissedecek kadar beklettim o hayatın yaşanmışlıklarını ve çizgilerini barındıran yerde'

(bkz: anlattığım yerden)

eylül'le odaya geldikten sonra, yatağa uzandık, bir süre sohbet ettikten sonra karşılıklı olarak birbirimizden özür diledik, kafasını gögüsüme koydu...

eylül; alan sen benim için özelsin... (dudaklarıma küçük öpücüklerle geldi ve orada durup gözlerime baktı)
..
..
..eylül; ilkim olmanı istiyorum bu gece. elini alnıma zütürüp saçlarımı okşadı)

ona karşı bencil olamazdım, evet eylül'ü seviyorum ama aklımın hala bir kısmını ecem kurcalıyordu, doğruldum, yastığı yatağın sırtına koyup dik bir şekilde uzanır hale geldim ve eylül'e 'henüz zamanı var o işin' dedim...

eylül; istemiyor musun beni?
ben; elbette istiyorum ama...
eylül; o zaman ne peki?
ben; anla beni, henüz zamanı var.
eylül; hayır sen bunun sorumluluğunu almaktan korkuyorsun çünkü gelecek düşünmüyorsun benimle.
ben; hayır eylül (gözleri doldu)
eylül; anlıyorum dedi ve bir hışımla beni itip kalktı ve gitti)

sabah olduğunda ihtiyarın yanına gitmek üzere yola revan oldum...

Vay amk

Lan şimdi ecem de hak ediyor eylül de ...

ihtiyarın kapısını çaldım, yine kimse yoktu, ihtiyar tekrar gözüktü bir süre sonra bahçe kapısında... yürüyüşe çıktığını söyledi gelince...

ihtiyar; evlat...
ben; kenan... (kafamla selam verip gülümsedim)
ihtiyar; gel bakalım geçelim içeri...

geçip oturduk, 'bitkin gözüküyorsun' dedim.
ihtiyar; iyiyim evlat bir şeyim yok.
ben; seni ilk gördüğüm andan beri 3-4 kilo vermişsin gibi gözüküyor.
ihtiyar; yaşlı bir adamım, çok istikrarlı bir bünye hayal olurdu...
ben; aptal değilim...
ihtiyar; yakaladın beni dedi ve hırıltılı bir şekilde gülümsedi...

arından derme çatma şöminesini yaktı, başına geçtik ve sigara yaktık karşılıklı...
ben; söylemeyecek misin artık neyin olduğunu?
ihtiyar; sen tahmin et.
ben; ciğerlerin iyi durmuyor, astımın mı var...
ihityar sadece gülümsedi... o an anladım, içimde boğazımda bir yumru oluştu...

ben; kansersin... akciğer diyebildim...
ihtiyar yine cevapsız bıraktı, eline bir kitap aldı derleme bir şiir kitabıydı...

victor hugo'dan bir bölüm okudu buğulu sesiyle

'--Sevdiklerin vefasız mıydı bu kadar
Ağlamaktan mı karardı gözlerin
Bir zamanlar göz yaşını sevmezdin
Şimdi nerden yaşardı gözlerin
Hasta mısın, yorgun musun nen var
Sevdiklerin vefasız mıydı bu kadar..

ben; ne kadar kaldı, ne dedi doktorlar...
ihtiyar; bir kaç ay, şanslıysam 5-6...

ihtiyara bir telefon geldi, sen bekle dedi ve alel acele çıktı, heyecanlı ve mutlu görünüyordu,
bir saat kadar sonra tekerlekli sandalyede yaşıtım bir çocukla geldi...

ben de toparlandım. çocuğa yardım ettim salona şöminenin yanına aldık...

çocuk; annemden zor izin kopardım, normalde ben de gelmeyecektim...
ihtiyar; iyi ki geldin evlat, aç mısın? yemek hazırlayayım mı?
ben; memnun oldum adım alan... siz kimsiniz?
çocuk; ben oğluyum adım uğur...

kurguna kurban son cümleyle yine orgazm ettin kardeş.
ihtiyara ağlattın... gerçek mi bilmiyorum çok absürd olaylar anlatmıyorsun herkesin yaşayabileceği şeyler ama gerçeksede değilsede okuduğum en iyisi devam

uğur; annem babamdan nefret eder, ben de adam akıllı hiç görüşemedim onla, aslında konuşmuyordum ama bu benim değil annemin kararıydı...

ben; anlıyorum, bilge bir baban var zamanın tadını çıkart...
ihtiyar gözlerime baktı, kanser olduğunu çocuk bilmiyordu, ben de açık etmedim...

ihtiyarın o ahşap iki katlı kitaplarla dolu evinde anlayamadığım bir huzur vardı,
kurtarılmış bölge gibiydi, benim tatilim gibiydi orası, eski kokuyordu her şeyiyle, yaşanmışlık ve geçmiş, kitapları bilgeliği kaybetmediği neşesi... ihtiyarı çok sevmiştim, yol göstericim ışığım olmuştu...

--spoiler--
beyler çok sayıda mesaj geliyor, işin sonunda oturup konuşalım, bir yandan yanıtlıyorum ama yazı gecikiyor bu sefer, alınmayın lütfen, en son teker teker konuşuruz detaylı söz
--spoiler--