Yine her zaman kendini öven yorumlar yaparak yanıma gelirken elinde küçük bir karton kutu vardı. Ona sataşmak için her derse aksini söylüyordum. Kutu çok hoşuna gitmişti, bu yüzden, beş para etmeyeceğini, işlevsiz olduğun söyledim. Sonra bir falçata çıkardı cebinden. Kapağını kalp biçiminde kesti ve bana, şimdi kaç para eder dedi. Aklınca onu bir değer katmıştı. Düşüncelerimi aynen yineledim. Elbette tatmin olmamıştı. Konuyu yine kendine çevirmeye çalıştı. Ne kadar da yaratıcı olduğundan, hayatında hep böyle yaratıcı fikirler bulduğundan söz etti. Bunlara neden ise aptal bir kalp çizebilmesiydi. işte o an, kesilen karton kalbi ters çevirerek, yani tek bir hareketle ve kalem yardımıyla, ona beynimde işlerin nasıl yürüdüğünü gösterdim. işte, dedim, şimdi bir değer sahip oldu. Şefimin bu hareketi sembolik bir anlam içermiyordu, yalnızca kendisini övmeyi seven ve bunu da ancak kısıtlı zekasıyla yapabilen, dolayısıyla da aklında karısı ve aşktan başka bir şey olmayan birisi için, anlaşabilir bir simge kalp.

Helal lan anlatım güzel

Ne anlatıyosun amk

sabah sabah ne bu hız amk